Η αντιμετώπιση που λαμβάνω κάθε φορά που ξεστομίζω την ατάκα «δεν γουστάρω τον ύπνο» είναι ίδια με την απορρημένη έκφραση όιταν άκουγα στο δημοτικό ότι κάποιο παιδί δεν τρώει σοκολάτα. Με κοιτάζουν όλοι λες και έχω λέπρα, ότι είμαι εξωγήινος ή cyborg ένα πράγμα. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι τους δουλεύω ή ότι υπερβάλλω απλά και μόνο για να τραβήξω την προσοχή ή να δείξω ότι δεν είμαι τεμπελόσκυλο, αλλά η αλήθεια είναι ότι με τον ύπνο δεν έχω καλή σχέση. Σίγουρα δεν είμαι σαν τους παρακάτω κυρίους που έχουν μείνει στο μυαλό μας για το πώς τους παίρνει ο ύπνος.
Θα κάνω έναν διαχωρισμό ωστόσο πριν προλάβεις να με κράξεις θα το έχω ομολογήσει σε άλλο κείμενο: με έχει πάρει ο ύπνος στο σεξ.
Άλλο το «με παίρνει ο ύπνος», άλλο «τον απολαμβάνω»
Είμαι πραγματικά διχασμένος. Από τη μία αποκοιμάμαι πολύ εύκολα, από την άλλη ξυπνάω εξίσου άνετα και δεν ξανακοιμάμαι. Ακούω ένα φύσημα στο δίπλα διαμέρισμα και σηκώνομαι λες και μπήκε κλέφτης. Δεν έχω κάποια ανησυχία ή μανία καταδίωξης, απλώς ξυπνάω. Για να έχεις μια εικόνα, έχω αποκοιμηθεί την ώρα που έκανα live σπικάζ σε αγώνα ποδοσφαίρου επειδή ήταν βαρετό το ματς ή μια φορά όταν έγραφα Πανελλήνιες.
Η φάση μου ήταν πάντα απέναντι στον ύπνο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν κάθομαι ποτέ στο σπίτι. Μπορεί να βρεθώ σε αυτόν τον ξαφνικό «λήθαργο» που πέφτεις σε μπλακ-άουτ για δευτερόλεπτα (ή δέκατα του δευτερολέπτου), χάνεις προς στιγμήν την επαφή με το περιβάλλον και συνειδητοποιήσεις άμεσα ότι είχες «ψοφήσει» από την κούραση αλλά πλέον είσαι «Duracell» και δεν θες να κοιμηθείς μέχρι μεθαύριο.
Αυτόν τον ύπνο μάλιστα, τον εκτιμώ. Δεν τον απολαμβάνω, αλλά θεωρώ ότι με βοηθάει απεριόριστα μέσα στη μέρα. Μια ένεση ενέργειας δευτερολέπτων, σαν ισχυρό power bank (και όχι power nap). Και δεν το θεωρώ καθόλου κακό να γίνεται. Θυμάμαι που κατά τη διάρκεια των σπουδών μου με πήρε ο ύπνος μέσα στην τάξη και η καθηγήτρια με έβγαλε έξω από την τάξη και μου είπε μάλιστα «shame on you» γιατί ροχάλιζα. Εντάξει, αυτός ήταν κανονικός ύπνος, αλλά σε ποιον δεν έχει τύχει αποκοιμηθεί στην τάξη;
Το θέμα μου είναι ότι αν κοιμάμαι πάνω από 6 ώρες νιώθω «ζάντα» όλη την επόμενη μέρα. Αυτό που λέμε «μπαίνω κάτω από τα σεντόνια και δεν σηκώνομαι για ολόκληρο το 24ωρο» δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τις Κυριακές δεν ξυπνάω... Δευτέρα.
Το μεγάλο μου πρόβλημα
Είναι και ένας βασικός λόγος μάλλον που δεν στεριώνω με γυναίκα. Εκείνες θέλουν να κοιμούνται με τις ώρες μετά την έξοδο, εγώ 7 η ώρα το πρωί είμαι με μάτι «κάγκελο», έτοιμος να πάω για τρέξιμο ή γυμναστική και ας τα έπινα το προηγούμενο βράδυ μέχρι τις 5 π.μ. -άντε εκεί θα το πάω μέχρι τις 10 π.μ. αλλά ποτέ πιο αργά. Άσε που συνηθως έχω και «ορέξεις» πρωινιάτικα, αλλά με την άλλη να ροχαλίζει ή να με κλωτσάει όταν πάω να πλησιάσω ξέρω ότι απλά δεν έχω καμία τύχη, εκτός και αν περιμένω κάνα τριωράκι.
Έχω ακούσει την ατάκα «η πολλή ξεκούραση, κουράζει» και έχω να πω ότι συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχει λόγος να κάθεσαι να «λιώνεις» κάτω από τα σκεπάσματα όλη μέρα και να χάνεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι το παραγωγικό;
Άμα μου βάλεις να διαλέξω με σειρά προτεραιότητας ανάμεσα στο σεξ, το φαγητό και τον ύπνο, θα έβαζα με διαφορά πρώτα το φαγητό, δεύτερο το σεξ και τρίτο κάτι άλλο. Ο ύπνος για μένα έρχεται έκτος ή έβδομος, μετά από κατηγορίες τύπου μπάσκετ μέχρι και τη δουλειά. Φαντάσου σε τι εκτίμηση τον έχω.
