Μια σύντομη περιήγηση στις προτάσεις οποιασδήποτε streaming πλατφόρμας δείχνει ότι τα αφιερώματα σε γνωστούς serial killers, βίαια εγκλήματα που είχαν αφήσει παγωμένη την κοινή γνώμη και γενικά ιστορίες εγκληματικής βίας είναι πολύ ψηλά στις τάσεις. Στα podcasts η τάση είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη με τις προφορικές εξιστορίσεις στυγερών εγκλημάτων να δίνουν τον τόνο.
Προς επίρρωση της παραπάνω τάσης έρχονται και τα αποτελέσματα από τη μηχανή αναζήτησης της Google. Μετά από κάθε προβολή ή ακρόαση τέτοιας ιστορίας, οι τηλεθεατές και ακροατές σπεύδουν διψασμένοι σε αναζήτηση περισσότερων πληροφοριών. Ψάχνουν να επαληθεύσουν αν όσα είδαν και άκουσαν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, τι αποκρύφτηκε και τι εξελίξεις υπάρχουν αν πρόκειται για κάποια υπόθεση που παραμένει ανοιχτή.
Σύμφωνα με τον Δρ Michael Mantell, πρώην ψυχολόγο της αστυνομίας του San Diego, σε ένα βαθμό είναι απολύτως φυσιολογική η έλξη που νιώθουμε για αυτές τις ιστορίες. Ικανοποιούν το ένστικτο της περιέργειας και της αναζήτησης αδρεναλίνης. Αυτού του είδους η ικανοποίηση μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε κάποιο φαινόμενο εθισμού. Όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι ερευνητές και συνομωσιολόγοι έχουν ξεκινήσει από το στάδιο της κατανάλωσης υπέρμετρης πληροφορίας για τέτοιες υποθέσεις.
Για τον Δρ Paul Mattiuzzi υπάρχει μία ακόμα παράμετρος. Μιλώντας στο Everyday Psychology εξήγησε πως τον άνθρωπο πάντα τον ενδιέφεραν τα όρια της ηθικής και των ταμπού μιας κοινωνίας γιατί σπάνια τα ξεπερνούσε. Ένας serial killer έχει ξεπεράσει αυτά τα όρια και πειριηγέται σε μια ηθική περιοχή πολύ έξω από τον θεατή. Ως ένα βαθμό αντιμετωπίζεται ως ταξιδευτής άγνωστων τόπων.
Όμως αυτή είναι μια τάση που την έχουμε από παιδιά. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τα όρια του καλού και το κακού. Ο καθορισμός των ορίων αυτών των δύο εννοιών, και ειδικά του κακού, γίνεται μέσα από μια διαδικασία εκμάθησης. Μας μαθαίνουν με παραδείγματα ότι αυτό είναι κακό, ακόμα και για πράγματα που δεν έχουμε κάνει ή ζήσει ακόμα. Από μικρή ηλικία δεχόμαστε αρνητικά παραδείγματα που στόχο έχουν την οριοθέτηση της ηθικής μας. Το ίδιο κάνουμε και ως ενήλικες που βλέπει πολύωρα ντοκιμαντέρ για κάποιον μανιακό δολοφόνο. Γνωρίζουμε το κακό που αντιπροσωπεύει, όμως ψάχνουμε συνεχώς την επιβεβαίωση του δικού μας κώδικα ηθικής ως σωστού.
