Μεγάλη υπόθεση το Πασχαλινό τραπέζι. Ημέρα γιορτής, ημέρα Ανάστασης, ημέρα που η οικογένεια μαζεύεται για να γλεντήσει, να φάει, να πιει και να χορέψει. Όλα τα παραπάνω μέχρι τελικής πτώσεως. Υπάρχουν ήδη τα πόστα που θα αναλάβει ο καθένας ακόμη και αν κάποιοι δεν κοπιάσουν ιδιαίτερα. Γιατί πέρα από τους ψήστες, βλέπουμε κάθε χρόνο και όλους τους άλλους. Αυτούς που φέρνουν τα ποτά, εκείνους που αναλαμβάνουν τα γλυκά, άλλους που απλά θα πιουν τις μπίρες και άλλους που δεν θα κάνουν τίποτα. Έτσι είναι. Πόσοι έρχονται απλά για να φάνε και δεν φέρνουν ούτε φυστίκια; Πόσοι κάθονται πάνω από τα κάρβουνα και ψήνονται μαζί με το αρνί;
Σίγουρα είσαι ένας από τους παρακάτω. Και εσύ και η υπόλοιπη οικογένεια. Το ερώτημα είναι ποιος.
Ψήνει μια ζωή ο Κώστας Χρήστου
Είναι μία βρόμικη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Και όχι μόνο επειδή θα λερωθεί με τα κάρβουνα. Το ψήσιμο σαν ψήσιμο, σαν μπάρμπεκιου όπως το έχουμε στο μυαλό μας, είναι τελείως διαφορετικό από το σούβλισμα του αρνιού. Αν χωράνε 2 στα 10 λάθη στις μπριζόλες, τα μπιφτέκια και τα λουκάνικα, στο αρνί δεν χωράει κανένα. Ο οβελίας δεν απαιτεί μόνο γνώσεις στο ψήσιμο, αλλά προσεκτική προετοιμασία για να γίνει η δουλειά. Το εμπιστεύεσαι στον καθένα; Όχι.
Ειδικά στο σούβλισμα, θέλεις ανθρώπους που ξέρουν. Που να γνωρίζουν. Ο πατέρας μου δεν είδε ποτέ βίντεο στο YouTube. Έμαθε από τον πατερά του, που εκείνος έμαθε από τον δικό του. Κάπως έτσι πέρασε και εδώ η γνώση. Σε κάθε περίπτωση ξέρω τι με περιμένει σχεδόν κάθε χρόνο (γιατί υπάρχει και ο φούρνος). Το να πρέπει να ταΐσεις κόσμο είναι ευθύνη, αλλά απαιτεί και γερά νεύρα. Για εκείνους που γκρινιάζουν ότι πεινάνε, για εκείνους που λένε κάθε μισή ώρα «ακόμα να γίνει;« λες και είναι κριθαράκι στο φούρνο, ακόμη και αυτούς που σου λένε «δεν το κάνεις σωστά» και όταν έρθει η ώρα τρώνε και τα πιάτα.
Στο καθάρισμα είσαι και πάλι μόνος. Να πλύνεις τις σούβλες, να αδειάσεις την στάχτη, να μαζέψεις όλο τον εξοπλισμό ενώ οι άλλοι προσπαθούν να μην κοιμηθούν πάνω στα τραπέζια. Ναι είναι μία βρόμικη δουλειά, αλλά την κάνεις μόνο αν την ευχαριστιέσαι.
Πρώτος αναπληρωματικός ψήστης ο Χρήστος Κάβουρας
Εννοείται μου αρέσει να ψήνω, απολαμβάνω όλη την ιεροτελεστία του πρωινού ξυπνήματος για το γύρισμα της σούβλας, το άπλωμα των κρεάτων και του κοκορετσίου, την «τύχη» να είμαι από αυτούς που δοκιμάζουν πρώτοι τα εδέσματα και την απόλαυση της δροσερής μπίρας ή του τσίπουρου, αλλά εδώ που τα λέμε δεν έχω καμία όρεξη να παίρνω όλη την ευθύνη για το τραπέζι. Προτιμώ να είμαι το νο.2, να βοηθάω, να τρώω (και ας μην το αξίζω) παρά να έρχονται συνέχεια όλοι πάνω από το κεφάλι μου και να με ρωτάνε «πώς πάει το ψήσιμο;», «τι ώρα βγαίνει το αρνί;», «ακόμα να ψηθεί το κοκορέτσι;» ή «στη θέση σου θα το έψηνα αλλιώς». Να μου λείπουν αυτά.
