Πόσες φορές έχουμε δει την αφίσα με το ρολόι που έχει ένα κόκκινο τεταρτημόριο με την επιγραφή «Δεν δίνεις ζωή, δίνεις 15 λεπτά από τον χρόνο σου»; Δυστυχώς όχι αρκετές μιας και η Ελλάδα είναι σταθερά μια από τις πιο χαμηλές σε προσφορά αίματος. Μια κατάταξη που αναγκάζει το ΕΣΥ να αγοράζει αίμα από χώρες που έχουν περίσσευμα, μια αγορά δημοσίου υλικού πραγματικά αχρείαστη, αν όντως δίναμε αυτά τα λίγα λεπτά από τον χρόνο μας.
Ο γράφων είναι εθελοντής αιμοδότης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να κουνήσει το δάχτυλο σε όσους βαριούνται, φοβούνται ή πολύ απλά αδιαφορούν. Είναι περισσότερο μια αφορμή αυτοκριτικής γιατί άργησε πολλά χρόνια να γίνει εθελοντής αιμοδότης και την πρώτη φορά που έδωσε ήταν πάρα πολύ ιδιοτελής. Την πρώτη φορά που έδωσα αίμα δεν το έκανα για κάποιον κοντινό μου άνθρωπο, ήταν πολύ χειρότερο, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και η απληστία για λίγες μέρες ακόμα εκτός υπηρεσίας με έφερε στο ανάκλιντρο μιας πρόχειρα στημένης αίθουσας εθελοντικής αιμοδοσίας στη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Ιωαννίνων.
Συμπληρώνοντας την απαιτούμενη χαρτούρα το ένα μάτι ήταν στη λίστα με όλα όσα έπρεπε να τσεκάρω για να κριθώ κατάλληλος για αιμοδοσία και το άλλο κοίταζε την ήδη έτοιμη βεβαίωση με την στρογγυλή σφραγίδα να περιμένει το ονοματεπώνυμο μου που θα μου χάριζε αυτές τις δύο παραπάνω πολυπόθητες ημέρες άδειας.
Παίρνοντας θέση σε ένα από τα ανάκλιντρα, ένας υπαξιωματικός στο διπλανό ανάκλιντρο με ρωτάει «Πρώτη φορά;» Κατάλαβε την αμηχανία μου, όχι δεν είχα κάποιον φόβο με τις βελόνες, είχα κάνει ήδη το πρώτο μου τα τατουάζ και γενικά δεν είχα ποτέ θέμα με εμβόλια και εξετάσεις αίματος, ο λόγος που δεν είχα δώσει ποτέ μέχρι τότε αίμα ήταν πολύ απλά γιατί ήμουν παγερά αδιάφορος για το θέμα.
Εξηγώντας μου ότι ήταν εθελοντής αιμοδότης εδώ και 15 χρόνια μου εξομολογήθηκε και ο ίδιος ότι δεν είναι ντροπή που το έκανα για την άδεια γιατί και ο ίδιος έτσι ξεκίνησε. Όταν σηκώθηκε για να την πορτοκαλάδα του μου είπε «Θα καταλάβεις πολύ σύντομα γιατί το κάνεις»
Παίρνοντας βαθιά ανάσα για να μου μπήξουν τη χοντρή βελόνα της αιμοδοσίας, άκουγα για πολλοστή φορά, αυτή τη φορά από μια νοσηλεύτρια, το πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνω, αλλά για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η φράση. Μόνο τη στιγμή που είδα το αίμα μου να πηγαίνει από το διάφανο σωληνάκι και να γεμίζει σιγά-σιγά τη σακούλα δίπλα μου κατάλαβα ότι αυτό το πράγμα θα το πάρει κάποιος που θα του επιτρέψει να βγει ζωντανός από ένα νοσοκομείο χωρίς να έχω κάνει απολύτως τίποτα, ίσα-ίσα που σε μια φάση της ζωής μου που μετρούσα και το τελευταίο ευρώ τα σαντουιτσάκια και ο χυμός έκαναν το deal πάρα πολύ ετεροβαρές προς όφελός μου.
