Το ζήτημα του οβελία θα συνεχίσει να είναι το μεγαλύτερο γαστρονομικό debate και πηγή διχασμού, ακόμα και όταν με ένα γλωσσολογικό συνέδριο επέλθει συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης για το πολύ καυτό ζήτημα σουβλάκι/καλαμάκι. Υπάρχουν αυτοί που πέφτουν πάνω του σαν τις ύαινες μόλις αρχίσει να τραγανίζει η πετσούλα πάνω από τα χωνεμένα κάρβουνα και άλλοι που προτιμούν να φάνε τα ίδια τα κάρβουνα παρά να βάλουν στο στόμα τους αυτόν τον συνδυασμό λίπους και μπόχας.
Σε προηγούμενο κείμενο ωδή στην αιθέρια γαρδούμπα πιάσαμε ακροθιγώς το ζήτημα του αρνιού σούβλας στη εισαγωγή, και τώρα που επιτέλους όλοι και όλες καταφέραμε να χωνέψουμε σαν τους βόες, ήρθε η ώρα του σκληρού απολογισμού και της ακόμα πιο σκληρής αυτοκριτικής. Το κλισέ του παγωμένου αρνιού σε σάντουιτς, σαλάτες, προφιτερόλ και φραπέ με Baileys καλά κρατεί και μόνο κλισέ δεν είναι.
Μήπως τα νηστίσημα σουβλάκια δεν είναι και τόσο «νηστίσιμα»;
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο οβελίας είναι μια δύσκολη μονάδα μέτρησης ποσότητας κρέατος. Σε ένα νορμάλ τραπέζι υπολογίζεις τον αριθμό των καλεσμένων και βάζεις ένα κιλό κρέας παραπάνω όταν κάνεις bbq, αλλά όταν πρέπει να το κάνεις με έναν οβελία είναι δύσκολο το ±15 κιλά. Βάλε και το ότι πολλοί δεν το τρώνε, τότε φτάνουμε στην παράδοση που λέει ότι όσο μεγάλη κι αν είναι η παρέα, όσα και να είναι τα αρνιά, πάντα θα μένει μισό αρνί για τις επόμενες ημέρες.
Αυτές οι μέρες είναι πραγματικά επώδυνες για το γαστρεντερικό μας σύστημα. Όσο μεγάλος φαν του αρνιού και να είσαι, το να φας για τρίτη μέρα σερί αρνί, είναι το τελευταίο πράγμα που θέλεις να κάνεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει μετά από ένα εφιαλτικό hangover που λες στον εαυτό σου ότι δεν πρόκειται να ξαναπιείς ποτέ ξανά στη ζωή σου, έτσι και τη βδομάδα μετά το Πάσχα σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να γίνεις vegan.
Η ίδια η μορφή του αρνιού τις επόμενες ημέρες κάνει τον άθλο της βρώσης του πραγματικά τον 13ο ηράκλειο. Όπως συμβαίνει με όλα τα αμφιβόλου γεύσης φαγητά, πάντα υπάρχει η φήμη ότι αυτός είναι ο καλύτερος μεζές. Είναι πιο προφανές κι από 15χρονο άθεο που θα φάει σουβλάκια τη Μεγάλη Παρασκευή, ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αν το παγωμένο αρνί ήταν εκλεκτός μεζές θα το ψήναμε τη Μεγάλη Πέμπτη μαζί με το βάψιμο τον αυγών και θα το απολαμβάναμε ολόδροσο την Κυριακή του Πάσχα. Αν ο οβελίας είναι μια φορά υπερεκτιμημένος, το κρύο αρνί είναι η ντροπή του μεθεόρτιου τραπεζιού, μια ντροπή πολλαπλών αναγνώσεων.
Πώς είναι να κάνεις Πασχα σαν χορτοφάγος;
Η παράδοση της αφθονίας του κρέατος που ακολούθησε τα μεταπολεμικά χρόνια της ανοικοδόμησης απαιτεί το φαγητό να περισσεύει τις ημέρες των γιορτών σαν ξόρκισμα της φτώχειας των παρελθόντων ετών. Με ξένο κόσμο στο σπίτι δεν πρέπει να δείχνουμε ότι στερούμαστε ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα μας μείνει αμανάτι ένα ολόκληρο αρνί. Αλλά δεν ήρθε επιτέλους η ώρα να απαλλαγούμε από τα μετακατοχικά και μεταπολιτευτικά μας σύνδρομα;
Το σφάξιμο των νεαρών αρνιών είναι μια παλιά κτηνοτροφική παράδοση, ίσως και αρχαιότερη από το ίδιο το Πάσχα και έχει να κάνει με τον έλεγχο του πληθυσμού του κοπαδιού την εποχή που υπάρχει περίσσεια αρνιών. Δηλαδή το αρνί ήταν ένα εποχιακό προϊόν την άνοιξη, όπως το θέρισμα τον Ιούνιο και ο τρύγος τον Σεπτέμβρη, το Πάσχα συνδέθηκε με το αρνί και όχι το αντίστροφο.
Τώρα πια που τρώμε αρνί μόνο και μόνο για το έθιμο και δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος βιωσιμότητας πίσω από αυτόν, είναι μια καλή ευκαιρία να το αξιολογήσουμε και πάλι, αν θέλουμε να υπάρχει σαν έθιμο και για τις επόμενες γενιές. Η βιωσιμότητα της κτηνοτροφίας και η αντιμετώπιση του food waste είναι ζητήματα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον και δεν είναι μόνο ζήτημα ηθικής τύπου «φάε το αρνί σου, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε»
Η επισιτιστική κρίση που ξεκινάει από τα σιτηρά και τις ζωοτροφές είναι κάτι που χτυπάει την πόρτα και του ανεπτυγμένου κόσμου και πριν το πρόβλημα οξυνθεί, ίσως θα έπρεπε να προετοιμαστούμε. Αν του χρόνου δεν μπορούμε να μαζευτούμε αρκετοί για να φάμε ένα ολόκληρο αρνί, ας βάλουμε δύο μπούτια στον φούρνο και τρεις πατάτες παραπάνω. Αν δεν μαζευτούμε αρκετοί για δεύτερο αρνί, ας το συμπληρώσουμε με παϊδάκια.
Το έθιμο του κρύου αρνιού είναι ένα ένα από τα έθιμα που μπορούμε να καταργήσουμε χωρίς να πληγεί η παράδοσή μας, μαζί με τις κροτίδες και τη μεθυσμένη οδήγηση, ας βρούμε το κουράγιο και τη θέληση να προχωρήσουμε.