Αναπληρωματικός, χρήσιμος -εφόσον το απαιτούν οι περιστάσεις- και απόλυτα ήρεμος. Αυτός που κάθεται πλάι στη σούβλα με λίγα λόγια και όλοι νομίζουν ότι δεν κάνει τίποτα αλλά μόνο ο ψήστης γνωρίζει πόσο χρήσιμος είναι. Αυτός που εμπιστεύεται ο νο.1 της σούβλας και κυρίως εκείνος που αγριοκοιτάει όποιον ενοχλητικό Κουρουμιχάκη ή Κωνσταντούλια πλησιάζει χωρίς κανένα λόγο στον ιερό χώρο ψησίματος.
Κάθεται με τον θείο ο Βασίλης Κουρουμιχάκης
Χιλιάδες πράγματα έχουν γραφτεί για τον θείο που κάθεται με τη νεολαία. Αυτή την υπέροχη σεβάσμια μορφή του παραδοσιακού ελληνικού τραπεζιού, αστείρευτη πηγή cringe στιγμών, που ξεκινούν από ερωτήσεις για την ερωτική ζωή των εφήβων που κάθονται δίπλα του οι οποίες σταδιακά, και με τη βοήθεια του αλκοόλ, μετατρέπονται σε πιπεράτα σχόλια για τους μεσήλικες που κάθονται πιο πέρα. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τη νεολαία που κάθεται με τους θείους.
Οι μεγάλες οικογενειακές συναθροίσεις δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Το πασχαλινό μενού έχει δύο από τα μεγαλύτερα γαστρονομικά μου όχι, τα σφιχτά βραστά αυγά και αρνί, άρα αυτές οι ελαφρά μαρτυρικές ώρες πρέπει κάπως να περάσουν. Τώρα έχουμε smartphone, αλλά αυτά δεν τα είχαμε πάντα, κάποτε δεν είχαμε καν social media. Χωρίς την απαραίτητη τεχνολογία το trolling έπρεπε να γίνει vis-à-vis, και δεν υπάρχει καλύτερο υποψήφιο θύμα από τον θείο που θέλει να κάτσει με τη νεολαία. Με τον κατάλληλο χειρισμό, χειραγώγηση θα έλεγε κανείς, μπορεί να γίνει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πηγή άφθονου γέλιου και διασκέδασης εκεί που δεν το περιμένεις.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξέρεις τα κατάλληλα «κουμπιά» που θα ξεκλειδώσουν τη χειμαρρώδη προσωπικότητα του θείου. Τις περισσότερες φορές αρκεί να πω κάτι ειρωνικό για το κόμμα που ψηφίζει, αν είναι ΝΔ τον ρωτάω πόσο του ήρθε ο λογαριασμός ρεύματος, αν είναι ΣΥΡΙΖΑ πόση είναι διαφορά με τη ΝΔ, αν είναι ΚΙΝΑΛ τον ρωτάω γιατί δεν ψηφίζει κάποιο μεγάλο κόμμα κλπ. Στη συνέχεια τον ρωτάω ψιθυριστά πώς του φαίνεται το ντεκολτέ κάποιας που συνοδεύεται και ο συνοδός της είναι σε ακτίνα που μπορεί να τον ακούσει και μετά μπορώ να φάω το κοκορέτσι και τη σαλάτα μου γεμάτος ευδαιμονία.
Το πιο ενοχλητικό άτομο στο Πασχαλιάτικο ψήσιμο είναι ο Στέλιος Παπαγρηγορίου
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε δει τον τύπο που κάθεται δίπλα από τον ψήστη και του λέει τι να κάνει, το παίζει έξυπνος και είναι όλο παρατηρήσεις; Σίγουρα όλοι μας έχουμε περάσει αυτή την εμπειρία μία φορά στη ζωή μας.
«Το κρέας δεν είναι ακόμη ψημένο, Δεν το κάνεις καλά, Όλα είναι ξερά κτλπ κτλπ».
