Εντάξει άλλοι γεννηθήκαμε προσεκτικοί, φτιαγμένοι να έχουμε τα πάντα στην εντέλεια με στρατιωτική ευλάβεια, λες και ο εγκέφαλός μας σκανάρει τα πάντα σαν σκηνή του Terminator, άλλοι πάλι έχουμε το κεφάλι μας λίγο πιο χαλαρό και ξέγνοιαστο που μας επιτρέπει να αφήνουμε τον εαυτό και την προσοχή μας.
Σε όποια από τις δυο κατηγορίες και αν ανήκεις πάντως, ο εκνευρισμός τη μέρα και τη στιγμη που θα χάσεις ένα αντικείμενο ζωτικής σημασίας το οποίο περνάνε ώρες ολόκληρες, που αναμένεις σαν το μέντιουμ την επιφοίτηση για να θυμηθείς τη στιγμή εκείνη που άφησες το ρημάδι σε κάποιο σημείο σαρώνοντας κάθε πιθανό σημείο στο οποίο βρέθηκες-περπάτησες-πέταξες από τη στιγμή που το έχασες και τέλος φέρνεις τον κόσμο ανάποδα σε σημείο που ετοιμάζεσαι να επιστρατεύσεις την πυροσβεστική, τις ένοπλες δυνάμεις, το FBI και το CSI: Miami προκειμένου να το βρεις.
Και το χειρότερο; Είναι (σχεδόν πάντα) στο μοναδικό σημείο που δεν σκέφτηκες, εκείνο το μέρος που φάνταζε πραγματικά τόσο απλό, τόσο προφανές, μπροστά στα μάτια σου αλλά που είτε απέκλεισες, είτε δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό.
Αναμφίβολα κάθε σημαντικό-απαραίτητο item σε κάνει έξαλλο και αγχώδη όταν χάνεται από τον ορίζοντά σου, ωστόσο κανένα δεν συγκρίνεται με την ταραχή όταν απουσιάζουν τα κλειδιά σου. Είτε μιλάμε για του σπιτιού, είτε για εκείνα του αμαξιού.
Γιατί όμως τα κλειδιά και όχι κάτι άλλο;
Κανονικά δεν πρέπει να τα χάνεις από πάνω σου. Να είναι σαν την προέκταση του χεριού σου, να τα περάσεις μπρελόκ σε ένα από τα δάχτυλά σου που λέει ο λόγος, αλλά ως συνήθως εσύ θα τα βάλεις στην τσέπη και όταν καθίσεις κάπου θα τα ακουμπήσεις πλάι στο κινητό ή το πορτοφόλι. Μέγα λάθος. Άστα μέσα και μην τα κουνήσεις. Τα κλειδιά είναι θησαυρός που μέχρι να έρθει στην Ελλάδα η τεχνολογία και ανοίγουμε τις πόρτες με το δαχτυλικό αποτύπωμα ή scanner ματιού, οφείλεις να έχεις κάθε ώρα και στιγμή την αίσθηση ότι βρίσκονται πάνω σου. Ακόμα και όταν κοιμάσαι.
Για πολλούς βέβαια υπάρχουν ακόμα πιο εκνευριστικά περιστατικά από το να χάσεις τα κλειδιά σου, όπως αυτά στο παρακάτω άλμπουμ:
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Είσαι μια μέρα ολόκληρη στη δουλειά και δέχεσαι τόση πίεση και «bullying» από το αφεντικό σου, που δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσουν τα tasks και εσύ να διακτινιστείς στο σπίτι. Εκεί που το βασανιστήριο της ημέρας έλαβε τέλος, πας να φύγεις και δεν βλέπεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου ή εκείνα του σπιτιού. Κάπου σου πέσανε και δεν τα βρίσκεις, ή απλά κάποιος «σκατόψυχος» συνάδελφος έχει όρεξη για πλάκα και σου τα έκρυψε. Και επειδή δεν είσαι κάνας καραγκιόζης για να αναστατώσεις όλο το γραφείο περιμένεις καρτερικά για να στα δώσουν πίσω από λύπηση. Μέγα λάθος, δεν θα το κάνουν ποτέ. Πρέπει να τους ψάξεις όλους έναν-έναν. Και αυτό δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου, έχει συμβεί στα αλήθεια και πάρα πολλές φορές.
Είναι στιγμές που όλοι μάλιστα είναι στο κόλπο και εσύ θες να κάνεις αυτό ακριβώς που δείχνει το παρακάτω βίντεο:
Αναλογίσου όμως. Θα είχε συμβεί κάτι τέτοιο αν είχες τα κλειδιά μαζί σου, ακόμα και όταν πετάχτηκες στην τουαλέτα; Η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Τα κλειδιά σου λοιπόν σου ανοίγουν πόρτες, σε αφήνουν να ξεφύγεις από καταστάσεις που οδηγούν τον εγκέφαλο σε burnout και διάλυση. Είναι η λύτρωση, αυτός ο άγνωστος Χ που θα σε οδηγήσει στο μέρος που θες. Είναι το χέρι που βάζει το καλάθι στο μπάσκετ, το πόδι που σκοράρει στο ποδόσφαιρο. Είναι τόσο μικρό, αλλά πραγματικά θαυματουργό.
Και είναι πραγματικό τόσο εξευτελιστικό, τόσο εκνευριστικό να μην ξέρεις πού βρίσκονται κάθε δευτερόλεπτο που είσαι μακριά τους και σου ανεβάζουν κατακόρυφα την πίεση. Ποτέ ξανά τα κλειδιά σε ανοιχτό σημείο, πάντα πάνω σου, σε μέρος που τα νιώθεις, όχι μόνο που νιώθεις ότι φουσκώνουν την τσέπη σου.
Πού να σκας μετά λεφτά στον κλειδαρά για να σου ανοίξει την πόρτα.
