Ξέρετε όλοι το πώς συνηθίζουμε να αστειευόμαστε σε περιπτώσεις έντονης βροχόπτωσης και κακοκαιρίας. Αυτά τα χαζοαστεία που λέμε στο σπίτι «άντε να δούμε πότε θα φτάσουμε» ή που χαιρετάμε συναδέλφους και τους λέμε «θα τα πούμε σε τρεις μέρες». Και γιατί όλα αυτά; Γιατί σε κάθε έντονη βροχόπτωση, σε κάθε κακοκαιρία που βρίσκουμε στο διάβα μας, ο κρατικός μηχανισμός συνηθίζει να μας απογοητεύει. Η χθεσινή ημέρα ωστόσο δεν ήταν για αστεία.
Δεν ήταν καθόλου αστείο τόσο για μένα που έμεινα 5,5 ώρες πίσω από το τιμόνι, όσο και για άλλους οδηγούς που έμειναν τις διπλάσιες ώρες σε μία ατελείωτη ταλαιπωρία στο έλεος της κακοκαιρίας. Δεν ήταν καθόλου αστείο που όταν πέρασα -στο τσάμπα- τα διόδια της Αττικής Οδού στην είσοδο του Ηρακλείου, απλά κάτι με οδήγησε να βγω στην έξοδο της λεωφόρου Κηφισίας και να μην συνεχίσω ευθεία για την Περιφερειακή Υμηττού. Δεν είναι αστείο που δεν είδαμε έναν τροχονόμο στους σηματοδότες που δεν λειτουργούσαν. Δεν ήταν επίσης καθόλου αστείο που από την αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης μέχρι και το σπίτι μου στη Γλυφάδα, δεν υπήρχε ένα κομμάτι δρόμου που να ήταν καθαρισμένο. Δεν με νοιάζει αν καθαρίστηκε πριν, δεν ξέρω αν καθαρίστηκε νωρίτερα και ειλικρινά, δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν. Με ενδιαφέρει όμως που βρήκα ένα κορμό δέντρου προσγειωμένο στο ρεύμα προς Γλυφάδα στο ύψος του Αλίμου – όσοι οδηγοί βρέθηκαν εκεί, θα ξέρουν για τι ακριβώς μιλώ. Eιδικά από την αρχή της Βουλιαγμένης μέχρι και στη Γλυφάδα, τον κεντρικό δρόμο που ενώνει Κέντρο με Νότια Προάστια, η κατάσταση ήταν σαν να αντικρίζεις πυρηνικό χειμώνα. Κανένα σημείο καθαρισμένο, με αυτοκίνητα να βρίσκονται στην άκρη και λιγοστά οχήματα να προσπαθούν να φτάσουν σπίτι.
Πολύ χειρότερα όμως, δεν έχουν καθόλου πλάκα οι εικόνες εκείνες που είδα στην τηλεόραση. Με ανθρώπους εγκλωβισμένους στα αυτοκίνητα να περιμένουν ατελείωτες ώρες. Με κόσμο να παθαίνει προβλήματα υγείας και να μην μπορεί να φτάσει κανένα ασθενοφόρο εγκαίρως. Με συναδέλφους δημοσιογράφους να ανεβάζουν εικόνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου τους φέρνουν νερά και τρόφιμα. Ε λοιπόν όλα τα παραπάνω, δεν θα έπρεπε να είναι τελικά ούτε αφορμή για χαζοαστεία, ούτε και να τα θεωρούμε δεδομένα. Γιατί όπως και να το κάνεις, είναι τραγικό να χρειάζεσαι 5,5 ώρες για να πας από έναν δήμο στα βόρεια προάστια σε έναν στα νότια και ακόμη πιο τραγικό να έχεις 5.000 συμπολίτες μας εγκλωβισμένους όλη νύχτα. Όση βροχή και χιόνι και αν έχει. Δείχνει πως δεν υπάρχει σχέδιο ή ότι αν υπάρχει σχέδιο, τότε αυτό δεν λειτουργεί ικανοποιητικά για τους πολίτες. Κανένας δεν θα έπρεπε να βρεθεί στην θέση να οδηγεί μέσα στο κρύο, με τους δρόμους φουσκωμένους μέσα στο χιόνι, όπου αναρωτιόμουν πως ακριβώς θα φτάσω στο σπίτι μου αν με αφήσει το αμάξι ή κολλήσει σε κάποιο φανάρι. Το ότι έφτασα χθες σπίτι, είναι καθαρά θέμα τύχης και κανενός κρατικού μηχανισμού. Όλα αυτά, όχι σε κάποιο χωριό στη Σιβηρία αλλά στην πρωτεύουσα της Ελλάδας.
