Δεν είναι ψέμα ότι άμα έχεις καλή παρέα, περνάς υπέροχα ακόμα και στο χειρότερο μέρος του κόσμου. Μεγάλη αλήθεια. Μπορεί όμως το καλύτερο μέρος του κόσμου να σου εξασφαλίσει ποιοτικό χρόνο δίχως τον παράγοντα της παρέας; Μέχρι εκείνο το Πάσχα μου στην Πάρο είχα μια αμφιβολία, αλλά έκτοτε έχω καταλήξει ότι το πρώτο που πρέπει να κοιτάς πριν πας διακοπές είναι τα άτομα που θα σε συντροφεύουν να σου ταιριάζουν και παράλληλα να έχουν παρόμοια διάθεση με τη δική σου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον παράγοντα «πάω να μείνω σε σπίτι φίλου, να μην πληρώνω ξενοδοχεία».
Για όποιον γνωρίζει καλά, η Πάρος είναι μοναδική περίπτωση διακοπών του Πάσχα. Κάθε μέρα είναι φαινόμενο, ακόμα και εκείνη της Μεγάλης Παρασκευής. Το δε Μεγάλο Σάββατο γίνεται τρελό πανηγύρι καθώς όλα τα μαγαζιά γίνονται ένα και η Νάουσα θυμίζει Times Square της Νέας Υόρκης από τη ζωντάνια.
Πώς όμως κατάφερα εγώ να περάσω μίζερα σε ένα τόσο ζωντανό γεγονός; Μπορώ να σου λύσω την απορία με τρεις μόνο λέξεις, απλώς θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με 2-3 παραγράφους ακόμα.
Η παρέα ήταν εντελώς λάθος
Στη γλυκιά ηλικία των 22 με το αίμα να βράζει, νιώθεις ότι έχεις τον κόσμο δικό σου και σε κάθε διακοπές περιμένεις να πας κάπου για να κάνεις χαμό. Το πιστεύεις, το αισθάνεσαι, το νιώθεις στο αίμα σου αδιαφορώντας αν το υπόλοιπο crew είναι μίζερο. Νιώθεις ότι έχεις υπερδυνάμεις και θα τους παρακινήσεις και αυτούς. Ίσως αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Εκείνο το Πάσχα λοιπόν βρισκόμουν σε ημιάγρια κατάσταση, έχοντας χωρίσει από μια σχέση που με είχε ταλαιπωρήσει και έψαχνα ένα 5ήμερο για να ξεφύγω από την αθηναϊκή ρουτίνα. Η πρόταση του συνομήλικου ξαδέρφου μου να πάω στο σπίτι του στην Πάρο για τη Μεγάλη Βδομάδα έμοιαζε πραγματικά ιδανική πρόταση, γνωρίζοντας μάλιστα πως και ο ίδιος ήταν φρεσκοχωρισμένος επομένως θα ήθελε να κάνουμε χαμό.
Μάλιστα με είχε βεβαιώσει ότι θα έχουμε δικό μας αμάξι επομένως να μην χρειάζεται να κάνουμε το πρόγραμμα της υπόλοιπης οικογένειας -των γονιών του, της θείας και του άλλου ξαδέρφου του- που ήθελε να το περάσει πιο οικογενειακά και ήρεμα. Σε ένα νησί όπως η Πάρος ωστόσο που δεν είναι δα και Φολέγανδρος ή Κουφονήσι για να μετακινείσαι με τα πόδια, αν θες να είσαι πραγματικά ανεξάρτητος χρειάζεσαι τα εξής. που αναφέρω στο παρακάτω άλμπουμ:
Μοιάζει με σχέδιο διαφυγής έτσι; Δεν έχεις αυταπάτες, το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Στο σπίτι μαζί με τον ξάδερφο όπως έγραψα παραπάνω ήταν και ο δικός του ξάδερφος από την άλλη πλευρά της οικογένειας ο οποίος όμως δεν είχε καμία διάθεση για εξόδους και όταν έπεφτε η ιδέα να φύγουμε μια φράση μιζέριας τον συνόδευε διαρκώς «πού να πηγαίνουμε βραδιάτικα; Πηγαίνετε εσείς μη σας το χαλάω». Εγώ το εκτιμούσα πολύ αυτό που έλεγε, το κακό όμως ήταν ότι ο άλλος ξάδερφος που ήταν στις μαύρες του από το χωρισμό παρασυρόταν -ευκαιρια έβρισκε βασικά- και δεν ήθελε με τίποτα να κουνήσει από το σπίτι.
«Μην τον αφήσουμε μόνο» μου έλεγε κάθε βράδυ και μου άναβαν τα λαμπάκια. Μετά από τρεις μέρες εσώκλειστος τόλμησα να ρωτήσω μπας και πάρω το αμάξι να πάω στη Νάουσα να βρω μια άλλη παρέα. Η απάντηση προφανώς ήταν τόσο μίζερα αρνητική, όπως και οι διακοπές.
Πέντε μέρες κύλησαν ακριβώς έτσι. Μια βόλτα το πρωί μέχρι την κοντινή παραλία, μεσημέρι φαγητό στο σπίτι και το βράδυ ύπνο. Μέσα σε όλα να μην πιάνει καλά το ίντερνετ και να μην μπορώ να πιάσω καλά σε live streaming παιχνίδια ΝΒΑ για να περάσει η ώρα. Μία μέρα μόνο βγήκαμε (όχι Μεγάλο Σάββατο και) όχι όμως μόνοι αλλά οικογενειακά στην Αντίπαρο και πήγαμε να πιούμε μια μπίρα σε ένα μπαράκι μέχρις ότου κουραστούν οι μεγάλοι και επιστρέψουμε στην Πάρο.
Ακόμα και σήμερα αποκαλώ εκείνες τις πασχαλινές διακοπές, τις «διακοπές του 5ευρου». Τόσα είχα ξοδέψει σε 5 μέρες, όλα για εκείνη την μπίρα. Οι πιο οικονομικές και μίζερες διακοπές της ζωής μου.
Οπότε ναι, έχω περάσει Πάσχα στην Πάρο. Μην με ρωτήσεις όμως πώς πέρασα, δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να απαντήσω.
