Ίσως να μην υπάρχει κάτι χειρότερο για έναν κάτοικο της Αθήνας από το να μην οδηγεί, και καθώς το γράφω γελάω επειδή ανήκω σε αυτή την χείριστη κατηγορία. Πραγματικά, δεν ξέρω αν μεγαλύτερη αμηχανία μου φέρνει το γεγονός ότι δεν οδηγώ ή η αντίδραση που έχουν οι άλλοι, όταν τους το λέω. Βέβαια, σκέφτομαι πως υπάρχουν άλλοι τόσοι που ξέρω ότι δεν οδηγούν και ότι δεν οδήγησαν ποτέ στη ζωή τους, χωρίς αυτό να είναι κάποιο «υπερφυσικό φαινόμενο». Τώρα το γιατί συμβαίνει μπορεί να οφείλεται σε πολλά πράγματα και είναι άλλη συζήτηση. Εάν λοιπόν η καθημερινότητά σου έχει και εσένα ΜΜΜ, πιστεύω ότι διαβάζοντας τα παρακάτω θα με αισθανθείς και ήδη έχουμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Έτσι είναι , όσοι δεν οδηγούν, έχουν μια άλλη οπτική για τον τρόπο λειτουργίας της πόλης.
Γιατί όσοι επιλέγουν να περπατούν στις κυλιόμενες σκάλες, δημιουργούν πρόβλημα;
Αρχικά, η κάθε περιοχή έχει το δικό της ΜΜΜ, αυτό που εξυπηρετεί τους κατοίκους της περιοχής. Στη δική μου περίπτωση, η καθημερινότητά μου είναι συνυφασμένη με τον ΗΣΑΠ ή αλλιώς ηλεκτρικός και πραγματοποιεί την αγαπημένη διαδρομή Κηφισιά-Πειραιάς και αντίστροφα. Οι ώρες που έχω περάσει στις αποβάθρες περιμένοντας το τρένο είναι άπειρες, από τότε που ήμουν φοιτήτρια μέχρι σήμερα που εργάζομαι. Οι προορισμοί μου μπορεί να αλλάζουν, όμως ο ΗΣΑΠ παραμένει ο ίδιος. Ακριβώς, όπως τον βρήκα μια δεκαετιά πριν, χωρίς καμία αλλαγή στα ωράρια. Όμως να πω εδώ, πως κάπως μου αρέσει που έχω τη δυνατότητα να βλέπω εξωτερικά την πόλη σε σχέση με το μετρό, αλλά εντάξει αυτό είναι κάτι δικό μου. Κάθε ημέρα στα ΜΜΜ είναι μια διαφορετική εμπειρία, ωστόσο σταθερά πιστεύω πως το χειρότερο κομμάτι της διαδρομής είναι το κέντρο ανεξαρτήτως εποχής. Το τρένο συνήθως είναι φίσκα, ο ένας είναι πάνω στον άλλον και ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχουν «αρώματα» να πλημμυρίζουν τον χώρο. Από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής, θα νιώθεις πάνω σου την καυτή «ανάσα» του διπλάνου χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι και το αίσθημα που θα έχεις βγαίνοντας είναι εφάμιλλο με εκείνο της ελευθερίας ενός κρατούμενου. Παρόλα αυτά, με τα χρόνια, αυτό το πορτοκαλί όχημα γεμάτο γκράφιτι το αισθάνομαι πολύ οικείο. Είναι εξάλλου ο σίγουρος τρόπος που θα γυρίσω σπίτι μου, έχοντας μάθει όλες τις στάσεις και όλους τους εναλλακτικούς τρόπους που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Εξάλλου, ήταν ο τρόπος μου για να πηγαίνω στη σχολή μου, έπειτα στη δουλειά μου και σε όποια περίσταση έπρεπε να παρευρεθώ.
Η αθλιότητα του να βάζεις τα πόδια σου πάνω στα καθίσματα των ΜΜΜ
Από την άλλη το μετρό είναι το πιο δημοφιλές μέσο των Αθηνών, είναι γρήγορο, πιο καθαρό σε σχέση με τα υπόλοιπα και έχει συχνά δρομολόγια. Για τους περισσότερους είναι ο «παράδεισος» των ΜΜΜ και δεν έχουν άδικο. Είναι πιο πρακτικό. Από εκεί και πέρα μένει το τραμ από τα σταθερής τροχιάς, που πραγματικά πρέπει να είναι το πιο αργό μέσο σε όλον τον πλανήτη. Καλό ίσως για τις κοντινές αποστάσεις εκεί στα νότια, όμως για μακρινές αποστάσεις ό,τι χειρότερο. Όταν ήμασταν φοιτητές είχαμε την καταπληκτική ιδέα να πάμε σε ένα από τα μαγαζιά της παραλιακής με το τραμ και είχαμε αφετηρία μας το Σύνταγμα. Νομίζω φτάσαμε λίγο πριν κλείσει το μαγαζί. Φυσικά, υπάρχουν και τα τρόλεϊ που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω μεγάλη εμπειρία, αλλά και τα αγαπημένα λεωφορεία. Γενικά, στις περιοχές που εξυπηρετούνται από λεωφορεία, αν δεν οδηγείς καλύτερα να μην μένεις. Τα δρομολόγια δεν είναι σταθερά, ειδικά σε ώρες αιχμής θα γίνεται χαμός και το πιθανότερο είναι πως αν αργήσεις λίγο, το πιθανότερο είναι ότι πρέπει να πάρεις ταξί.
Όπως και να έχει η αλήθεια είναι πως όταν έχεις τα ΜΜΜ στην καθημερινότητά σου, έχεις συνηθίσει σε αυτή την ταλαιπωρία και συνήθως ξέρεις πώς να χειριστείς τα μέσα μεταφοράς. Οι ιστορίες που μπορούν να συμβούν στον ΗΣΑΠ ή σε όποιο άλλο μέσο μεταφοράς είναι άπειρες και άρα το «παίρνω τα μέσα» είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην καθημερινότητα. Όμως, όταν δεν είναι φίσκα, μπορείς να διαβάσεις το βιβλίο σου, να ακούσεις τη μουσική σου και να είσαι χαλαρός, αφού δεν είσαι εσύ πίσω από το τιμόνι. Δεν θέλω να θίξω τα ζητήματα της επαιτείας, ούτε του κλεψίματος και των ελέγχων που συμβαίνουν στα ΜΜΜ, καθώς πάσχουν -αλλά είμαι σίγουρη πως θα μπορούσαν να γίνουν καλύτεροι έλεγχοι.
