Θα έχετε καταλάβει μέχρι σήμερα στις ζωές σας ότι κάποιες μέρες είναι προγεγραμμένες να καταλήξουν να γίνουν βάσανο. Θες να το πεις πεπρωμένο; Θες να το πεις γκαντεμιά; Θες να το πεις ανάδρομο Ερμή που λέει η φίλη μου η Διονυσία; Όπως και να θες να το πεις, η συμπαντική αλήθεια λέει αυτό: Αν τα πράγματα είναι να καταλήξουν σκατά, θα καταλήξουν. Και μάλιστα από την αρχή της ημέρας.
Η κακή ημέρα από τη βροχή φαίνεται
Δεν φτάνει που έχει αυξηθεί η κίνηση στους δρόμους των Αθηνών σε πρωτόγνωρα ποσοστά -μάλιστα η ΕΡΤ έκανε πρόσφατα έρευνα γύρω από το φαινόμενο- αλλά ξέρουμε πλέον με 100% σιγουριά πως αν πιάσει και βροχή δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Δηλαδή, χίλιες φορές να πας για καφέ στην Κόρινθο γιατί, πάνω-κάτω, θα κάνεις την ίδια ώρα να φτάσεις. Το οδικό δίκτυο έχει πρόβλημα και δεν έχει ελπίδες να αλλάξει. Το λένε οι συγκοινωνιολόγοι στο παραπάνω λινκ της έρευνας. Γι’ αυτό κλείνουν οι δρόμοι στις βροχές, γι’ αυτό σκάνε τα φρεάτια, γι’ αυτό κολυμπάει η μισή Αττική κάθε φορά που πιάνει καταιγίδα. Και πάμε τώρα στο άλλο. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις ότι ο κοσμάκης δεν έχει λεφτά για να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στα συνεργεία, μαντέψτε τι έρχεται στη συνέχεια. Προβλήματα στο αυτοκίνητο. Ομολογουμένως υπάρχουν Αθηναίοι που μια χαρά την βγάζουν με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Όχι πια με τον κορωνοϊό. Ο κόσμος θέλει αμάξι. Και τι μπορεί να συμβεί σε μία βροχή; Να μείνεις με το αμάξι.
Αλάρμ, κόρνες και κόκκινα φώτα
Οπωσδήποτε, άλλο να έχεις μείνει από μπαταρία κάτω από το σπίτι σου την ώρα που πας να βάλεις μπρος και άλλο να αρχίσουν να ανάβουν λαμπάκια αριστερά-δεξιά σαν να οδηγείς το Έντερπραϊζ. Αν δεν σκαμπάζεις από αυτοκίνητα ρίχνεις ένα ωραιότατο μπινελίκι, ακούς τον κόσμο πίσω να κορνάρει και να σε βρίζει και -αν μπορείς- κάνεις το αμάξι κάπου στην άκρη. Διαφορετικά έχεις κλείσει τον δρόμο και έχεις συμβάλει και εσύ άθελά σου, στο να μεγαλώσει η ουρά της κίνησης. Έλα όμως που αν γνωρίζεις δύο-τρία πράγματα και σου μυρίζει και μηχανή, ξέρεις ότι την έχεις κάτσει. Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι διάφορα γιατί ο χρόνος κυλάει πιο αργά. Ότι δεν θα φτάσεις ποτέ στο γραφείο. Ότι με την βροχή και την κίνηση που έχει, ο γερανός ίσως να φτάσει τα Χριστούγεννα. Ότι μέχρι να σε πάει στο συνεργείο θα έχετε βάλει όλοι μαζί τα κλάματα. Και πως μετά τα κλάματα, θα έρθει μία ωραιότατη κρίση πανικού με το ποσό που θα ακούσεις ότι πρέπει να πληρώσεις.
