Πώς να καταφέρεις να συμπεριλάβεις μέσα σ’ ένα άρθρο όλα όσα χρειάζονται για μία αμφιλεγόμενη και σπουδαία προσωπικότητα όπως ο Hugh Hefner; Είναι σχεδόν αδύνατον, εκτός κι αν σπαταλήσεις διαδικτυακό μελάνι σε 100 σελίδες Word, όπου και πάλι θα χρειαστεί να κόψεις αρκετές σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής του. Αλλά αυτό το άρθρο δε θα αποτελέσει μία διατριβή στη ζωή του Hugh Hefner. Η αφορμή που μας δίνεται είναι για να αναφερθούμε στον άνθρωπο που χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία: Πού έκανε το αδύνατο, δυνατό.
Συμπληρώνονται 98 χρόνια από την ημέρα που σε μια γειτονιά του Σικάγο, οι Glenn Lucius Hefner και Grace Caroline γίνονται για πρώτη φορά γονείς. Δάσκαλοι στο επάγγελμα και συντηρητικοί στα πιστεύω τους, δίνουν το όνομα Hugh στον καρπό του έρωτά τους. Και μπορεί όλοι οι γονείς να ευελπιστούν πως τα παιδιά τους θα κάνουν πράξη τα όνειρά τους και πως θα καταφέρουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αν στις 9 Απριλίου του 1926 ρωτούσες τους Glenn και Grace, αποκλείεται να είχαν έστω και 1% στο μυαλό τους, αυτό που θα πραγματοποιούσε ο Hugh.
Διότι ο Hugh Hefner, κόντρα στην επικρατούσα άποψη, δεν ήταν απλώς ένας ξεμωραμένος σεξιστής γέρος με κόκκινη ρόμπα όπως τον αποκαλεί η κοινή γνώμη. Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε μία για πάντα τον τρόπο λειτουργίας των media. Η πρόκληση ήταν έμφυτη. Όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του, δεν υπήρχε τρόπος να μην το πετύχει.
Όλα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο 1953. Όταν ζήτησε αύξηση της τάξεως 5 δολαρίων την εβδομάδα ως αρθρογράφος του Esquire, η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική. Τότε αποφάσισε πως θα κάνει το όνειρό του, πράξη. Έβαλε υποθήκη το σπίτι του, πήρε τραπεζικό δάνειο 600 δολαρίων και συγκέντρωσε 8.000 δολάρια από 45 επενδυτές, συμπεριλαμβανομένων 1.000 δολαρίων από την μητέρα του. Όπως αποκάλυψε το 2006, δεν πίστεψε στο πλάνο του, αλλά στον γιο της. Ο Hugh Hefner αποφάσισε λοιπόν να εκδώσει το Playboy, το οποίο αρχικά ονομαζόταν Stag Party. Το πρώτο τεύχος δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1953 και είχε στο εξώφυλλο την Marilyn Monroe. Το περιοδικό πούλησε πάνω από 50.000 αντίτυπα και από τότε η ιστορία είναι γνωστή.
Το Playboy έγινε το μεγαλύτερο ανδρικό brand στην ιστορία και εκτόξευσε καριέρες. Ο Hugh Hefner μετακόμισε από το Σικάγο στο Λος Άντζελες και δεν είχε λόγο να βγαίνει από την έπαυλή του. “Με ρωτάνε γιατί δεν βγαίνω από το σπίτι. Να πάω πού; Οτιδήποτε χρειάζομαι, το βρίσκω εδώ μέσα”, ανέφερε σε συνέντευξή του και άντε να του δώσεις άδικο. Τα parties στην έπαυλη ήταν θρυλικά. Επιχειρηματίες, πολιτικοί, rock stars, ηθοποιοί, ποιητές. Άπαντες θα σκότωναν για μία πρόσκληση στα πιο διάσημα party της πόλης, όπου τα Playboy Bunnies βρίσκονταν στο επίκεντρο.
Ο Hugh ήταν εργασιομανής. Δούλευε ασταμάτητα και ο μύθος τον ήθελε να μην κοιμάται σχεδόν καθόλου μέχρι να βγει το επόμενο τεύχος. Λάτρευε τα μπισκότα και τις Pepsi. Δεν έπινε αλκοόλ και ήταν κατά των ναρκωτικών. Το πάθος του ήταν η επόμενη συνέντευξη και η επόμενη γυναίκα. Ήθελε να δημιουργήσει ένα μέρος όπου όλοι θα είναι ευπρόσδεκτοι. Εξάλλου ήταν ο πρώτος που έβαλε τους μαύρους στα parties, σε μία εποχή που ο ρατσισμός χτυπούσε κόκκινο. Δεν καταλάβαινε τους περιορισμούς. Πήγαινε κόντρα στο ρεύμα της εποχής και στον καθωσπρεπισμό.
Μία από τις πιο Hefner στιγμές του, ήταν όταν έσπασε το εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κούβα και πήρε συνέντευξη από τον Fidel Castro. Αλήθεια, πόσα προοδευτικά και μη ΜΜΕ στο σήμερα, θα είχαν το κουράγιο να πάνε κόντρα στην κορυφαία δύναμη του πλανήτη και να το τολμήσουν, γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις επιπτώσεις; Ρητορικό το ερώτημα. Από το late night show με τίτλο Playboy After Dark μέχρι το αεροσκάφος Big Bunny, στο οποίο λάτρευαν να κάνουν party οι Frank Sinatra, Elvis Presley και James Caan, ο Hugh Hefner κατέκτησε τα πάντα.
Για εκείνον η ζωή είναι ένα party διαρκείας που δεν πρέπει να τελειώσει ποτέ. Έδωσε το καλύτερο μάθημα σε όλους όσοι ζουν μια συμβατική ζωή και μισούν την Δευτέρα. Λένε πως οι καλοί άνθρωποι όταν πεθαίνουν πηγαίνουν στον Παράδεισο. Οι ευτυχισμένοι θα πηγαίνουν στην έπαυλη του Playboy.
