Εντάξει, καλή και άγια η νοσταλγία, σε βοηθά να βρίσκεις ένα καταφύγιο, αλλά κάπου φτάνει. Και επειδή σινεμά, τηλεόραση, μουσική και μόδα ξεζουμίζουν ανελέητα αυτό το μοτίβο, κάθε μέρα όλο και κάτι θα πέσει στο μάτι σου που στην καλύτερη θα σε κάνει να αναπολήσεις και στη χειρότερη να νιώσεις ότι έχεις γεράσει για τα καλά.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο ενδεχόμενο: να εξοργιστείς. Διότι δεν σημαίνει πως ό,τι συνέβαινε τότε ήταν κάτι τόοοσο καταπληκτικό και ανεπανάληπτο που πρέπει να το ξαναζήσουμε. Ο κόσμος εξελίσσεται, προχωράει, τα γούστα μας αλλάζουν –και καλώς συμβαίνουν αυτά. Κάποια πράγματα πρέπει να μείνουν στο παρελθόν εκεί όπου ανήκουν.
Δεν βαστιέμαι άλλο, θα μιλήσω με παραδείγματα, να τα πω να ξεθυμάνω. Να δες εδώ:
Όλοι αγαπήσαμε την Κλόντια Σίφερ (για ευνόητους λόγους), αλλά κανείς δεν αγάπησε το μπικίνι της. Το thong, το κορδόνι, το τάνγκα. Όχι όμως, φέτος το καλοκαίρι θα το βρούμε πάλι μπροστά μας.
Αυτό προστάζουν τα περιοδικά μόδας κι ας έχουν εξαφανιστεί από θάλασσες και ακτές κοντά δύο δεκαετίες τώρα. Όπως διέταξαν και την επιστροφή στα χαμηλοκάβαλα παντελόνια, τα οποία και έχουμε καταδικάσει από τούτο εδώ το δημοσιογραφικό μετερίζι, δίχως αστερίσκους και ναι μεν αλλά, και άσε τα κορίτσια από το Queen να λένε ότι είναι βολικά και άνετα.
Να δω τώρα τι θα πουν, όταν όλες οι γυναίκες για τόσα χρόνια είχαν σταματήσει να τα φοράνε επειδή, όπως σχολιάζαν οι ίδιες, δεν ήταν και τόσο άνετα και υπήρχαν και άλλα σχέδια περισσότερο σέξι.
Πλάι στα περιοδικά, να σου και το παρεάκι των Χαντίντ, της Ραταϊκόφσκι και μερικών άλλων μοντέλων, οι οποίες, ενώ καλά-καλά δεν έχει καλοκαιριάσει δεν έχουν αφήσει τροπική παραλία για τροπική παραλία στην οποία να μην έχουν φορέσει τάνγκα. Να ρίξε μια ματιά την παρακάτω φωτό της Μπέλα Χαντίντ.
Θα είμαι δίκαιος: Εκείνα τα χρόνια, μια χαρά ήταν τα τάνγκα. Οι γυναίκες είχαν αρχίσει να τα φοράνε δειλά-δειλά στα τέλη του ’70 και καθώς περνούσαν τα χρόνια, όλο και λέπταινε το ύφασμα, φτάνοντας στα 90’s να είναι τόσο όσο έτσι ώστε να μην θεωρείται ότι κάνει κάποια γυμνισμό. Πρόσεξε όμως, εκείνα τα χρόνια. Τότε που είχαμε φαξ, τέλεξ, 60άρες TDK, Windows 3.1 (όλα τους ευτυχώς ξεχασμένα σήμερα).
Δεν ξέρω για εσένα, αλλά προσωπικά φέτος όταν θα πάω για τα μπάνια μου θέλω η παραλία να θυμίζει παραλία του 2017 -όχι κάτι από Baywatch χωρίς την Πάμελα. Θέλω να κουβεντιάζω για τους Αντετοκούνμπο -όχι για τον Τζίμι Μανιάτη. Θέλω να σκρολάρω σε καμένα site που αναλύουν το Game of Thrones -όχι να διαβάζω «Τηλεθεατή» για τα επεισόδια του Africa. Τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο.Και να σου πω και κάτι άλλο; Θέλω να κανω χάζι στα social media τις δημιουργίες από τα τίμια μπεργκεράδικα της πόλης -και όχι να σκέφτομαι αν θα πάω για cheeseberger στα Hambo ή τα Label.
Ειλικρινά, γράφω όλα τα παραπάνω και νιώθω ότι θα πεταχτεί ξαφνικά από τη γωνία ο Haddaway να αναρωτηθεί What is love?
Το τάνγκα, λοιπόν μπορεί να ήταν αποκαλυπτικό, αλλά δεν ήταν ωραίο. Και πώς να είναι με αυτό το τεράστιο κορδόνι να κόβει εγκάρσια δυο καλοσχηματισμένα και θρασύτατα οπίσθια που αψηφούν την βαρύτητα και σε κοιτάνε με αναίδεια κατευθείαν μέσα στα μάτια; Για αυτό, η ανθρωπότητα βρήκε μαγιό που θα αναδείκνυε καλύτερα έναν όχι μόνο τον ωραίο, αλλά και τον καλό προς μέτριο κώλο.
Άλλωστε, ο θεϊκός κώλος, ό, τι και να φορέσει, θεϊκός θα είναι. Το δεκάρι το ολοστρόγγυλο, το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου, το μεστωμένο τσακώνικο αχλάδι. Τι γίνεται όμως με τους άλλους, τους πολλούς, που χρειάζονται μια ειδικότερη μεταχείριση; Στην πυρά θα τους ρίξουμε; Γιατί κορίτσια -κάμερα σε μένα- το τάνγκα για να δείξει απαιτεί προσόντα που αντικειμενικά πολύ λίγες γυναίκες διαθέτουν. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, το λέει ο Μπάμπης ο Κόλιας τον οποίο και ενημερώσαμε για τις σχετικές εξελίξεις.
Ετοιμάσου λοιπόν να υποστείς και εσύ το μαρτύριο φέτος το καλοκαίρι. Και εκεί όπου είσαι αμέριμνος στην ξαπλώστρα να βλέπεις κορίτσια που θα φέρνουν κάτι σε πρωϊνάδικο των αρχών του '90 (καλό σενάριο) ή στις βιντεοκασέτες αεροβικής της Τζέιν Φόντα (κακό σενάριο).