Σταματημένο αμάξι, σταματημένο μυαλό
Στάθηκα κάτω από το υπόστεγο ενός καφέ περιμένοντας. Είχα γίνει ήδη βρεγμένο παπί προσπαθώντας να τσεκάρω τα λάδια και τα νερά, οπότε δεν είχε και πολύ σημασία αν βρεχόμουν περισσότερο. Η πλάκα είναι πως όταν ο άλλος σε βλέπει να είσαι με τα αλάρμ και να έχεις τοποθετήσει στο τρίγωνο, ξέρει ακριβώς τι περνάς γιατί έχει βρεθεί στη θέση σου. Παίρνω τον καφέ και ο τύπος με κοιτάζει. «Δικό σου είναι το αμάξι φίλε;». «Ναι». «Έλα εντάξει, κερασμένος». Κάνω ‘‘ευχαριστώ’’ και πάω παραπέρα. Όποιο αυτοκίνητο περνάει από δίπλα, ο οδηγός με κοιτάζει. Ξαφνικά, είμαι αυτός που δεν θέλει κανείς να γίνει μέσα στην ημέρα. Μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, σκέφτονται μην τους συμβεί το ίδιο λίγα μέτρα παρακάτω. Σε κοιτάζουν με συμπόνια αλλά και με λίγο τρόμο για να μην συνηθίσουν την ιδέα και αρχίσουν και βλέπουν τον εαυτό τους στο πρόσωπό σου. Δυναμώνει η βροχή. Είναι η φάση που κοιτάζεις τον ουρανό και λες «Αλήθεια τώρα; Θες να ρίξεις και ένα κεραυνό στο αμάξι να το κάψεις; Θέλεις; Κάντο ρε». Να πάρω τηλέφωνο στη δουλειά να πω ‘‘ένας κεραυνός μόλις έκαψε το χαλασμένο μου αυτοκίνητο’’. Υπέροχο. Πιστεύω ότι κανείς στον κόσμο δεν θα έχει κάνει τέτοιο τηλεφώνημα. Να μην σε πιστέψουν και να τους στείλεις σέλφι χαμογελώντας με το αμάξι πίσω να καίγεται.
Ο μόνος θεός είναι ο γερανός
Τους λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους. Περίπου. Αν φωνάξεις κάποιον φίλο να φέρει καλώδια για να βάλει μπροστά το αμάξι, φέρνει μαζί και τις ηλίθιες ατάκες του. «Πω πω μα είναι δυνατόν; Και πως το έπαθες; Και πώς γίνεται». Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Ο άνθρωπος της οδικής ξέρει. Αυτά είναι πράγματα που γίνονται κάθε μέρα και με την βροχή πολλαπλασιάζονται. Απλά έρχεται και τραβάει το αυτοκίνητο πάνω στην πλατφόρμα. Λέει απλά αυτό. «Είσαι ο πρώτος στη βάρδια μου σήμερα». Θα μπορούσες να πεις ότι αυτή η γνωριμία είναι μία ανάπαυλα στην καταστροφή. Και μπορεί να ήταν αν απλά ρωτούσε που να σε πάει. Όμως οι οκτώ στους δέκα θέλουν να το παίξουν μηχανικοί. «Α καλά εντάξει ξέρω τι είναι. Μοτεράκι στάνταρ». Ή επίσης και «Να με ακούς εμένα, αυτό είναι ελαττωματικό φίλτρο λαδιού που βαράει τον αισθητήρα». Ή ακόμη και «Δεν παίρνει καθόλου; Δυναμό ή τρόμπα βενζίνης. Εύκολα». Ένας μηχανικός μου είχε πει κάποτε. «Κάθε μαλάκας που δεν έχει σηκώσει το καπό σου, έχει μία ατάκα να πει. Γράψτον». Προσπαθώ αλλά θέλοντας και μη, το γεγονός και μόνο ότι έχουν δει πολλά περιστατικά, σε προβληματίζει. «Του είπες να σου βάλει λίγο ζάχαρη στον καφέ να γλυκαθείς;». Θέλω να του κοπανήσω το κεφάλι στο τιμόνι. Τελικά λέω απλά «Κόψε από δω μέσα, γιατί δεν θα φτάσω σπίτι ποτέ μου».
Στο συνεργείο
Σε αφήνει απ’ έξω και κατεβάζει το αμάξι. Υπάρχουν ήδη παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο συνεργείο . Με το που με βλέπει ο ιδιοκτήτης -που τον ξέρω- λέει καλημέρα και μετά «Ό,τι είναι να ξέρεις από απόγευμα. Περιμένω να μου φέρουν άλλα τέσσερα». Εκείνη την ώρα σκέφτομαι ότι δεν θέλω να ξαναοδηγήσω ποτέ αυτοκίνητο. Θέλω να τα πουλήσω όλα και να έρχομαι σαν τον συντάκτη μας, τον Στέλιο Παπαγρηγορίου, με το ποδήλατο. Ούτε τέλη κυκλοφορίας πληρώνει, ούτε σέρβις κάνει, ούτε οδική βοήθεια καλεί. Το χειρότερο που του έχει συμβεί είναι να σκάσει το λάστιχο και να το κουβαλήσει μόνος του. Αφήνω τα κλειδιά και παίρνω ταξί. Ο οδηγός απλά θα πει «Δεν δουλεύεις; Τυχερός είσαι. Δεν φαντάζεσαι τι γίνεται κάθε πρωί. Δεν έχεις ιδέα για τι κίνηση και πόσα αυτοκίνητα σταματημένα».
Πίστεψέ με φίλε. Κάτι ξέρω κι εγώ.
