Αφήνοντας για λίγο τις δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων για την κλιματική κρίση, ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου είναι μια καταστροφή που δεν οφείλεται στις πράξεις του, αλλά σε δυνάμεις πολύ πάνω από αυτόν. Δεν μιλάμε για την άφιξη των 4 καβαλάρηδων της Αποκάλυψης, αλλά για το χτύπημα ενός αστεροειδή που αν δεν καταστρέψει ολοσχερώς τον πλανήτη, σίγουρα μπορεί να κάνει ακατοίκητο ένα μεγάλο μέρος του.
Είναι ένας φόβος που πηγάζει από την τρυφερή μας ηλικία, από τότε που μάθαμε ότι αυτή ήταν πιθανότερη αιτία για την εξαφάνιση της μεγαλύτερης εμμονής μας στα παιδικά χρόνια, των δεινοσαύρων. Είναι και ένα προσφιλές θέμα των μεταποκαλυπτικών ταινιών που δεν έχουν κάποιο μεταφυσικό στοιχείο, όπως εξωγήινους και ζόμπι, ένας αστεροειδής πάντα μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα.
Στις ταινίες που έχουν αίσιο τέλος σαν τα παραμύθια, η ανθρωπότητα καταφέρνει να εκτρέψει τον αστεροειδή την τελευταία στιγμή σε ένα αφηγηματικό σχήμα που μοιάζει με την ιστορία του Προμηθέα. Η νίκη και η επιβολή του ανθρώπου στα στοιχεία της φύσης μέσα από την πνευματική, και όχι την ισχνή σωματική του δύναμη, είναι ένα από διαχρονικότερα ζητήματα του ανθρώπινου πολιτισμού και βρίσκεται στον πυρήνα ενός φιλοσοφικού συμπλέγματος που απλώνει τα πλοκάμια του στους τομείς της τεχνολογίας και της βιοηθικής.
Η αγωνία του ανθρώπου να επιβληθεί και να δαμάσει τη φύση δεν σταμάτησε στη βιομηχανική επανάσταση, όπως νόμιζαν κάποιοι. Δεν σταμάτησε ούτε στην αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας, ούτε στην κατάκτηση του διαστήματος. Δεν πρόκειται για μια αδηφάγα ή αλαζονική συμπεριφορά. Προκύπτει από την ανάγκη να βελτιώνουμε συνεχώς το βιοττικό μας επίπεδο, αλλά και από τη γνώση του ότι δεν θα είμαστε για πάντα ζωντανοί, ούτε εμείς σαν είδος, αλλά ούτε και ατομικά.
Ο φόβος του αστεροειδούς, όσο μακρινό σενάριο κι αν είναι, είναι πάντα κάτι που θα μας θυμίζει ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι. Στην τυχαιότητα των τεράστιων δυνάμεων που υπάρχουν στο σύμπαν, η ύπαρξή μας είναι μια απειροελάχιστη ασημαντότητα. Φυσικά όσα κάνει ο άνθρωπος στην επιφάνεια του πλανήτη, στα δάση και στους ωκεανούς, είναι η απόδειξη ότι μια χαρά μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος και μόνος του στο άνοιγμα του λάκκου του και δεν χρειάζεται κανένας τεράστιος αστεροειδής. Όμως το χθεσινό επιτυχημένο πείραμα της NASA είναι μια νότα αισιοδοξίας που δεν αφορά μόνο τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο πλανήτης από το διάστημα, αλλά και από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Στις 2:14 το διαστημόπλοιο DART προσέκρουσε με ταχύτητα 24.000 χαω πάνω στον αστεροειδή Δίμορφο, ο οποίος τη στιγμή της πρόσκρουσης βρισκόταν σε απόσταση περίπου 11 εκ χλμ από τη Γη. Θεωρητικά είναι ένας από τους αστεροειδής που θα μπορούσαν να πέσουν κάποια στιγμή στη Γη και αυτό το πείραμα έγινε για να δούμε αν μπορούμε να εκτρέψουμε την πορεία ενός καταστροφικού ουράνιου σώματος που έχει βάλει σημάδι τον πλανήτη μας. Η αποστολή από τη NASA κηρύχθηκε επιτυχής.
Αρχικά το σημάδι αποδείχτηκε τέλειο, μόλις 17 μέτρα απόσταση από τον καθορισμένο στόχο του τεράστιου αστεροειδή μάζας 5 δις κιλών. Στη συνέχεια οι επιστήμονες της NASA επιβεβαίωσαν την μικρή, αλλά ζωτικής σε υποθετικό σενάριο, αλλαγή πορείας του Δίμορφου. Το πείραμα κόστισε 325 εκ δολάρια, ένα εξωφρενικό ποσό, αλλά ασήμαντο μπροστά στο πόσο τελικά μπορεί να κοστίσει η διάσωση του πλανήτη. Εξίσου ασήμαντο είναι το ποσό για τη γνώση που αποκομίσαμε σαν ανθρωπότητα για τις δυνατότητες μας.
Αν έχουμε φτάσει σε εκείνο το επίπεδο της τεχνολογικής εξέλιξης που μας επιτρέπει να γλιτώσουμε από μία καταστροφική μοίρα, ανάλογη με αυτή που γνώρισαν οι αγαπημένοι μας δεινόσαυροι πριν από 65 εκ χρόνια, τότε έχουμε και τα μέσα να σταματήσουμε την καταστροφή που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι με την κλιματική αλλαγή. Τα μέσα τα έχουμε, η θέληση μας λείπει και αν βγάλαμε ένα ακόμα συμπέρασμα, εκτός από την ικανότητα που έχουμε, είναι ότι χρειάζεται δράση πριν να είναι πολύ αργά.