Ενώ έτρωγα το δεύτερο σάντουιτς η νοσηλεύτρια μου έδωσε το χαρτί για το οποίο είχα έρθει και με ενημέρωσε πως έχω ψηλό αιματοκρίτη για μη καπνιστής και με περιμένει και σε άλλες εθελοντικές αιμοδοσίες και μετά την απόλυσή μου. Εκείνη τη στιγμή είχα ξεχάσει το αδειόχαρτο, μου είχε καρφωθεί η ιδέα ότι ένας εντελώς άγνωστος σε εμένα άνθρωπος, ένας άγνωστος που δεν θα γνωρίσω ποτέ, πήρε ζωή. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα αυτό που μου είχε πει εκείνος ο υπαξιωματικός λίγα λεπτά νωρίτερα.
Έκτοτε δίνω αίμα 3 φορές τον χρόνο, κάποιες φορές ομολογώ ότι το ξεχνάω και φροντίζουν φίλοι και συγγενείς να μου το «θυμίζουν» όταν έχουν κάποια ανάγκη επειδή ξέρουν ότι είμαι αιμοδότης. Τότε δίνω μια φιάλη από το απόθεμά μου και την αντικαθιστώ επιτόπου. Θυμάμαι, ως βετεράνος εθελοντής αιμοδότης πλέον, τις τεράστιες ουρές χιλιάδων κυριολεκτικά ανθρώπων που έδιναν αίμα για τους εγκαυματίες στο Μάτι και είναι πραγματικά η μοναδική εικόνα που θέλω να θυμάμαι από εκείνη την τραγωδία, μαζί με την προτροπή των νοσηλευτών να ξανάρθουν τώρα που έδωσαν για πρώτη φορά αίμα.
Από τότε έχω δώσει αιμοπετάλια για την ανιψιά μιας φίλης που είχε λευχαιμία και τώρα έχει αναρρώσει πλήρως και είμαι δωρητής οργάνων. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εθελοντισμού δεν έμαθα να προσφέρω, γιατί ακόμα πιστεύω ότι η έννοια της προσφοράς πρέπει να συνδέεται μια μια προσωπική θυσία από το υστέρημα μου, αλλά έμαθα ότι κάποιες τραγωδίες μπορούν να ανατραπούν με μια απλή κίνηση.
Ναι, ένιωσα και νιώθω καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτή τη διαδικασία, ένιωσα ακόμα καλύτερος όταν έπεισα και δυο κοντινούς μου ανθρώπους που έδωσαν αίμα για κοντινό τους πρόσωπο, να ξαναδώσουν ως εθελοντές για κάποιον άγνωστο. Ίσως τελικά να έδωσα αίμα για ιδιοτελείς σκοπούς, για εκείνες τις δύο ημέρες άδειας. Είναι ακόμα πιο πιθανό να συνεχίσω να δίνω για επίσης ιδιοτελείς σκοπούς, για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και αυτό για μένα είναι πολυτιμότερο από δύο ημέρες άδειας.
Το ότι δίνοντας αίμα, δίνεις ζωή είναι αυταπόδεικτη αλήθεια και όσο σπουδαίο κι αν είναι, μάλλον δεν επικοινωνείται όπως θα έπρεπε, ίσως θα έπρεπε να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μιας αγωγής του πολίτη ως προς τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο ή να πρόκειται για ένα ακόμα «θέμα παιδείας» όπως θα έλεγε κάποιος με την ξύλινη γλώσσα των εκθεσάδων.
Γι’αυτό και ο γράφων μέσα από αυτό το κείμενο θέλει να δώσει μια διαφορετική οπτική. Δεν είναι ανάγκη να δώσεις αίμα για να σώσεις τη ζωή κάποιου που δεν ξέρεις. Ευτυχώς για αυτόν, δυστυχώς για το ΕΣΥ, θα βρεθεί κάποιος τρόπος για να σωθεί. Δώσε αίμα για έναν πιο ιδιοτελή σκοπό, δώσε αίμα για να πάρεις άδεια, δώσε αίμα για να νιώσεις καλύτερος άνθρωπος και να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.
