Ποιο είναι το πολιτιστικό-πολιτικό φαινόμενο της εποχής μας; Είναι η κριτική αποτίμηση της αποικιοκρατίας μέσα από το Dune; Είναι η ποπ προσέγγιση του σταδιακού εκφασισμού της κοινωνίας όπως την παρατηρούμε σε πραγματικό χρόνο στα Star Wars; Είναι όλα αυτά, αλλά το πραγματικά φρέσκο θέμα είναι η σχέση χιούμορ και πολιτικής ορθότητας.
Τα τελευταία χρόνια το χιούμορ, τόσο από την πλευρά των θεατών, όσο και από αυτή των καλλιτεχνών έχει αλλάξει τόσο πολύ που τείνει να αλλάξει συθέμελα το σύνολο των πολιτιστικών μας αναφορών. Αστεία ξαναγράφονται, αστεία διαγράφονται, καλλιτέχνες εξαφανίζονται από τη mainstream σφαίρα και το ρεύμα του cancel culture μοιάζει με έναν απειλητικό οδοστρωτήρα που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στον διάβα του. Υπάρχει όμως κάτι που δείχνει αγέρωχο, κάτι που μοιάζει να έχει χτίσει μια ανοσία σε όλο που λέγεται πολιτική ορθότητα και μένει ίδιο και απαράλλαχτο για πάνω από 20 χρόνια, μια οικογένεια τόσο προβληματική που δεν μπορεί να διορθωθεί με τίποτα, η οικογένεια Griffin.
To Family Guy ξεκίνησε ως ένα sitcom το οποίο θα καταπιανόταν με όλα εκείνα που δεν θα μπορούσε να θίξει ένα κλασικό sitcom με τη μορφή που τα ξέραμε μέχρι τότε. Μια σειρά ενήλικων κινουμένων σχεδίων με βασικό όχημα μια περίεργη οικογένεια δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο και ο Seth Macfarlane δεν ανακάλυψε την Αμερική. Η οικογένεια Simpson μετρούσε ήδη δέκα χρόνια στον αέρα όταν έκανε πρεμιέρα το Family Guy, όμως o Seth Macfarlane ήθελε να κάνει ένα γενικό ρετούς στο είδος και να δώσει ένα ενήλικο καρτούν, αλλά για πιο νεαρές ηλικίες.
Πολύ γρήγορα το Family Guy έγινε γνωστό για τα cutaway gags του, μικρά σκετσάκια που δεν έχουν καμία σχέση, με την έτσι κι αλλιώς υποτυπώδη πλοκή του εκάστοτε επεισοδίου που μοναδικός τους σκοπός είναι να στριμώξουν ένα ακόμα αστείο. Αυτό είναι μάλλον και το προσωπικό στοίχημα του Macfarlane που έχει καταφέρει να σπάσει το σχετικό ρεκόρ καταφέρνοντας να χωρέσει 5,2 αστεία το λεπτό σε επεισόδιο.
Για κάποιους το γεγονός ότι το πλήθος των αστείων είναι και αυτοσκοπός του Family Guy του στερεί και την ίδια του τη φύση ως sitcom με την πλοκή να πετσοκόβεται με συχνότητα ακόμα και κάτω του λεπτού. Κάτι που δεν αφορά τους συντελεστές του Family Guy γιατί όλα αυτά είναι απλά όχημα για να κοινωνικό σχολιασμό. Μέσα σε 20 λεπτά το Family Guy θέλει να θίξει ό,τι έχει γίνει στην Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο την εβδομάδα που πέρασε. Ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου. Ο MacFarlane θα πει όλα όσα έχει να πει, με 15 διαφορετικές φωνές και με απίστευτη ταχύτητα.
Ο MacFarlane δεν είναι μόνο γρήγορος, είναι και καυστικός. Θα σχολιάσει τα πάντα, ακόμα και όσα θεωρούνται ταμπού για κάθε είδους Αμερικανό. Από την 11η Σεπτεμβρίου, μέχρι την οπλοκατοχή, τις μειονότητες, τους πλούσιους, τους hillbillies, κυριολεκτικά κάθε Αμερικανός μπορεί να βρεθεί στην πριονοκορδέλα του Family Guy. Πώς τα καταφέρνει όμως και το κάνει ακόμα;
Ένα μεγάλο μέρος από αυτό που θεωρούμε αμερικάνικο χιούμορ έχει γεννηθεί στη Νέα Υόρκη λίγο μετά το μεγάλο κραχ από Εβραίους περιπλανόμενους διασκεδαστές. Ο ατυτοσαρκασμός ήταν δομικό της πρόζας τους. Ο αντισημιτισμός έγινε αντικείμενο σάτιρας από τους ίδιους για να φτάσει κάποια στιγμή να πει κάποιος stand up comedian μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να πει ότι ναι, μπορείς να κάνεις πλάκα με όλα, με τα πάντα, ακόμα και με το Ολοκαύτωμα, αρκεί να μην ξεχνάς ποτέ ποιος πρέπει είναι στόχος της σάτιρας, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι ο αδύναμος.
Αυτό ακριβώς έκανε και ο MacFarlane. Ο ίδιος είναι εκπρόσωπος μιας μειονότητας στην Αμερική, είναι Καθολικός από τη βορειοανατολική ακτή. Η καρικατούρα του Peter Griffin δεν σατιρίζει τους υπόλοιπους Καθολικούς σαν αυτόν. Είναι το όχημα για να δείξει το πρόβλημα της υπόλοιπης Αμερικής.
Ο χοντροκομμένος τρόπος του MacFarlane είναι και ένας τρόπος να τραβήξει την προσοχή για να πει ότι αυτό που πρόκειται να πει στη συνέχεια ο εκάστοτε χαρακτήρας του Family Guy, είναι κάτι σοβαρό. Πολύ πριν σκάσει η βόμβα του #metoo, ο MacFarlane άφηνε χοντροκομμένες αιχμές για τον Harvey Weinstein.
Έτσι ο MacFarlane απέδειξε ότι η πολιτική ορθότητα δεν είναι τίποτα αν στερείται ουσιαστικού περιεχομένου. Η πολιτική ορθότητα δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Όταν γίνεται αυτό τότε αντί να προστατεύεται ο αδύναμος, απλά πεθαίνει το χιούμορ. Ελπίζουμε ο Seth Macfarlane και το Family Guy να συνεχίσουν να μας ενοχλούν, αν είναι δυνατόν και ακόμα περισσότερο και τα επόμενα 20 χρόνια.
