Η έννοια της διαλογής στα σοβαρά περιστατικά έγινε σοβαρό θέμα συζήτησης κατά τη διάρκεια της πανδημίας με φόντο μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ΕΣΥ λόγω της αδυναμίας του να παρέχει σε όλους τη θεραπεία που χρειαζόντουσαν. Μέχρι τότε η διαλογή ήταν κάτι που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζαμε μέσα από τραγικές ιστορίες που αφορούσαν πολέμους, φυσικές καταστροφές ή το ναυάγιο του Τιτανικού με τον κυβερνήτη του να καλεί τις γυναίκες και τα παιδιά να επιβιβαστούν στις σωστικές λέμβους.
Γιατί η υπόθεση με τα πλαστά φύλλα αγώνα δεν είναι μια απλή απάτη
Είναι ένα τεράστιο θέμα η διαλογή με πολύ σοβαρές φιλοσοφικές και ηθικές διαστάσεις και ειδικά στο κομμάτι της ιατρικής, η βιοηθική ακόμα ψάχνει απαντήσεις σε μια σειρά από ζητήματα που αφορούν την ιεράρχηση των περιστατικών σε μια περίοδο κρίσης. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια περίπτωση. Η δήλωση του κυρίου Πνευματικού, βουλευτή και γιατρού, δεν αναφέρεται σε κάποια κρίση όπου ο γιατρός έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο περιστατικά και θα πρέπει να διαλέξει το ποιον θα σώσει και ποιον όχι με το μαχαίρι στο λαιμό, αλλά σε μια στυγνή οικονομίστικη ματιά για τους ογκολογικούς ασθενείς που σε γενικές γραμμές επιβαρύνουν το ΕΣΥ.
Το σκεπτικό που θέλει έναν ασθενή με χαμηλές πιθανότητες επιβίωσης να αποτελεί βαρίδι για την κοινωνία μέσω του κόστους που της φορτώνει, αλλά και με το ότι δεσμεύει το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και το εμποδίζει από το να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε άλλους ασθενείς, είναι βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές σελίδες του δυτικού πολιτισμού. Είναι ευγονική από το παράθυρο και έμμεσα ένα πρόγραμμα υποχρεωτικής ευθανασίας σαν αυτά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε στην Ευρώπη.
Τα κίνητρα πίσω από μία τέτοια δήλωση θα έλεγε κανείς ότι είναι μια παλιανθρωπιά ή ένας κυνικός οικονομικός υπολογισμός, αλλά η ηθικολογία δεν έχει καμία θέση σε αυτή την περίπτωση. Πίσω από κάθε τέτοια περίπτωση δαιμονοποίησης του αδύναμου και αυτού που έχει ανάγκη από τις παροχές του ΕΣΥ, δεν βρίσκεται τίποτα άλλο από μια ακατανίκητη και άρα ανήθικη επιθυμία για λειτουργία του ΕΣΥ με λογική ανήθικου κέρδους σαν αυτές τις καφετέριες που αρνούνται να σερβίρουν ηλικιωμένους επειδή πίνουν μόνο έναν μονό ελληνικό και κρατάνε το τραπέζι για πολλή ώρα.
Αρκεί ένα ασθενοφόρο ανά νησί;
Επειδή ακριβώς τα σχέδια για την υποβάθμιση του ΕΣΥ και το ψαλίδισμα του δημόσιου χαρακτήρα του δεν είναι και πολύ δημοφιλή στην κοινωνία, το εργαλείο του κοινωνικού αυτοματισμού έρχεται να ξυπνήσει τα πιο ταπεινά πάθη σε όσους βλέπουν ότι το ΕΣΥ αδυνατεί να τους εξυπηρετήσει επειδή ένας καρκινοπαθής με κακή πρόγνωση κρατάει με νύχια και με δόντια ένα κρεβάτι, αντί να πάει να πεθάνει σπίτι του με φριχτούς πόνους να μην ενοχλούν και με τις φωνές τους.
Φυσικά ο κύριος Πνευματικός υποχρεώθηκε να τα μαζέψει κάπως, χωρίς να τολμήσει να πει μια ξεκάθαρη συγγνώμη. Και γιατί να το κάνει άλλωστε, αφού δεν πιστεύει ότι είπε κάτι λάθος, ίσως μόνο να ήθελε να τα πει λίγο πιο στρογγυλά γιατί τελικά ο κόσμος δεν έχει αποκτηνωθεί ακόμα όσο θα ήθελε.
