Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την τραγωδία των Τεμπών και το σιδηροδρομικό ατύχημα που άφησε πίσω του 57 νεκρούς. Δύο πράγμα με ενόχλησαν περισσότερο με το που τα άκουσα και όσες περισσότερες φορές τα άκουγα, τόσο περισσότερο με ενοχλούσαν. Το πρώτο ήταν η εν χορώ καταδίκη του σταθμάρχη που κληρώθηκε να κουβαλήσει στους ώμους της συνείδησής του τις ευθύνες και την ενοχή δεκάδων άλλων αόρατων υπεύθυνων για την κατάσταση των τρένων στην Ελλάδα.
Ο αποδιοπομπαίος τράγος των Τεμπών
Ευτυχώς ήταν ένα αφήγημα που ξεφούσκωσε γρήγορα από το βάρος όσων άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια της επικαιρότητας και μετά από λίγες ημέρες έμειναν μονάχα κάτι κύμβαλα αλαλάζοντα να το επαναλαμβάνουν αντανακλαστικά επειδή είχαν ξεχάσει να τους πουν να αλλάξουν δίσκο. Το άλλο ενοχλητικό πράγμα όμως επέμεινε και ακούγεται ακόμα και συνοδεύει κάθε μέτρο που εξαγγέλθηκε ή πρόκειται να εξαγγελθεί σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της ασφάλειας των μεταφορών, αυτό της θυσίας που δεν πρόκειται να πάει χαμένη.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι μια για πάντα γιατί κάποιοι επιμένουν να κακοποιούν την ελληνική γλώσσα και να προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. Οι νεκροί του Σάμινα δεν θυσιάστηκαν για να πηγαίνουμε ασφαλείς να κάνουμε διακοπές στα νησιά του Αιγαίου. Αυτοί που θυσιάστηκαν για αυτό τον σκοπό είναι οι πεσόντες άντρες του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας κατά τα τελευταία έτη. Στρατιωτικοί που έδωσαν τον όρκο και την υπόσχεση να θυσιάσουν τη ζωή τους για αυτόν τον σκοπό. Οι πολίτες που δεν έχουν καμία διάθεση και υποχρέωση να πεθάνουν ταξιδεύοντας, δεν μπορούν και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίζονται σαν θυσίες.
Και μία υπενθύμιση για ποιοι θυσιάζονται και για ποιον λόγο
Αυτή η λαθροχειρία που αγγίζει τα όρια της προσβολής της μνήμης νεκρών ακολουθεί όλες τις πολύνεκρες τραγωδίες και αποτελεί το προοίμιο μέτρων ετεροχρονισμένων μέτρων ασφαλείας. Ναι, είναι αλήθεια ότι τα πολύνεκρα ατυχήματα στα Τέμπη, με αποκορύφωμα αυτό του 2003 με τους 21 νεκρούς μαθητές και μαθήτριες από το Μακροχώρι Ημαθίας, επιτάχυνε τα λιμνάζοντα έργα του αυτοκινητόδρομου Αθηνών-Θεσσαλονίκης, αλλά δεν ήταν θυσία για τα έργα. Ήταν απλά μια αντίδραση ενός παχύδερμου συμπλέγματος κράτος και εργολάβων που είδαν την οργή του κόσμου να συσσωρεύεται και να τους απειλεί.
Ωστόσο το χθεσινό ατύχημα στον Πλαταμώνα δίνει την αφορμή να επανέλθουμε σε αυτό αφήγημα της «θυσίας». Η αυτοκινητόδρομοι με στηθαίο που εξαφάνισαν τις μετωπικές συγκρούσεις και όλα τα ατυχήματα λόγω προσπέρασης δεν προστατεύουν από άλλες μορφές τροχαίων ατυχημάτων. Εκείνη η «θυσία» δεν προστατεύει από μεθυσμένους οδηγούς και άλλες παραβάσεις. Εκείνη η «θυσία» δεν εμπόδισε το χθεσινό ατύχημα που συνέβη σε ΛΕΑ και κόστισε τη ζωή ενός 19χρονου και τον τραυματισμό άλλων πέντε.
Δυστυχώς κανένα δημόσιο έργο δεν μπορεί να κάνει πιο ασφαλή έναν αυτοκινητόδρομο του οποίου οι χρήστες δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν. Γιατί κάποια στιγμή οι «θυσίες» παύουν να πιάνουν τόπο και τότε τι «θυσίες» είναι; Αντί λοιπόν να συνεχίζουμε να βρίσκουμε μελό τρόπους για να ρομαντικοποίσουμε τους θανάτους συνανθρώπων μας, θανάτους που έχουν και φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς, μήπως να κοιτάξει ο καθένας την καμπούρα ξεκινώντας από το πώς οδηγεί; Μήπως να συνεχίσουμε με ουσιαστικά μαθήματα οδικής παιδείας από τα νηπιαγωγεία και μαθήματα οδήγησης που δεν θα εξαντλούνται στην οπισθογωνία; Δεν χρειάζεται καμία θυσία για όλα αυτά.
