Από τα Λάβαρα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, ο νομός που κρατάει με την πινέζα στη θέση του τον χάρτη της Ελλάδας δοκιμάζεται για πέμπτη συνεχόμενη ημέρα. Ο Έβρος είναι συνηθισμένος από σκληρές δοκιμασίες, σφυρηλατήθηκε έτσι από τη μέρα που εντάχθηκε στον εθνικό κορμό. Έχει τα μοναδικά χερσαία σύνορα με την Τουρκία, φιλοξένησε πρόσφυγες, ήταν η μοναδική περιοχή της Θράκης που γνώρισε τη γερμανική κατοχή στον Β’ ΠΠ, είδε σχεδόν όλα παιδιά του να φεύγουν για τη Γερμανία, πλημμύρες, μεταναστευτική κρίση, ένα τόπος που συνήθισε το κακό. Αλλά αυτή τη φορά το κακό παράγινε.
Οι φλόγες βρέθηκαν πολύ κοντά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, η εκκένωση ήταν μονόδρομος και μάλιστα μέσα στην άγρια νύχτα. Το ιατρονοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό του νοσοκομείου έφερε εις πέρας μια αποστολή που όμοιά της έχουμε δει μόνο σε ταινίες σαν αυτές που δείχνουν να απογειώνεται το τελευταίο αμερικανικό ελικόπτερο από τη Σαϊγκόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλούμε ήρωες τους γιατρούς και νοσηλευτές μας, το κάναμε και όταν έδωσαν το 200% του εαυτού τους στην πανδημία, αλλά αυτή τη φορά δεν εργάστηκαν σαν υγειονομικοί, αλλά σαν στρατιώτες κυριολεκτικά με την εκκένωση αυτή.
Πρώτα έφυγαν τα νεογνά, στοιβαγμένα σε ασθενοφόρα σε μία σκηνή που είχε κάτι από το γκέτο της Βαρσοβίας, οι υπόλοιποι βρήκαν καταφύγιο στο πλοίο που εκτελεί το δρομολόγιο Αλεξανδρούπολη-Σαμοθράκη. Αυτή τη φορά το «Αδαμάντιος Κοραής» δεν συνέδεσε δύο ακριτικά λιμάνια, αλλά τo νήμα της ζωής δεκάδων συνανθρώπων μας. Το κατάστρωμα του πλοίου μετατράπηκε σε ΜΕΘ κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, εκεί που ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο μετράει, αλλά ο θαυμασμός και η συγκίνηση δεν μπορεί να κρατήσει πολύ.
Δεν γίνεται να θαυμάζουμε για πολύ την εικόνα μιας χώρας να μοιάζει σε κατάσταση πολιορκίας. Στον Έβρο οι Ακρίτες μπορεί να είναι συνηθισμένοι να περιμένουν τα χειρότερα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους αξίζουν. Έχουν ήδη υποφέρει περισσότερο σηκώνοντας στους ώμους τους τα βάρη μιας Ελλάδας που για χρόνια έκανε ότι δεν τους βλέπει.
Είναι μια εικόνα που δυστυχώς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, ούτε όταν σβήσουν οι φωτιές κι επανέλθει η κανονικότητα στον Έβρο. Θα λέγαμε ότι καμία κανονικότητα δεν μπορεί να επανέλθει μετά από ένα τέτοιο τραύμα, αλλά σάμπως κι έζησε ποτέ την κανονικότητα ο Έβρος για να τη βρει τώρα;
