Είναι σαν έχουμε μπερδέψει κάποια πράγματα, τα εργαλεία με τις λύσεις. Το 112 είναι ένα πολύτιμο εργαλείο στην αντιμετώπιση μιας κρίσης. Τα μηνύματα που στέλνονται μέσω του μηχανισμού σώζουν ζωές και μας κρατούν μακριά από την καταστροφή, είτε απομακρυνόμενοι από αυτοί, είτε μέσω της αποφυγής στην άμεση έκθεση στον κίνδυνο. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση λύση. Το 112 δεν σβήνει φωτιές και δεν εμποδίζει πλημμύρες σαν αυτές που είδαμε στον Έβρο και στη Μαγνησία. Όσο το αγνοούμε αυτό και βολευόμαστε με τα ελάχιστα που μας προσφέρει αυτός ο μηχανισμός σαν προστασία, τόσο κλείνουμε τα μάτια στη διάβρωση που προκαλείται λίγο-λίγο στην ουσιαστική μας προστασία.
Όσο οι φωτιές μεγαλώνουν, όσο οι βροχοπτώσεις γίνονται ολοένα και πιο έντονες, τόσο πιο λίγη γίνεται η προστασία που προσφέρει το 112. Φέτος στον Έβρο έσπασε κάθε ρεκόρ το σερί μηνυμάτων εκκένωσης για μία φωτιά που κανείς δεν κατάλαβε πώς έφτασε να καίει για 3 βδομάδες. Εκκένωση στην εκκένωση, η πορεία μας μοιάζει μια αέναη φυγή από το πρόβλημα. Και καλά των κατοίκων, αλλά και της πολιτείας;
Το ίδιο ακριβώς έγινε και στον Βόλο, θα κάτσει μέσα ο κόσμος με τέτοια ακραία βροχή, κάποιοι βέβαια αναγκάστηκαν να βγουν γιατί κάποιοι τους ανάγκασαν να βγουν, είτε ανάγκη, είτε κάποιος αμοραλιστής εργοδότης, αλλά για πόσο; Οι βροχοπτώσεις γίνονται ολοένα και πιο δυνατές, ολοένα και πιο συχνές, άρα και πιο καταστροφικές.
Τότε είναι που το 112 κάπου αρχίζει να χάνει το νόημά του. Αν το νερό φτάνει στο ένα μέτρο επειδή δεν λειτουργεί η αντιπλημμυρική προστασία επειδή είναι σχεδιασμένη για φαινόμενα άλλων εποχών, τότε δεν είμαστε ασφαλείς ούτε στα σπίτια μας πλέον.