Συνήθως αυτό κάνω όταν πηγαίνω σε κάποιο ψήσιμο. Μου φτιάχνει τη διάθεση να παρενοχλώ τον ψήστη με τις άθλιες συμβουλές μου. Στην ουσία δεν έχω καμία σχέση με το ψήσιμο απλά είμαι εκεί μόνο και μόνο για να σπάσω νεύρα. Επιλέγω προσεκτικά το σημείο, ακριβώς εκεί δηλαδή που εμποδίζω τους πάντες, έτσι ώστε να μην περνάνε και να κάνουν τη δουλειά τους. Συνεχώς κάθομαι δίπλα από τον main ψήστη καιο αραδιάζω παρατηρήσεις και συμβουλές οι οποίες φυσικά δε βοηθάνε κανέναν. Ουσιαστικά μόνο μιλάω και πρήζω κόσμο. Βάζω καρφιά πως ο ψήστης μας δεν είναι καλός και πως επιτέλους κάποιος άλλος πρέπει να αναλάβει αυτό το πόστο. Αυτός είναι ο άβολος ρόλος μου σε κάθε ψήσιμο και φυσικά το Πάσχα αυτό δεν αλλάζει αλλά γίνεται ακόμη χειρότερο. Όσο η ώρα περνάει και το ποτό λιγοστεύει εγώ γίνομαι ακόμη πιο ενοχλητικός και κάνω πως δεν τρώω τίποτα γιατί και καλά δεν μου αρέσει το ψήσιμο που έγινε.
Κρυφά από όλους πηγαίνω σε μία γωνίτσα που δεν με βλέπει κανείς και καταβροχθίζω κάποιο πιάτο γιατί με έχει κόψει η πείνα από τις τόσες αρλούμπες και άχρηστες συμβουλές που έχω δώσει στον ψήστη. Αυτή είναι η ζωή μου.
Δεν κάνει απολύτως τίποτα και το απολαμβάνει ο Άγγελος Κωνσταντούλιας
Έχουμε διαβάσει πολλά για τον ρόλο του ψήστη. Τον έχουμε θεοποιήσει, λες και θα πεθαίναμε της πείνας αν δεν υπήρχε εκείνος. Υπερβολές, θα πω εγώ. Αφενός ξέρουμε κι εμείς να ψήνουμε (προφανώς καλύτερα από τον Κώστα Χρήστου), αφετέρου δεν το κάνουμε διότι υπάρχει σοβαρός λόγος. Όλο τον χρόνο δουλεύω σε φουλ ρυθμούς, οπότε όταν βρω χρόνο να ξεκουραστώ θα το κάνω χωρίς ενοχές. Η Κυριακή του Πάσχα είναι μία τελετουργία. Μία ωδή προς την απόλαυση και την ξεκούραση. Χωρίς ντροπή, λοιπόν, αποκαλύπτω πως είμαι εκείνος ο τύπος που κάθεται στο πασχαλινό τραπέζι χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα.
Ξεκινώ με καφεδάκι και τσουρέκι σκρολάροντας στο Facebook. Το πρωινό του πρωταθλητή. Όταν τα αρνιά και τα κοντοσούβλια πέφτουν στη μάχη, τότε έρχεται η δική μου στιγμή. Το γυρίζω στο τσίπουρο, μεζέ και μυρίζω την τσίκνα στον αέρα. Είναι η ώρα να πιάσω ξανά το κινητό. Σειρά έχει το Instagram. Είναι ζόρικη δουλειά να στείλεις ευχές σε κάθε γκομενάκι που θα δεις στα stories σου, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.
Το να μην κάνεις απολύτως τίποτα είναι μια σκληρή υπόθεση. Χρειάζεται έμπνευση ώστε να γεμίσεις όλο αυτό το διάστημα από το ξύπνημα μέχρι το φαγητό. Αισθάνομαι σαν pr σε μαγαζί. Ψάχνω να βρω το πρώτο μου θύμα. Πηγαίνω στον ψήστη, δοκιμάζω και του λέω τι θα έπρεπε να έχει κάνει ώστε να πετύχαινε την τέλεια γεύση. Αν με είχε ρωτήσει, τότε θα τρώγαμε καλύτερα. Όλα λάθος σε αυτή τη ζωή. Λίγο πριν κάτσουμε στο τραπέζι, έχω τσουγκρίσει αυγά και έχω συνομιλήσει μέχρι και με τα πρόβατα του χωριού. Η Κυριακή του Πάσχα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να έρθεις κοντά με ανθρώπους που έχεις να μιλήσεις καιρό ή δεν έτυχε να μιλήσεις ποτέ. Δε θα χάσω αυτήν την ευκαιρία για να γυρίζω σούβλες και κόβω σαλάτες. Είμαι κουλ με όλο αυτό. Και σε μια τελική, κάτι κάνω σωστά. Αλλιώς δε θα καλούσε η ίδια παρέα κάθε χρόνο ώστε να αναλαμβάνω αυτόν τον άχαρο ρόλο. Χρόνια πολλά σε όλους.
