Ακόμα και αν αναδυόμαστε από τις στάχτες μας σύμφωνα με την παροιμία, η πορεία μέχρι την επούλωση του τραύματος είναι πάντα επώδυνη. Τα ράμματα κόβουν μεν την αιμοραγία, η ουλή ωστόσο θα είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζει πόσο πόνεσες. Ή μάλλον πόσο διαφορετικός ήσουν. Είναι πλέον ένα με την καθημερινότητά σου, σε χαρακτηρίζει, έχει τη στάμπα της στη ματιά σου. Είτε μιλάμε για ένα απλό ατύχημα στο δρόμο, έναν χωρισμό ή μια μεγάλη απώλεια. Πόσο μάλλον ένα γεγονός όπως αυτό που βίωσαν όσοι βρίσκονταν στο Μάτι ανήμερα της 23ης ημέρας του Ιουλίου του 2018.
Όσοι χάθηκαν στο Μάτι, δεν βρέθηκαν «στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή». Βρέθηκαν στη λάθος χώρα…
Έξι χρόνια μετά την τραγωδία ωστόσο στεκόμαστε μπροστά στον καθρέπτη και αντί να πούμε με το χέρι στην καρδιά ότι το κράτος έμαθε και προχώρησε στα απαραίτητα μέτρα πρόληψης τέτοιων καταστάσεων, περισσότερο σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή βλέποντας τις καλοκαιρινές πυρκαγιές να συνεχίζουν να υπάρχουν και να αποκτούν επετειακό χαρακτήρα. Το Μάτι για την ώρα μας έμαθε δυστυχώς ένα πράγμα: Να κρυβόμαστε πίσω από τη φράση «ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα».
Το «Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα» δεν είναι πλέον επιτυχία.
Ασφαλώς και μπροστά στην ανθρώπινη (και όχι μόνο την ανθρώπινη) ζωή τίποτα άλλο δεν έχει αξία, ωστόσο όταν κάποιος επιζεί από μια τέτοια τραγωδία αλλά βλέπει το σπίτι του να γίνεται στάχτη η ζωή του δεν είναι πλέον ίδια. Όσες φορές και αν το χτίσει από την αρχή, η ψυχολογική ουλή δεν θα επουλωθεί ποτέ. Μην πάμε πολύ μακριά, ξεχνιέται η ιστορία του ανθρώπου που έβαλε τέλος στη ζωή του όταν είδε το σπίτι του να γίνεται για τρίτη φορά έρμαιο της πύρινης λαίλαπας στην περιοχή της Ανθούσας;
Ξεχνιέται η απώλεια;
«Όσες φορές και να χτίσεις το σπίτι σου, ποτέ δεν ξεχνάς τη φρίκη εκείνη που έζησες βλέποντάς το να καίγεται» δηλώνει κάτοικος του Νέου Βουτζά, ο οποίος στις 23 Ιουλίου είδε το μισό σπίτι του να καίγεται. Σήμερα μετά από 6 χρόνια έχει σταθεί ξανά στα πόδια του καθώς ήταν από εκείνους που είχε κάνει πρόγραμμα ασφάλισης σε περίπτωση πυρκαγιάς. Θα μπορούσε όμως να το χτίσει ξανά με την αποζημίωση του κράτους;
«Σε καμία περίπτωση. Παρόλο που δόθηκαν λεφτά σε όσους πυρόπληκτους γνωρίζω, χωρίς την ιδιωτική ασφάλιση το πολύ πολύ να είχα φτιάξει το γκαράζ και λίγο την εξώπορτα» αναφέρει, καταλήγοντας παράλληλα πως «σε αυτή τη χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Ενώ κάθε καλοκαίρι ξέρουμε ότι καιγόμαστε, καταλήγουμε να κάνουμε την προσευχή μας οι άνεμοι να μην είναι τόσο ισχυροί. Αφού μετά τα όσα έγιναν στο Μάτι ή προ τριετίας στην Βαρυμπόμπη και την Ιπποκράτειο Πολιτεία δεν είδαμε κάποια αναβάθμιση ή οργάνωση, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξουμε ποτέ».
