Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία κοντεύει να συμπληρώσει μισό αιώνα πολιτικής σταθερότητας χωρίς μονάρχη και οι περισσότεροι από εμάς αντιμετωπίζουμε τον θεσμό της μοναρχίας με έναν τυπικά ελευθεριακό και ακόμα πιο τυπικά βαλκανικό εξωτισμό. Οι πλουμιστές στολές με τα άκαπνα μετάλλια και τις κορδέλες δεν προκαλούν ιδιαίτερο δέος στον μέσο Έλληνα που ανήκει στην Gen X και δώθε.
Βάζοντας στην εξίσωση το ότι η ματιά που έχουμε στις μοναρχίες των άλλων χωρών γίνεται μόνο μέσα από τίτλους σκανδάλων, κυρίως ερωτικών από τη στιγμή που ευτυχώς είναι διακοσμητικά στοιχεία του συντάγματος, αλλά και πιο πρόσφατα από σίριαλ και ντοκιμαντέρ τύπου The Crown, η γενική πεποίθηση είναι ότι οι βασιλικές οικογένειες είναι λίγο-πολύ αυτό που θα λέγαμε dysfunctional, σαν ταινία του Οικονομίδη, αλλά λένε παρακαλώ και συγγνώμη μετά τα μπινελίκια.
Δεν χρειάζεται να κυκλοφορεί κάποιος με τους λονδρέζικους Times για να έχει αντιληφθεί ότι οι δευτερότοκοι πρίγκιπες έχουν ακόμα μεγαλύτερη ροπή προς τον σκανδαλισμό της κοινής γνώμης. H πριγκίπισσα Μαργαρίτα, αδελφή της Ελισάβετ, έχτισε τον δικό της μύθο, μία παράδοση που φάνηκε να συνεχίζει και ο Χάρι. Από τη στιγμή που μόνο μία τραγωδία θα μπορούσε να τον κάνει βασιλιά, ο Χάρι έπαιξε το χαρτί του playboy παλαιάς κοπής. Λίγο η θητεία του στον στρατό με αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες, λίγο τα ξέφρενα πάρτι, το προφίλ του πρίγκιπα έμοιαζε ένα ιδανικό κράμα δημοσίων σχέσεων, από αυτά που θυμίζουν ένδοξες εποχές της μοναρχίας, και γενικά ένδοξες εποχές από την εποχή που το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ακόμα αυτοκρατορία.
Μπορεί να σταθεί ο βρετανικός θρόνος χωρίς το μεγαλύτερο σύμβολό του;
Ο θεσμός του δευτερότοκου playboy θεωρητικά προσφέρει γείωση με την κοινωνία, ως ένα μέλος της οικογένειας με θνητά πάθη, αλλά μήπως δεν είναι και τόσο επίκαιρος; Σε μία εποχή που η μοναρχία ζητάει συγγνώμες για τις αμαρτίες του αποικιακού παρελθόντος, η ματσίλα του Χάρι, μάλλον δεν προσφέρει σπουδαία υπηρεσία στο στέμμα. Ένας νέος Χάρι έπρεπε να φτιαχτεί για να στηρίξει τον θεσμό.
Ο γάμος του με την Μέγκαν Μαρκλ γιορτάστηκε, με την έννοια του celebrated, από τη βρετανική κοινή γνώμη, η οποία είδε στο πρόσωπο της αφροαμερικανίδας πριγκίπισσας, την ανανέωση του μουχλιασμένου θεσμού, αλλά και μια νέα λαϊκή πριγκίπισσα στο στυλ της Νταϊάνας. Αλλά μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως υπολογίστηκαν, ή μήπως πήγαν και απλά ζούμε μια καλοστημένη θεατρική παράσταση;
Η καλλιέργεια του ευαίσθητου προφίλ του Χάρι μοιάζει να πήρε διαστάσεις που δεν μπορούσαν να ελεγχθούν. Είναι άλλο πράγμα να είσαι ηθοποιός και να είσαι κοινωνός της woke culture και άλλο να είσαι κομμάτι ενός establishment που στόχο έχει να συντηρήσει ένα ακόμα μεγαλύτερο establishment. Μια επανάσταση προκαλείται τόσο από την παντελή έλλειψη μεταρρυθμίσεων, όσο και από τις υπερβολικές μεταρρυθμίσεις που καίνε γέφυρες με το παρελθόν. Ο εκτροχιασμός της εξέλιξης του Χάρι μοιάζει με αυτό, αλλά μην ξεχνάμε ότι δεν είναι διάδοχος και οι πράξεις του δύσκολα φέρνουν συνέπειες σε κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό του και το δικό του πολύ στενό περιβάλλον.
Πόσο εύθραυστη είναι η εικόνα του νέου βασιλιά;
Πολύ πριν τον θάνατο της Ελισάβετ, ο Χάρι άρχιζε να χαράζει μία τροχιά γύρω από την οικογένειά του με ισχυρές φυγόκεντρες τάσεις που μεγάλωναν συνέχεια την απόσταση από τον πυρήνα της οικογένειας, μέχρι που τελικά βγήκε εντελώς εκτός τροχιάς. Η γκρίνια και τα παράπονα που είχε από την οικογένειά του, φύσει συντηρητική, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και δεν ήταν λίγοι όσοι έβλεπαν ένα εντελώς διαφορετικό Χάρι απλά να κάθεται και να κλαψουρίζει μπροστά στην κάμερα.
Νομοτελειακά ο Χάρι δίχασε, όσους δεν μένουν παγερά αδιάφοροι από τα γαλαζοαίματα δράματα, και από τη μία συντάχθηκαν όσοι βλέπουν ένα σύγχρονο άντρα που τολμάει να μιλάει για τα ψυχολογικά του, και από την άλλη μια χιονονιφάδα. Υπάρχει όμως και μια άλλη ματιά, που το πολύ drama δεν την αφήνει να φανεί καθαρά, αυτή που θέλει την όλη κατάσταση ένα καλοστημένο show.
To παλάτι χρειάζεται τον Χάρι σαν τον τρελό του χωριού για να συνεχίσει να υπάρχει. Στο πρόσωπό του συγκεντρώνεται ένας μοντέρνος μετασχηματισμός που δεν απειλεί τον θεσμό και κρατάει τα ταμπλόιντ απασχολημένα όσο η βασιλεία του Καρόλου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να αποκτήσει gravitas στην βρετανική κοινωνία.
Ο Χάρι κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει κάνει τόσο μεγάλη μεταστροφή από τον τύπο που έκανε ναρκωτικά και σκότωνε Ταλιμπάν, και κυρίως δεν τον έβαλε στο βρακί της η σουφραζέτα από την Εσπερία. Συνεχίζει στον ρόλο του κακού αδερφού ισχυροποιώντας το προφίλ του πατέρα του, αλλά κυρίως του εν αναμονή μονάρχη αδερφού του, όπως ακριβώς το έκανε και θείος του ο Εδουάρδος για να στηρίξει τον πατέρα της Ελισάβετ όταν έγινε βασιλιάς απροσδόκητα. Όλως τυχαίως και αυτός με μια αμερικανίδα είχε μπλέξει και την είχαν κατηγορήσει κι αυτή για υπονόμευση του θεσμού.
Ουσιαστικά όμως, αυτές οι τεχνητές κρίσεις δεν είναι παρά προβοκάτσιες για να πουν τι καλό παιδί που είναι Ουίλιαμ και πόσο ασφαλές είναι στα χέρια του στέμμα, ο Χάρι είναι ακόμα στον ρόλο, απλά του άλλαξαν το σενάριο.
