Σειρούλες μου και μη, μην κατσουφιάζετε. Έτσι είναι τα πράγματα. Ναι μεν η στρατιωτική μας θητεία είναι κάτι που ενώνει όλους τους άντρες, μια περίοδος της ζωής μας που, ενδεχομένως, να θυμόμαστε με ξεγνοιασιά, μακριά από τις ευθύνες και την ρουτίνα της κανονικής ζωής, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν είναι σαν το κρασί που όλο γίνεται καλύτερο, αλλά καταντάει βαρετό.
Να θυμηθούμε και τα φαγητά του στρατού όμως έτσι;
Εκείνος ο ένας περίπου χρόνος που κάναμε διάλειμμα από την ζωή μας, για να γνωρίσουμε τι σημαίνει ελληνικός στρατός, το λελέ, τον «γκοτζίλα», το «μπιφτέκι» και το «Χοσέ κουέρβο», το σχοινάκι και τα βύσματα, πάνω από όλα όμως ανθρώπους από κάθε άκρη της Ελλάδος που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να συναναστραφούμε, κάνουν τον καθέναν μας ξεχωριστά να αισθάνεται ότι μπορεί να γράψει μέχρι και βιβλίο με όσα έζησε. Ειδικά όσοι έζησαν πραγματικά ωραίες και διαολεμένες στιγμές, λες και ήταν σε άλλο ένα επεισόδιο του «Της Ελλάδος τα Παιδιά» ή του «Λούφα και Παραλλαγή».
Ποιος όμως θα διάβαζε αυτό το βιβλίο; Ελάχιστοι. Και ο λόγος είναι πολύ απλός: Διότι δεν αφορά κανέναν το πώς περάσατε στον στρατό, παρά μόνο εσάς, άντε και όσους ήταν μαζί σας, οι οποίοι ξέρανε ακριβώς τι συνέβαινε σε καθημερινή βάση. Όλοι οι υπόλοιποι, πραγματικά, που είναι ακροατές και σας ακούνε να μιλάτε με τόσο μεγάλο καμάρι για τις αστείες στιγμές της θητείας, να είστε σίγουροι πως κάνουν ότι γελάνε από έξω, την ώρα που λένε μέσα τους «περισσότερο και από τη θητεία κρατάει αυτή η ιστορία». Ασχέτως αν κράτησε μόλις 5 λεπτά. Είναι, δυστυχώς, υπεραρκετά.
Νομίζεις δεν έχουμε πάει στρατό;
Αυτό είναι το συναίσθημα που επικρατεί βασικά μεταξύ των μελών μιας αντροπαρέας, εάν έχει πέσει η ιδέα να μιλήσουν για τα στρατιωτικά τους χρόνια. Για κάθε άντρα, εκείνες οι μέρες έχουν ξεχωριστή σημασία, ειδικά όταν μπορεί να τα μοιραστεί μαζί με κάποιον που ήταν τότε μαζί του και τα αναπολούν παρέα. Για όλους τους άλλους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, πολύ απλά γιατί τα έζησαν και εκείνοι, απλά με διαφορετικό τρόπο.
Και ως είθισται, η προσωπική εμπειρία έχει πάντα ξεχωριστή δύναμη απέναντι στις ιστορίες των άλλων.
Μπορεί ακόμα να λέμε κάποια πράγματα στην καθημερινότητα, όπως ότι φάγαμε «χοσέ» στη δουλειά -όπως το χώσιμο στον στρατό- καλό όμως είναι να μείνουμε σε αυτή την συχνότητα. Ο στρατός είναι για τα χρόνια που πηγαίνατε στη βάση και όχι για σήμερα. Αλλιώς φορέστε μπερέ αντί για σκούφο, ή τον αγαπημένο μας επενδύτη τώρα που πιάνουν τα κρύα.
Μιλήστε για τίποτα άλλο λοιπόν, αλλιώς θα θυμίζετε τις σκηνές εκείνες στα American Pie όπου κλείναμε τα αφτιά μας πριν ακούσουμε το «This one time at badcamp...» της Μισέλ.
