Η μνήμη από τους φονικούς σεισμούς του ‘99 σε Ελλάδα και Τουρκία είναι ακόμα πολύ ισχυρή και αν ζητήσεις από κάποιον που έζησε τότε σαν θεατής και όχι σαν σεισμόπληκτος εκείνες τις τραγικές ημέρες, η εικόνα της ανταλλαγής πυροσβεστών μεταξύ των δύο χωρών είναι σίγουρα ανάμεσα στις πιο δυνατές εικόνες. Αν το δούμε με την ψύχραιμη ματιά των χρόνων που έχουν περάσει από τότε, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το ότι δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τα Ίμια και τη στιγμή που βρεθήκαμε όσο πιο κοντά γίνεται στη φωτιά ενός πολέμου μεταξύ μας.
Τι γίνεται με τους σεισμούς τους τελευταίους μήνες;
Εκείνη η ανταλλαγή πυροσβεστών, ειδικών κλιμακίων και ανθρωπιστικής βοήθειας ονομάστηκε καταχρηστικά «διπλωματία των σεισμών». Ειρωνικό γιατί αυτή η πρόσκαιρη, αλλά ουσιαστική σύγκλιση δεν πήρε το όνομά της από την αλληλοβοήθεια, θα μπορούσαμε να την πούμε «διπλωματία των πυροσβεστών». Είναι σαν να πιστεύαμε ότι αυτή η επικοινωνία μεταξύ δύο γειτονικών χωρών έπρεπε να έχει και μία αρνητικά φορτισμένη έννοια και άρα να είναι κάτι πρόσκαιρο και παροδικό σαν τον ίδιο τον σεισμό και μετά να συνεχίσουμε τις ζωές μας κανονικά, χτίζοντας ξανά τα σπίτια μας και έχοντας και πάλι το δάχτυλο στη σκανδάλη πάνω από το Αιγαίο.
Σήμερα ζούμε αντίστοιχες ημέρες επιθετικότητας από τη γείτονα και πάλι εντελώς συμπτωματικά έχουμε προεκλογική περίοδο, μια περίοδος που συνηθίζει να δρα καταλυτικά για την εθνικιστική ρητορεία στη γειτονική χώρα με τους διεκδικητές της εξουσίας να μάχονται για το ποιος έχει το πιο γρήγορο σχέδιο κατάληψης ελληνικών νησιών ξυπνώντας τα πιο ταπεινά και μοχθηρά ένστικτα ενός λαού που υποφέρει από μια μακρά και βαριά οικονομική κρίση. Όμως όταν η φύση αποφασίζει να παίξει τα δικά της φονικά παιχνίδια, όσοι άνθρωποι ουρλιάζουν κρύβονται στο καβούκι τους σαν χελώνες μπροστά στην συνειδητοποίηση της αδυναμίας τους.
Ο τρομακτικός σεισμός που χτύπησε σε Τουρκία και Συρία έδειξε ότι υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη και φονικότερη μηχανή στην Ανατολική Μεσόγειο από όση θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να γίνει η περιφερειακή δύναμη που ονειρεύεται να γίνει η Τουρκία του Ερντογάν σε ένα πολυπολικό κόσμο. Η αντίδραση της Ελλάδας σε αυτη την κατάσταση ήταν αυτή που περιμεναμε και αυτή που έπρεπε.
Κάτι άναρθρες κραυγές που έκαναν λόγο για δίκαιη θεϊκή τιμωρία στους άπιστους και τους ανθέλληνες σκεπάστηκαν γρήγορα κάτω από τη σαφέστατη και ισχυρή ελληνική βούληση για μια ουσιαστική υπερπτήση στρατιωτικού αεροσκάφους πάνω από τον εναέριο χώρο της γειτονικής χώρας, μια πτήση που τελικά έγινε μέρα και όχι βράδυ. Όποιος βλέπει τέτοιες θεϊκές παρεμβάσεις ενώ ζει σε μία σεισμογενή χώρα, γιατί η φύση και οι τεκτονικές πλάκες δεν ξέρουν τι είναι οι μεθοριακοί σταθμοί σε Κήπους και Καστανιές, καλό θα ήταν να ξυπνήσει.
Οι ήρωες που πέφτουν νεκροί σε καιρό ειρήνης
Κανένας δεν εύχεται να έχουμε ακόμα μία επανάληψη του ‘99, η καταστροφή αυτού του σεισμού είναι αχρείαστα αρκετή για να καταλάβουμε όλοι το πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Οι προβλέψεις δυστυχώς αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών θα ξεπεράσει το ρεκόρ των 18.000 του σεισμού του ‘39 και μαζί με αυτό, μια ανυπολόγιστη τραγωδία σε υποδομές και οικονομία.
Όλοι όμως ευχόμαστε αυτό το μάθημα αλληλεγγύης να μείνει για περισσότερο καιρό χαραγμένο στη μνήμη αυτών που πρέπει, κυρίως δηλαδή στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της γειτονικής χώρας, όποια κι αν είναι αυτή μετά τις εκλογές. Ας μην το κάνουν για εμάς, ας το κάνουν για τον ίδιο τους τον λαό για τον οποίο λένε ότι νοιάζονται. Όση λιγότερη ένταση στο Αιγαίο, τόσα περισσότερα χρήματα εξοικονομούνται από στρατιωτικούς εξοπλισμούς για να ενισχύσουν την αντισεισμική τους προστασία.