Ενδεχομένως να μην έχει νόημα να ανοίξουμε την κουβέντα περί οργάνωσης και (αν)ικανότητας να προφυλάξουμε τις περιουσίες μας ως χώρα. Το μόνο που μένει είναι οι κραυγές απόγνωσης, η εικόνα της μαυρίλας και η αγωνία που περνάς δίχως να γνωρίζεις αν θα έχεις το βράδυ στέγη να μείνεις.
«Αυτό που μου έχει μείνει από εκείνο το βράδυ ήταν ο κόσμος που έτρεχε πανικόβλητος στο δρόμο, άλλοι γιατί πήγαιναν να δουν αν έχουν ακόμα το σπίτι τους, πολλοί περισσότεροι όμως για να βρουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ήταν σαν να γίνεται πόλεμος», είναι λόγια κατοίκου στο Μάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ τα όσα έγιναν εκείνη τη νύχτα. Πώς γίνεται άλλωστε.
«Όταν έφτασα πια σπίτι δεν είχα πλέον σκεπή. Ήταν το τελευταίο όμως που σκεφτόμουν. Ένα κομμάτι της ψυχής μου είχε ξεριζωθεί. Δεν έβλεπα ελπίδα, παρά μόνο ένιωθα τα χέρια μου να στάζουν ιδρώτα και να τρέμουν». Η σκεπή του σπιτιου σήμερα μαζί με κάποιες ακόμα διορθώσεις είναι στη θέση της ωστόσο το ακριβώς δίπλα οικόπεδο είναι βουτηγμένο στην μαυρίλα. Είναι καμμένο. Είναι μόνο. Όσο και να θέλουμε να πούμε ότι ο χρόνος λειτουργεί ευεργετικά, τίποτα δεν είναι το ίδιο πλέον, όσο και αν εξωτερικά έχει γίνει προσπάθεια να φτιαχτεί η περιοχή.
«Έχω ακούσει την ατάκα ότι αυτοί που έμειναν πίσω και δεν έχασαν κάποιον, σήμερα με τις αποζημιώσεις είναι καλύτερα από πριν. Εκείνη τη μέρα όλοι χάσαμε κάποιον. Είτε δικό μας, είτε ένα κομμάτι του εαυτού μας» θα κλείσει την μαρτυρία του την ώρα που θυμάται με θλίψη τη βραδιά εκείνη που δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του. Μια νύχτα που πέραν των όσων έγιναν θα θυμάται πάντα τη λιωμένη πλαστική αρβύλα πάνω στη ζεματιστή Λεωφόρο Μαραθώνος.
Πώς το Canadair έγινε το σύμβολο της αποτελεσματικής πυρόσβεσης
Στην Ελλάδα, τη χώρα που κάθε χρόνο βλέπουμε τη μία πυρκαγιά να διαδέχεται την άλλη, ενδεχομένως το Μάτι να έκανε περισσότερο κακό από όσο νομίζαμε. Δυστυχώς η πύρηνη λαίλαπα εκτός από τις ζωές και τη Γη, έκανε τον κόσμο να επαναπαυτεί πίσω από την απώλεια. Από τις 23 Ιουλίου του 2018 ουσιαστικά αφήσαμε τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα. Αυτά που κατά τους περισσότερους είναι υλικά αγαθά και εύκολα αντικαθίστανται με μια αποζημίωση ή αφήνοντας το χρόνο να δράσει σαν αντιβιοτικό.
Οι κάτοικοι στο Μάτι, στο Κόκκινο Λιμανάκι, στον Νέο Βουτζά και πρόσφατα στο Ντράφι ή την Πεντέλη δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι. Όταν χάνεις το σπίτι σου, μέσα σου πεθαίνει και ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού σου. Δυστυχώς ακόμα να το καταλάβουμε.
