Χρειάστηκαν λίγες ώρες για να χαθούν 10 χρόνια. Τόσα χρόνια χρειάστηκε η Πάρνηθα για να σταθεί και πάλι στα πόδια της και να χαρούμε τον πυκνό πράσινο πνεύμονα της Αττικής. Δέντρο-δέντρο από το 2007 ως το 2017 έγιναν όλα στάχτη, μια στάχτη που δεν έμεινε εκεί. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή, τα μικροσωματίδια στον αέρα που αναπνέει η πρωτεύουσα της χώρας είναι σε επικίνδυνα επίπεδα ακόμα και σε κλειστούς χώρους. Σε χώρους που έχουμε φτιάξει τον δικό μας μικρόκοσμο, με τον κλιματισμό στους 23° να λειτουργεί σαν ψευδαίσθηση.
Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή με κάθε έννοια, ακόμα και στον μικρόκοσμο αυτό. Από τα παράθυρα των σπιτιών και των γραφείων ο ήλιος δεν διακρίνεται καθαρά. Είναι σαν να βρισκόμαστε στο Λας Βέγκας του Blade Runner 2049. Σαν τον τον κεντρικό ήρωα ψάχνουμε κι εμείς απαντήσεις για το ποιοί είμαστε, ποια είναι η θέση μας εδώ. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή ψυχοσωματικά, ηττηθήκαμε. Βλέποντας τον Έβρο να καίγεται με φόντο το γαϊτανάκι της απόδοσης ευθυνών καθώς στη νότια έκταση του ακριτικού νομού μπαίνει σχεδόν όλη η ατζέντα, από το μεταναστευτικό και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις με το λιμάνι της πόλης, μέχρι την κλιματική κρίση, στην Αθήνα παραμένουμε βουβοί, δεν υπάρχει τίποτα να πούμε πια.
Τα σημεία και οι τρόποι με τους οποίους μπορείς να βοηθήσεις τους πυρόπληκτους
Οι πληροφορίες αναφέρουν για βλάβη σε μετασχηματιστή του ΔΕΔΔΗΕ, αλλά ποιος νοιάζεται; Τι σημασία έχει; Ο Νέρωνας ο ίδιος να περνούσε με μια αναμμένη δάδα στο χέρι δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση. Όλα έχουν γίνει μια θλιβερή στατιστική, μετράμε καμμένα στρέμματα και απλά τα αθροίζουμε. Σταματάμε για λίγο, ανοίγουμε και πάλι του τεφτέρι και βάζουμε κι άλλα, σαν τεφτέρι βερεσέ ενός μετεμφυλιακού μπακάλικου, ένα τεφτέρι που δεν έχει ποτέ πληρωμή, μόνο χρέος για όλους μας.
Ένα συλλογικό χρέος που διαχέεται και σαν ευθύνη από μια πολιτεία που αδυνατεί διαχρονικά να την αναλάβει και την πετάει σαν καυτή πατάτα στους πολίτες, σαν καυτό κάρβουνο που μεταδίδει τη φωτιά από χέρι σε χέρι, από δέντρο σε δέντρο, μέχρι να μην μείνει τίποτα. Και τότε τι θα απογίνουμε; Είναι σαν να ζούμε τη διάσημη ρήση για τους Ναζί του πάστορα Μάρτιν Νίμελερ, πρώτα ήρθαν… Είμαστε σχεδόν στο τελευταίο στάδιο, δεν υπάρχει κανείς για να μιλήσει.
