Είναι περίπου σαν τις πυρκαγιές, άπαξ και έχει καύσωνα και αέρα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάπου θα έχουμε και μια πυρκαγιά. Έτσι και με τα νησιά μας που έχουν αρχίσει να δέχονται τα πρώτα κύματα επισκεπτών, ενώ δεν έχει κορυφωθεί τίποτα ακόμα. Ο πληθυσμός στα νησιά μας είναι ένα μέγεθος με τρομερή μεταβλητότητα μέσα στον χρόνο, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κακής ποιότητας υπηρεσίες από την πλευρά της πολιτείας.
Από τη μία υπάρχει ένα ελάχιστο επίπεδο παροχής υπηρεσίων. Όπως θαυμάζουμε τους δασκάλους ήρωες που αφήνουν όλη τους τη ζωή πίσω για να υπηρετήσουν σε ένα σχολείο με ένα και μοναδικό μαθητή, το ίδιο συμβαίνει και με τους γιατρούς, τους αστυνομικούς, τους λιμενικούς κλπ. Από εκεί και πέρα ο σχεδιασμός δεν γίνεται να αγνοεί το τι συμβαίνει το καλοκαίρι όπου κάποια νησιά πολλαπλασιάζουν τον πληθυσμό τους.
Λέμε συνέχεια για το πόσο σημαντικός είναι ο τουρισμός για το ΑΕΠ μας με τον χαρακτηρισμό βαριά βιομηχανία να υποδηλώνει τη σπουδαιότητά του στην εισροή χρήματος από το εξωτερικό στις τσέπες του κράτους, των επιχειρηματιών, των εργαζομένων και των νησιωτών, αλλά επιμένουμε να θεωρούμε ότι όλα αυτά έρχονται και γίνονται με κάποιον μαγικό τρόπο, στον αυτόματο πιλότο.
Από τη μία είναι ο τουρίστας που όταν επιλέγει να αφήσει τα λεφτά του σε ένα μέρος, δεν αγοράζει μόνο το ηλιοβασίλεμα, τη διαμονή, τον μουσακά και τη θάλασσα, αλλά και το ότι θα μπορέσει να γυρίσει πίσω στο σπίτι του ασφαλής. Καθαρά ωφελιμιστικά να το δούμε, είναι ο μοναδικός τρόπος για να τον πείσουμε να ξανάρθει, να το πει και σε άλλους 2-3 φίλους και συγγενείς για να αυξήσουμε ακόμα περισσότερο τις επισκέψεις.
Από την άλλη είναι και ο στοιχειώδης ανθρωπισμός, η παροχή σοβαρών υποδομών είναι το ελάχιστο που έχει να κάνει η πολιτεία απέναντι σε μέρη που της προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα λαμβάνουν και αυτό δεν έχει να κάνει με κάτι το ανταποδοτικό που θα αφορά μόνο το καλοκαίρι. Τα νησιά μας έχουν ανάγκες και χρειάζονται ενίσχυση και για τον χειμώνα και για το καλοκαίρι, όχι φυσικά την ίδια, αλλά αναλογική. Είναι διαχρονική δικαιολογία της κεντρικής διοίκησης για να αποφεύγει τις ευθύνες της απέναντι στις ακριτικές περιοχές να λέει ότι δεν γίνεται να στελεχώνει ένα νησί με λιγότερους από χίλιους κατοίκους σαν μια κωμόπολη 20.000 κατοίκων. Δεκτό, αλλά τι γίνεται το καλοκαίρι; Είναι αυτό δικαιολογία για να έχει υποδομές των 10 κατοίκων;
Η υποβάμθιση της ποιότητας της ζωής των Ακριτών είναι βούτυρο στο ψωμί όσων έχουν περίεργα πλάνα για το Αιγαίο. Τα νησιά μας δεν φυλάσσονται μόνο από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και από τους μόνιμους κατοίκους που παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην καταφύγουν στην έσχατη λύση της μετανάστευσης σε κάποιο μεγαλύτερο νησί ή την ενδοχώρα. Για να καταφέρουν να μείνουν εκεί χρειάζονται ασθενοφόρα, γιατρούς, πόσιμο νερό και γενικά πράγματα που εμείς έχουμε δεδομένα στην Αθήνα, αλλά για αυτούς δεν είναι και τόσο. Εμείς εδώ στην Αθήνα δεν ακούμε τις φωνές τους γιατί είναι μακριά, αλλά και γιατί είναι περήφανοι άνθρωποι που δεν θέλουν να μοιάζουν ότι «κλαίγονται» αλλά όταν φτάνουν στο σημείο να χάνονται ανθρώπινες ζωές επειδή έπρεπε να μεταφερθούν στην καρότσα ενός αγροτικού για να λάβουν τις πρώτες βοήθειες, τότε κι αυτοί οι άνθρωποι λυγίζουν. Ας μην χαθούν άλλες τέτοιες τζάμπα ζωές γιατί στο τέλος δεν θα υπάρχουν άλλες ζωές στα νησιά μας.
