Δεν έγινα μπαμπάς όπως συμβαίνει συνήθως. Έγινα σε ένα βράδυ. Και δεν είναι αυτό που νομίζεις. Η Εύα ήρθε σε μένα όταν ήταν 13 μηνών. Την Παρασκευή το βράδυ ήμουν στα μπουζούκια και το πρωί του Σαββάτου ήμουν μπαμπάς. Κυριολεκτικά. Την Δευτέρα δε, όταν η μαμά της Εύας έπρεπε να πάει στη δουλειά, έμεινα μόνος μου μαζί της.
Με ένα παιδί μισή Ελληνίδα, μισή Ολλανδέζα, που το όχι το έλεγε «nein». Άντε να καταλάβεις αν ήθελε να φάει ή όχι. Μπέρδεμα. Στο μόνο που δεν με μπέρδεψε ποτέ αυτό το παιδί ήταν στο πώς με νιώθει. Με ένιωθε από πάντα μπαμπά της. Από πάντα και για πάντα. Τόσο που απορώ αν ξέρει τη λέξη «πατριός». Περίεργη λέξη. Ξένη. Από αυτές που δημιουργούν απόσταση. Μια απόσταση που δεν χρειάστηκε ποτέ να διανύσω ή να καλύψω μαζί της. Ούτε όσο ήταν μωρό, ούτε στην εφηβεία της, ούτε τώρα που είναι πια ολόκληρη γυναίκα 21 ετών.
Ειδικά από την στιγμή που ήρθε στον κόσμο η μικρή αδερφή της, η Έλενα, η Εύα δεν έχει υπάρξει στιγμή που να μην με λέει «Μπαμπά». Μέχρι τότε, το ψιλομοίραζε με το «Νούκι». Μην ρωτήσεις τι σημαίνει. Δική της εφεύρεση όταν της είπα πρώτη φορά το όνομα μου. Έκανε το Νίκος «Νούκι» και πορευτήκαμε για αυτό μέχρι να γεννηθεί η μικρή. Εκεί σταμάτησε το «Νούκι» για να μην μπερδέψει την Έλενα. Σοφό κορίτσι. Και παράξενο. Μοναδικό.
Ξέρεις κάτι; Όταν η σχέση σου με ένα παιδί δεν είναι δεδομένη, δεν είσαι δηλαδή ο πατέρας της άρα ό,τι κι αν γίνει θα έχετε πάντα κάτι να σας ενώνει, προσπαθείς περισσότερο. Πολύ περισσότερο. Γίνεσαι ή τουλάχιστον παλεύεις για αυτό η «καλύτερη εκδοχή του πατέρα». Κι αυτό προσπάθησα με την Εύα. Πώς; Με το να είμαι πάντα εκεί. Να το ξέρει. Να το νιώθει. Να είναι σίγουρη. Ακόμη και τώρα που χώρισα με τη μάνα της. Ακόμη και τώρα που όλα τα άλλα ήταν υπό αίρεση. Όλα εκτός αυτό: Ο μπαμπάς θα είναι εδώ. Πάντα. Για πάντα. Το μεγαλύτερο παράσημο μου. Το πιο σπουδαίο. Εύα μου σ’ευχαριστώ. Είσαι πολύτιμη. Η πολύτιμη μου. Γιατί με έκανες καλύτερο πατέρα. Έλενα (της) χρωστάς στην Εύα.