Με τη σοφία των ετών που έχουν περάσει δεν πειράζει να το εξομολογηθώ, με την ελαφρότητα των εφηβικών μυαλών που είχα τότε, η διαδικασία της παρέλασης ήταν κυρίως η χαρά που προσέφεραν οι χαμένες ώρες για τις απαιτούμενες πρόβες. Ήταν οι ακριβώς αντίθετες ημέρες για τον γυμναστή του σχολείου που δούλευε αυτές τις ημέρες όσο δούλευε όλη την υπόλοιπη χρονιά, κάτι που προσέφερε μια κάποια ισορροπία στο σχολικό περιβάλλον.
Για να προλάβω την οποιαδήποτε παρεξήγηση, δεν είχα κάποιο έλλειμμα πατριωτικού φρονήματος. Έχοντας μεγαλώσει σε στρατιωτική οικογένεια και αρκετά χρόνια σε οικισμό εντός στρατοπέδου, ο σχηματισμός της παρέλασης ήταν κυριολεκτικά μέρος της καθημερινότητάς μου και ο ήχος του βήματος σταθερό soundtrack. Ήταν κάτι που είχα απομυθοποιήσει γνωρίζοντας ότι η αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν κάτι πολύ πιο ουσιώδες και λιγότερο προβεβλημένο από αυτές τις λίγες ώρες δημοσιότητας που κερδίζουν δύο φορές τον χρόνο από τηλεόρασης.
Μάλιστα έχουντας την τύχη να ζήσω αρκετά χρόνια στην επαρχία, η συμμετοχή στις μαθητικές παρελάσεις ήταν πολύ πιο συνηθισμένη από ότι στην Αθήνα και μάλιστα τις περισσότερες φορές ήταν μικτή μιας και μας ακολουθούσαν τα αγήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Όμως μία παρέλαση, εντελώς συμπτωματικά και η τελευταία μου, ήταν αρκετά διαφορετική, αυτή που ήμουν στην Γ’ Λυκείου.
Οι επιδόσεις μου στα μαθήματα με κρατούσαν μακριά από το σύμπλεγμα σημαιοφόρου/παραστατών και το ανάστημά μου ακόμα πιο μακριά από την κεφαλή του ουλαμού. Αλλά αυτά δεν είχαν καμία απολύτως σημασία γιατί εκείνη τη χρονιά ο πατέρας μου ήταν στην εξέδρα των επισήμων εκπροσωπώντας τη διοίκηση του Ναυτικού Σταθμού Κρήτης. Εγω με την κλασική ασπρόμαυρη στολή του «γκαρσονιού» από κάτω κι αυτός από πάνω με την ακόμα πιο κλασική ασπρόμαυρη «οχτάρα».
Η εκκκίνηση της παρέλασης στα ηλιόλουστα Χανιά και τα πρώτα της βήματα ήταν ως συνήθως γεμάτα νουθεσίες για το βήμα, λίγος εφηβικός χαβαλές και προσμονή για τον φραπέ γλυκό με γάλα που θα ακολουθούσε. Όταν όμως φτάσαμε στον πρώτο δείκτη-στρατονόμο και γύρισα στο κεφάλι μου και είδα τον πατέρα μου να χαμογελάει περήφανος, ήταν μια στιγμή αποκάλυψης.
Όταν συναντήθηκαν οι ματιές μας, συναντήθηκαν δύο διαφορετικές γενιές της ίδιας οικογένειας σε έναν απευθείας διάλογο. Η μαγεία της στιγμής ξεπέρασε γρήγορα τη συγκίνηση που αφορά μια στιγμή πατέρα-γιού και έγινε κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό. Οι παρελάσεις δεν γίνονται ούτε για να χάνουν οι μαθητές ώρες μαθήματος, ούτε για να βγαίνει η σημαία σε παζάρι πατριωτισμού και σίγουρα όχι για να μοστράρουμε τα οπλικά μας συστήματα σαν έκθεση αυτοκινήτου.
Οι παρελάσεις είναι απόδοση τιμής στις προηγούμενες γενιές, από την αθάνατη γενιά του ‘21, σε αυτή των Βαλκανικών Πολέμων, στο Αιγαίο, στην Πίνδο, στο Ρούπελ, στην Κύπρο και άλλα πολλά σημεία που χρειάζονται άλλο ένα κείμενο μόνο για να αναφερθούν. Ο «διάλογος» γενιών με τον πατέρα μου ήταν αυτό που χρειάστηκε για να ανοίξω «διάλογο» με τις προηγούμενες γενιές και να νιώσω για μια στιγμή μέρος της ιστορίας. Μια ιστορίας που δεν ξεκίνησε να γράφεται το 1821 και σίγουρα δεν θα σταματήσει να γράφεται σήμερα. Ο «διάλογος» μεταξύ των γενεών θα συνεχίσει να κρατάει ζωντανή την Ελλάδα.
