Για κάποιους, αυτές οι στιγμές δεν είναι για λόγια. Για κάποιους πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί κάποιου είδους Βιβλική καταστροφή και μετά να κάτσουμε να μιλήσουμε στις στάχτες. Στα απομεινάρια από τις ζωές κάποιων ανθρώπων, που εκείνη την ώρα δεν θα έχουν ούτε την όρεξη, ούτε το κουράγιο, ούτε την υπομονή να ακούσουν κάποιον να τους λέει πως «όλα θα πάνε καλά». Είναι πολύ αργά για να πάνε όλα καλά. Ακόμη και όταν σβήσουν οι φωτιές, τίποτα δεν θα είναι καλύτερο.
Διάβασε εδώ για το «Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα».
Για εμάς όμως, κάποια λόγια πρέπει να ειπωθούν. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι από εμάς σκέφτονται τα ίδια αυτή την στιγμή, είτε βρίσκονται στο δρόμο παλεύοντας με τις φλόγες, είτε προσπαθούν να ανασηκωθούν από εκείνα που έχασαν, είτε κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μη χάσουν τα λίγα που έχουν. Η αλήθεια όμως που κάποιοι θέλουν να μας πάρουν αυτή την στιγμή από τα κεφάλια μας και να μην μας αφήσουν να την εξελίξουμε -γιατί είναι η πραγματικότητα- είναι πως κάηκε το μέλλον μας και το παρελθόν μας μαζί. Αν όχι όλο, τότε σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι τους.
Είδαμε ανθρώπους δικούς μας να χάνουν τα σπίτια τους στη φωτιά. Για άλλους είναι απλά κτίρια. Για εκείνους όμως είναι το μέρος που γεννήθηκαν και που ονειρεύονται να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά. Τα αυτοκίνητά τους και τα κοπάδια τους. Δεν είναι απλά βιός. Είναι πράγματα που απέκτησαν με κόπο στην πρώτη περίπτωση και ζωντανά πλάσματα που σίγουρα δεν αξίζουν αυτό το τέλος στη δεύτερη. Ακόμη και τα δάση που ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαμήνυσε πως τα δέντρα θα ξαναφυτευτούν. Μέχρι να γίνει αυτό, τίποτα δεν θα είναι ίδιο και μαζί με την χλωρίδα, έχουν καεί χιλιάδες αναμνήσεις χιλιάδων ανθρώπων.
Όσο βλέπουμε τον κόσμο να συμμετέχει σε όλο αυτό, είτε πολεμώντας όπως οι πυροσβέστες είτε μαζεύοντας προμήθειες και ρούχα όπως οι εθελοντές, υπάρχει ελπίδα. Η ζωή μας όμως όπως την γνωρίζαμε, σίγουρα θα έχει επηρεαστεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το αρνούμαστε πως, είτε πρόκειται για συστηματικό εμπρησμό, είτε για εκδίκηση του ίδιου του πλανήτη που εμείς καταστρέψαμε (σ.σ.: έχουμε πυρκαγιές σε πολλά μέρη του πλανήτη ταυτόχρονα), οι συνέπειες θα παραμείνουν και θα είναι τεράστιες. Θα μας στιγματίσουν και θα μας θυμίζουν τι κάναμε και τι λέγαμε. Γιατί ειδικά αυτή τη στιγμή, ο καθένας από εμάς θα είναι υπόλογος για αυτά που θα πει και για αυτά που θα κάνει. Ή και για αυτά που δεν θα κάνει και για εκείνα που θα χρησιμοποιήσει τις πιο λάθος λέξεις και ταυτόχρονα τα πιο ωραία λόγια, για να ντύσει όμορφα μία κατάσταση που μόνο όμορφη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Μόνο δράμα. Νεοελληνικό δράμα.
Όμως ας μείνουμε στο παρελθόν και το μέλλον. Μόλις χάσαμε όλα εκείνες τις όμορφες αναμνήσεις που κάηκαν στις φλόγες και παραδίδουμε καμένη γη στα παιδιά μας. Έχει ήδη καεί ένα κομμάτι όλων εκείνων που θα μπορούσαμε να τους δώσουμε και ό,τι και αν γνωρίσουν στο μέλλον, θα είναι το αποτέλεσμα μίας φρικιαστικής κληρονομιάς που θα την βλέπουν στα επετειακά δημοσιεύματα, στις εικόνες που θα δείχνουν στα κανάλια και στις ιστοσελίδες και θα απορούν τι πήγε τόσο στραβά και πως καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ.
Το σίγουρο ωστόσο, είναι πως ακόμη και αν τώρα δεν είναι ώρα για λόγια, οι επόμενες γενιές θα έχουν πολλά από αυτά να πουν για αυτές τις μέρες.
