Αθήνα 4 Ιουλίου 2017
Ελληνίδες - Έλληνες
Με την παρούσα επιστολή θέλουμε αρχικά να ευχαριστήσουμε το Ratpack.gr, για το βήμα που μας έδωσε ώστε να μπορέσουμε να θέσουμε τα παράπονα μας και την έντονη διαμαρτυρία μας. Συνήθως το μοναδικό βήμα που μας δίνουν, είναι σε κάτι χαζορομαντικές ταινίες στην τηλεόραση, που εμφανιζόμαστε για περίπου 1 λεπτό μέχρι να φιληθεί ή να χορέψει το ζευγάρι.
Θέλουμε να εκφράσουμε την απογοήτευση και συνάμα τον εκνευρισμό μας με όσα γίνονται εδώ και περίπου 1,5 μήνα στις παραλίες. Ξαφνικά, από το πουθενά, έχουμε γίνει τόσο απαραίτητοι στην παραλία όσο το αντηλιακό. Καλά πώς προέκυψε αυτό; Δεν έχει δει κανένας σας ντοκιμαντέρ; Αρχικά ως Έλληνες δεν μας προσφωνείτε σωστά – τρομάρα σας. Το φλαμίνγκο, είναι όρος που μας έδωσαν λόγω του έντονου χρώματός μας. Η κανονική μας ονομασία είναι φοινικόπτερος και παρακαλούμε να γραφτεί στα πρακτικά σας, για όποια μελλοντική χρήση.
Ποιος μας είδε δηλαδή και είπε «Καλά ε, ας βγάλουμε και στρώμα φλαμίνγκο για παραλία, γιατί είναι το ένα και το αυτό». Μας αρέσουν κυρίως οι αφιλόξενες λίμνες με πόσιμο νερό για να πίνουμε. Όχι οι θάλασσες. Τι είμαστε ρε, τουρίστες που θέλουμε να πάρουμε χρώμα; Πόσο χρώμα να πάρουμε πια; Μπορεί να είμαστε ροζ αλλά είμαστε και σκληροτράχηλα πτηνά. Να το φοβάστε το ροζ, είναι σαν το ΣΥΡΙΖΑ. Το περιμένεις γλυκό και σου τσακίζει τα πρέκια. Παράδειγμα: Αν ακούσουμε θόρυβο κοντά στις φωλιές με τα νεογνά, μαζευόμαστε δίπλα-δίπλα και κάνουμε ένα τείχος από ράμφη ώστε να κόψουμε τον κώλο του κάθε τσόγλανου που σκέφτηκε να μας ενοχλήσει. Γι’ αυτό και μας τη δίνει όταν μας βλέπουν τα κορίτσια και λένε «Αχ τι γλυκούλια που κάθονται στο ένα πόδι». Δεν καθόμαστε ούτε ποζάρουμε ηλίθια. Κοιμόμαστε. Απλά επειδή έχουμε έντονο νευρικό σύστημα, με αυτόν τον τρόπο παραμένουμε σε εγρήγορση. Αλλά που να ξέρεις εσύ. Εσύ πας για Μπελβεντέρε και μετά πέφτεις τέζα. Ανοίξτε κανά βιβλίο που να πάρει ο διάολος.
Θέλουμε όμως να σταθούμε στο θέμα της παραλίας και κυρίως στο γεγονός ότι τόσο κομψά πουλιά καταλήξαμε φουσκωτά για εκείνη την μερίδα ανθρώπων που ονομάζετε κάγκουρες. Μέχρι τώρα μας είχαν κυρίως ως μπαλόνια στα παιδικά πάρτι. Αραιά και που μας έβλεπε κανείς σε μορφή μπαλονιού, όπου μας αγόραζαν τα πιτσιρίκια σε παιδικές χαρές και στους δρόμους στα πανηγύρια. Τα βλέπαμε όλα αυτά, απογοητευόμασταν είναι η αλήθεια, αλλά δεν δίναμε και πολύ σημασία. «Παιδιά είναι» σκεφτόμασταν «γίδια γονείς έχουν δεν φταίνε αυτά».
Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ σήμερα. Μας κάνατε φουσκωτά ρε και δεν ντρέπεστε. Ξαπλώνουν πάνω μας κάτι ηλίθιες φωνάζοντας «Μύκονοοοος!!!!». Ούτε σχόλιο για το ότι επικαλούνται το νησί των πελεκάνων με τους οποίους έχουμε βεντέτα 2 αιώνες τώρα. Κερασάκι στην τούρτα, οι «τρόμπες» που συνοδεύουν αυτά τα κορίτσια και κρατούν πραγματικές τρόμπες προσπαθώντας να μας φουσκώσουν. Είναι τόσο άμπαλοι που ούτε αυτό δεν ξέρουν να κάνουν σωστά. Και καλά τα κορίτσια. Εσείς ρε, δύο μέτρα τσόγλανοι δεν ντρέπεστε να βγάζετε φωτό πάνω σε φουσκωτό φλαμίνγκο; Αν σας είχαμε παιδιά μας, θα σας στέλναμε εξορία. Για να μην σχολιάσουμε και το άλλο. Ότι μας πιάνει η ψυχή μας, βλέποντας το τι τραβάνε τα φουσκωτά φλαμίνγκο. Σεβασμός μηδέν. Τα στριμώχνουν στο πορτ-μπαγκαζ, πετάνε πάνω τους πράγματα. Άλλα σκάνε κατά λάθος. Μία μουρλή χθες στα Λεγραινά έριξε πάνω καφέ και γέλαγε. Ένας άλλος σκούπιζε πάνω στο φουσκωτό τα δάχτυλα του από την λαδίλα της τυρόπιτας που καταβρόχθισε. Μετά λέτε εμάς ζώα. Αλλά βέβαια, μόνο εκεί περνούν οι μαγκιές. Στα φουσκωτά. Αν τα έκαναν όλα αυτά σε ΑΛΗΘΙΝΑ φλαμίνγκο, θα τους είχε πάρει ο διάολος τον πατέρα και το ελληνικό καλοκαίρι τους μαζί.
Μας έχετε κάνει ρόμπα. Πήρατε ένα περήφανο πτηνό και το κάνατε ακσέσορι τον καπιταλισμό μας μέσα. Μας βλέπουν τα άλλα ζώα και μας κοροϊδεύουν. Μία γαρίδα χθες στη λίμνη μας λέει «Παιδιά βγαίνετε και σε αερόσακο; Γιατί θα χτυπήσω σμαρτάκι φέτος». Μας τη λένε οι γαρίδες ρε. ΟΙ ΓΑΡΙΔΕΣ. Ο ΜΕΖΕΣ ΜΑΣ. Γελάνε μαζί μας ακόμη και αυτοί οι αρουραίοι των αιθέρων, τα περιστέρια. Πέρασε ένα προχθές από το καφενείο και μας κάνει «Μάγκες ροζ πτηνό με 17 γράμματα ποιο είναι; Φλαμίιιινγκοοοοο». Έγινε χαμός, φύγανε καρέκλες, πέσανε κορμιά. Δεν θα τρέχουμε εμείς στ’ αυτόφωρα επειδή βαριέστε και βρήκατε καινούργια μόδα για να βγάζετε σέλφι. Αν δεν σταματήσει αυτός ο περίγελος, εμείς, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ροζ Φλαμίνγκο θα κάνουμε ντου στις παραλίες, θα σκάμε όποιο φουσκωτό βρίσκουμε (σ.σ.: και όποιον τρόμπα μαζί) και τότε θα δείτε πόσο «γλυκούλικα» και «γούτσου γούτσου» είμαστε. Ο τελευταίος που έκανε αστειάκια μαζί μας, ρουφάει την τροφή του με καλαμάκι. Σας έχει δαγκώσει ράμφος Φοινικοπτέρου ρε;
Και για να κλείσουμε, πιστεύουμε ότι γίνεστε αρκετά ρόμπα σαν ανθρώπινη φυλή. Δεν χρειάζεται να πιάσετε πάτο. Αφήστε μας έξω από τα φουσκωτά σας. Δεν θέλουμε να καταλήξουμε σαν τους κροκόδειλους που ήταν μόδα στα 90s. Ακόμα κάνουν συνεδρίες με ψυχίατρο.
Ευχαριστούμε και πάλι για το βήμα που μας δόθηκε και δηλώνουμε έτοιμοι για όλα. Θυμηθείτε: όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά και φλαμίνγκο σε θάλασσες και ακτές.
Με απεριόριστη οργή και αηδία,
ΠΑ.ΣΥ. Ρ. ΦΛΑ.
