Η Κρήτη είναι ένας τόπος που αγκαλιάζει τα στερεότυπά της και πάνω σε αυτά έχει χτίσει τον δικό της μύθο που γεμίζει περηφάνια τους κατοίκους και προσελκύει επισκέπτες που έρχονται σαν τουρίστες και φεύγουν σαν φίλοι με την υπόσχεση να επιστρέψουν πολύ σύντομα σε αυτή. Είτε μιλάμε για αιωνόβιους Νεοζηλανδούς βετεράνους της Μάχης της Κρήτης, είτε για εφήβους από όλη την Ευρώπη, όλοι γοητεύονται από την κρητική ιδιοσυγκρασία που μέσα από τη φιλοξενία να νιώθουν ότι έχουν αφήσει μια εκκρεμότητα με αυτό το νησί. Μια εκκρεμότητα που τους καλεί συνέχεια.
Στα στερεότυπα που έχει αγκαλιάσει η Κρήτη δεν είναι μόνο η πιεστική φιλοξενία, η περήφανη λεβεντιά και το καμάρι για τα υπέροχα προϊόντα της κρητικής γης, είναι κι αυτά που έχουν κακοφορμίσει σαν εγκληματικές συμπεριφορές που έχουν ντυθεί με τον μανδύα κάποιας παράδοσης που κρατάει από τον μακρύ 19ο αιώνα των επαναστάσεων. Το περιστατικό με την καταδίωξη των Γερμανών τουριστών στον Μυλοπόταμο που έφτασε στον εμβολισμό, τον ξυλοδαρμό και την απειλή μαχαιρώματος, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας κατάστασης εξαιρετικά προβληματικής που απλά καθόμαστε και την παρακολουθούμε.
Βλέπετε δεν χρειάζεται να σε κυνηγάει κάποιος με το διπλοκάμπινο για να σε σκοτώσει, το αστυνομικό δελτίο κάθε βδομάδα με τα τροχαία που συμβαίνουν στους κρητικούς δρόμους αρκεί για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος. Δεν υπάρχει οικογένεια στην Κρήτη που να μην έχει έχει θρηνήσει ή να θρηνεί ακόμα κάποιο μέλος της από την «λεβέντικη» παράδοση που θέλει κάποιους να οδηγούν εντελώς μεθυσμένοι σε αδιανόητες ταχύτητες στους έτσι κι αλλιώς άθλιους δρόμους του νησιού.
Δεν υπάρχει καμία παράδοση και καμία κληρονομιά που αξίζει κάποιος να υπερασπιστεί στο όνομα κάποιας κρητικής ιδιαιτερότητας, είτε αυτό είναι η μεθυσμένη οδήγηση, είτε η υπεράσπιση ενός κώδικα τιμής, είτε η οπλοκατοχή και η οπλοχρησία, είτε οποιαδήποτε άλλη αντικοινωνική και εγκληματική συμπεριφορά. Αυτό που συμβαίνει στην Κρήτη με τέτοια περιστατικά είναι το ακριβώς αντίθετο από την παράδοση, είναι αποκοπή από αυτό που ήταν η Κρήτη.
Μαζί με την ποινική αντιμετώπιση που πρέπει να έχουν αυτά τα περιστατικά, ίσως πρέπει να αρχίσει να διδάσκεται στους νεαρούς Κρητικούς ο Καπετάν Μιχάλης στα σχολεία, μπας και θυμηθούν τι ακριβώς είναι αυτή η περιβόητη παραδοσιακή κρητική λεβεντιά. Μέσα από το βιβλίο αυτό του μέγιστου τέκνου της Κρήτης αναφέρονται ανάγλυφα όλες οι πραγματικές παραδόσεις της Κρήτης. Παραδόσεις που επιβάλλουν την αγάπη και τον σεβασμό στα ζώα και όχι την κακοποίησή τους. Παραδόσεις που μιλούν για φιλοξενία και όχι για επίδειξη μαγκιάς τον ξένο. Παραδόσεις που απαιτούν να μπαίνεις ανάμεσα στον αδύναμο και τον αδικημένο και τον δυνάστη του και όχι να στήνεται αγώνας πλειοδοσίας στο νταηλίκι.
Αυτή την φορά η Κρήτη δεν απειλείται ούτε από τους Οθωμανούς, ούτε από τους Γερμανούς, αυτή τη φορά απειλείται από ορισμένους εγκληματίες που κρύβονται πίσω από ένα μαύρο πουκάμισο κι ένα ζευγάρι στιβάνια που καμώνονται τους απογόνους του Δασκαλογιάννη. Και αυτή η φορά η Κρήτη θα νικήσει τους εχθρούς της όταν αγκαλιάσει την παράδοσή της με τον σεβασμό που της αρμόζει.