Και μετά έχουμε και εκείνες τις απίστευτες δηλώσεις. «Γιατί δεν μείνατε σπίτι;». Γιατί υπάρχουν περιστατικά εκεί έξω, που δεν μπορείς να μείνεις στο σπίτι. Υγείας, οικογένειας, υποχρεώσεων. Εγώ χθες βρισκόμουν σε κηδεία η οποία τελέστηκε κανονικά. Δηλαδή έπρεπε να κάτσω σπίτι μου; Ή έπρεπε να σκεφτώ το χείριστο «εντάξει κακοκαιρία εχει, μαντάρα θα τα κάνει το κράτος, ας μείνω σπίτι». Ίσως και να προτιμούσα μία τέτοια δήλωση. Να έβγαινε κάποιος να πει «Δεν το έχουμε, δεν μπορούμε, μείνετε μέσα πάση θυσία». Όχι να ζητωκραυγάζουμε ότι κρατήσαμε την χώρα λειτουργική όταν υπάρχει κόσμος που κοιμήθηκε στα αυτοκίνητα. Πιο πολύ από όλα ωστόσο, θα έπρεπε το κράτος -και το κάθε κράτος- να μεριμνά για περιπτώσεις σαν και αυτές και να προστατεύει τον κόσμο που θέλει να φτάσει σπίτι στην οικογένειά του. Το να κάθεσαι στο γραφείο του σπιτιού σου και να συνειδητοποιείς ότι είσαι στο σπίτι από θέμα τύχης και όχι επειδή κάτι ή κάποιος σε βοήθησε σε αυτό, είναι μία σκέψη που σε προσβάλει, που σε γεμίζει αδικία, που δεν σου αξίζει. Που δεν αξίζει σε κανένα πολίτη μίας χώρας που θέλει να δηλώνει χώρα ευρωπαϊκών προτύπων. Τι κατάλαβα; Ότι είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Που με ένα απλό αυτοκινητάκι και με μία στάση για βενζίνη, κατάφερα να φτάσω σπίτι μαζί με άλλους οδηγούς. Μόνοι μας. Ο ένας πίσω από τον άλλο, ακολουθώντας τα σημάδια που άφηναν οι ρόδες ώστε να μην παρεκτρεπόμαστε στα πλάγια που υπήρχε το χιόνι. Χωρίς κάποιο περιπολικό, χωρίς ένα όχημα της τροχαίας, μίας υπηρεσίας του δήμου ή τέλος πάντων κάτι. Οτιδήποτε. Φτάσαμε σπίτι μας καθαρά από τύχη.
Το «κάτσε σπίτι σου» δεν σημαίνει ότι εσύ σαν κράτος δεν πρέπει να κάνεις το κάτι παραπάνω. Και αυτό το κάτι παραπάνω χθες, το είχαμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι δεν θα ξαναγίνουν τα ίδια λάθη, αλλά μάλλον είμαι απαισιόδοξος γιατί το πρώτο κλισέ πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό για να κλείσω αυτό το κείμενο, ήταν το «ξαναλέμε στην επόμενη κακοκαιρία».
