Το timeline μας είναι γεμάτο από Άγγλους οπαδούς που αναζητούν τη δροσιά μιας μπίρας έξω από τα γήπεδα του Κατάρ την οποία κυνηγούν με το ντουφέκι, ειδικά και μετά την απαγόρευση της τελευταίας στιγμής. Μέχρι και δύο ημέρες πριν από την έναρξη θα υπήρχαν ειδικοί χώροι για κατανάλωση μπίρας εντός των γηπέδων, αλλά τελικά αλκοόλ θα διατίθεται μόνο σε ορισμένα ξενοδοχεία, όπως συνέβαινε πάντα στο Κατάρ και μάλιστα σε τσουχτερές τιμές λόγω του «φόρου αμαρτίας» που έχουν τα αλκοολούχα ποτά σε αυτή τη χώρα.
Καταλαβαίνουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι μια αγγλική εφεύρεση, και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε αρκετά ευγνώμονες γι’αυτή τους την συμβολή στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ντε και καλά έχουν δίκιο σε ό,τι κάνουν γύρω από αυτό. Στο κάτω-κάτω του τεφτεριού του Τροντ Σόλιντ, το πολύ το 4-4-2 το βαριέται κι ο παπάς. Από όλες τις εμμονές των Άγγλων με το ποδόσφαιρο όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται, η πιο ακατανόητη είναι αυτή με την μπίρα, κι αυτό όχι γιατί δεν μας αρέσει η μπίρα, τη λατρεύουμε. Μολονότι λατρεύουμε τη λυτρωτική δροσιά του αφρού που αναπαύεται απαλά πάνω από ένα ποτήρι κεχριμπαρένιου ζύθου, δεν θεωρούμε ότι το γήπεδο είναι ο κατάλληλος χώρος για να την απολαύσεις.
Στη χώρα που ό,τι δεν το έχει εφεύρει, κι έχουμε εφεύρει πολλά, το έχει τελειοποιήσει, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το γήπεδο θέλει σποράκια, ηλιόσπορο και κολοκυθόσπορο για να βγει το 90λεπτο και όχι μπίρα. Το γιατί θα το εξηγήσουμε ευθύς αμέσως.
Η άφιξη στο γήπεδο απαιτεί εγρήγορση, αυτό σημαίνει ότι η μοναδικός ανεφοδιασμός σε υγρά είναι ο καφές και όταν λέμε γηπεδήσιο καφέ, εννοούμε φραπέ και όχι από κανένα third wave καφέ κλπ, χρειαζόμαστε καφεΐνη και όχι νότες ξύλου, σοκολάτας και φρούτων του δάσους. Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρουν οι Άγγλοι που είναι ήδη στην τρίτη μπίρα και αρχίζουν να ζαλίζονται σαν να βλέπουν την παρδαλή ροζ-πορτοκαλί φανέλα του Βάντσικ. Τώρα πάμε στο τελετουργικό του τσίκι-τσίκι με τα σπόρια.
Ο σωστός φίλαθλος έχει ένα σακουλάκι σπόρια μαζί του, για το πρώτο ημίχρονο, και αγοράζει ένα δεύτερο μέσα στο γήπεδο για το δεύτερο. Στον εμφύλιο των μερακλήδων για το αν το καλύτερο σποράκι είναι ο ηλιόσπορος ή ο κολοκυθόσπορος, ας πούμε ότι είμαστε με τη σολομώντειο λύση του «ένα κι ένα», όπως στις χασαποταβέρνες που παίρνουμε ένα τζατζίκι και μία τυροκαυτερή. Εκει που συγκλίνουν όλες οι απόψεις είναι στην αλατότητα, τα ανάλατα σποράκια είναι η ντροπή του γηπέδου και του υγιούς φιλάθλου πνεύματος.
Τα σποράκια μέσα από την αέναη κίνηση χεριού και κάτω γνάθου συνεχίζουν το έργο της καφεΐνης από εκεί που σταμάτησε. Αυτή η συντονισμένη χορωδία κρατάει σε εγρήγορση τον φίλαθλο, ακόμα και σε αυτά τα αναπόφευκτα ματς που ξέρεις ότι θα λήξουν 0-0 από τη σέντρα με τις μεγάλες γιόμες που περνούν με τα βίας το κέντρο και η τρίτη μπαλιά μεταξύ παικτών της ίδιας ομάδας, είναι λόγος πανηγυρισμού.
Στους αντίποδες, η μπίρα σε κρατάει νωχελικό και η γρήγορη κατανάλωσή της κάνει τον ανεφοδιασμό δύσκολη υπόθεση. Οι ζεστές μπίρες που πωλούν οι πλανόδιοι είναι λόγος για να επιβληθεί Ποτοαπαγόρευση, ενώ το αναπόδραστο κάλεσμα τη φύσης, μπορεί να έρθει στην πλέον ακατάλληλη στιγμή. Εκεί που νομίζεις ότι μπορείς να κρατηθείς μέχρι το ημίχρονο ή τη λήξη, πρέπει να πας τουαλέτα και αν είσαι τυχερός και πας τουαλέτα στο ημίχρονο, κανείς δεν υπόσχεται ότι θα προλάβεις να γυρίσεις έγκαιρα και δεν θα χάσεις κάτι ζουμερό από την εξέλιξη του ματς.
Μάλιστα η αναγκαστική ολιγόλεπτη απουσία που προκαλεί η μπίρα, έρχεται πάντα σε κάτι μάτς που λήγουν 1-0 και το μοναδικό γκολ θα μπει όταν εσύ λείπεις και θα καταλάβεις ότι μπήκε γκολ από τις ιαχές που αντηχούν κάτω από τις κερκίδες. Κάτι που τα τίμια και λαϊκά σποράκια δεν θα σου έκαναν ποτέ. Τα σποράκια είναι διατεθειμένα να κοπούν στη μέση και να παραχωρήσουν την πρόσκαιρη ηδονή που σου δίνουν για να απολαύσεις την μεγαλύτερη του γκολ ή τη μέτρια ενός καλού κοψίματος. Μπορείς να φτύσεις το σποράκι που πήγες να ανοίξεις, να πανηγυρίσεις με την ησυχία σου και να συνεχίσεις με κάποιο άλλο αμέσως μετά, στη νηνεμία της επαναφοράς. Σε πλήρη αντίθεση με την μπίρα όπου αν σε βρει στο γκολ με μια στο χέρι, στην καλύτερη περίπτωση την κάνεις σαμπουάν μπίρας για τον μπροστινό, στη χειρότερη τη ρίχνεις στο παντελόνι σου και μοιάζεις με κατουρημένο.
Το κατά τα λοιπά Μουντιάλ της ντροπής του Κατάρ, είναι μια ευκαιρία για τους Άγγλους, αλλά και όλους όσους έχουν συνδέσει το γήπεδο με την κατανάλωση μπίρας, να μπουν στον μαγικό κόσμο του πασατέμπο που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές αυθεντικών φιλάθλων. Ουδέν κακόν αμιγές καλού και το αντίστροφο.
