Σε ποιον αρέσει να επιστρέφει σπίτι από διακοπές; Σε κανέναν. Η μέρα της επιστροφής είναι ουσιαστικά μια μέρα που δεν μπορείς να τη χαρείς, ασχέτως αν αποφασίσεις να την περάσεις στην παραλία, με το δροσερό αεράκι να σε χτυπάει και την εικόνα της θάλασσας να σου προκαλεί ευδαιμονία όμως μετά από λίγο να σε εκνευρίζει, σκεπτόμενος ότι μετά από 24 ώρες δεν θα βλέπεις τον απέραντο ορίζοντα αλλά την οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο, την κίνηση της πόλης και το αφεντικό σου.
Με λίγα λόγια αν η μέρα που θα γυρίσεις στο γραφείο αποκαλείται ανεπίσημα «Παγκόσμια Ημέρα Ξενέρας», εκείνη που τελειώνει η άδεια είναι η αντίστοιχη του Εκνευρισμού. Ένα 24ωρο που πραγματικά δεν μπορείς να χαρείς τίποτα γιατί θα έχεις πάντα στο μυαλό σου το «δυσοίωνο» μέλλον που έπεται. Επομένως τι κάνεις;
Αν έχεις πάει με αυτοκίνητο κάπου κάνεις early (ή κανονικό) check out, τρως το πρωινό σου, με λίγο πόνο περνάς και από την παραλία έτσι για να πεις ότι δροσίστηκες και ξεκινάς από το μεσημέρι για να επιστρέψεις στο σπίτι προκειμένου να γλιτώσεις την αφόρητη κίνηση που θα συναντήσεις στις Εθνικές Οδούς. Αν πάλι έχεις ταξιδέψει με πλοίο και η άδειά σου τελειώνει τη Δευτέρα, εσύ οφείλεις να γυρίσεις σπίτι Σάββατο (ακόμα και βράδυ). Ο λόγος; Να έχεις μία ολόκληρη μέρα να ηρεμήσεις, να τα βρεις με τον εαυτό και (κυρίως) την ξενέρα που επέστρεψες για να είσαι 100% συμφιλιωμένος με την ιδέα ότι από Δευτέρα δεν θα είσαι σε mood διακοπών, αλλά σε ρυθμούς επαγγέλματος. Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ.
Το κάνει όμως κανείς άλλος;
Γενικά είμαι ένας τύπος που θέλω να εκμεταλλεύομαι συγκυρίες και ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μου φτάνει πάντα να με εκφράζουν. Το να κάτσει κανείς στην παραλία τη μέρα που θα φύγει από τις διακοπές του μέχρι να έρθει η ώρα της αποχώρησης μοιάζει ιδανικό σενάριο, ειδικά για όσους θέλουν να ζουν στο έπακρο κάθε στιγμή απόλαυσης που τους δίνεται μακριά από το σπίτι. Για μένα πάλι, το να παρατείνω τη διαμονή μου σε ένα μέρος μέχρι αργά το απόγευμα σκεπτόμενος ότι θα περάσω όλη μέρα στην παραλία και θα επιστρέψω σπίτι την τελευταία στιγμή ενώ την επόμενη μέρα το πρωί πρέπει να είμαι στη δουλειά, μου δημιουργεί ασφυξία. Σαν να με απενεργοποιείς από το Happy Mode στο οποίο βρίσκομαι συνήθως, λες και μου παίρνεις ένα κομμάτι από την καρδιά μου, γυρνώντας με σε κάποιο άλλο κανάλι που δεν με αφήνει να το ευχαριστηθώ.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μέχρι και ο Ice Cube δείχνει περισσότερο χαρούμενος από εμένα:
Οπότε εδώ και χρόνια ακούω ατάκες του τύπου «μη χαλάς την παρέα», «είμαστε εδώ και θα φύγουμε νωρίτερα;», «καλύτερα να γυρίσουμε με την ησυχία μας», ή «μα είναι δυνατόν να μην κάνουμε μπάνιο την Κυριακή;». Η απάντησή μου λοιπόν είναι μία: Ναι, είναι δυνατόν και δεν με απασχολεί καθόλου.
Η κίνηση σημειωτόν είναι το χειρότερό μου
Είναι ορισμένα πράγματα που σε βγάζουν έξω φρενών στη ζωή. Όπως τον ταύρο τον κάνει έξαλλο το κόκκινο χρώμα, εμένα η κίνηση είναι ικανή να με μετατρέψει σε ταύρο εν υαλοπωλείο. Όχι τόσο τις καθημερινές (στην Αθήνα ζω, το έχω συνηθίσει) αλλά στην επιστροφή από την άδεια, ειδικά την τελευταία μέρα, με τρελαίνει. Και μόνο στη σκέψη ότι με χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα από το σπίτι μου και είμαι σταματημένος στην Ολυμπία Οδό να θαυμάζω με κάθε λεπτομέρεια τα διυλιστήρια, τις ιχθυοκαλλιέργειες ή να βλέπω τα διόδια της Ελευσίνας να πλησιάζουν (αυτά σε μένα και όχι εγώ σε αυτά) με την ίδια και πιο αργή ταχύτητα όσο ο δείκτης λεπτών ενός ρολογιού, είναι ικανά να μου καταστρέψουν τα όσα ωραία έζησα στο μέρος που πήγα.
Η τελευταία μέρα είναι «νεκρή»
Όταν είσαι σε διακοπές κανείς δεν σε αναγκάζει να βιαστείς, αλλά αυτά τα check out τα οποία κάθε Έλληνας καταριέται εγώ τα συμπαθώ πάρα πολύ. Διότι λειτουργούν σαν ξυπνητήρι ότι πρέπει να πας σπίτι σου σε νορμάλ ώρα, να συνηθίσεις τη μιζέρια που επιστρέφεις ξανά πίσω και να ετοιμαστείς ψυχολογικά για το «βουνό» που έχεις να αντιμετωπίσεις στο γραφείο.
Στην τελευταία ημέρα της άδειάς σου δεν ταιριάζει το «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…» το οποίο επικαλείται κάθε άνθρωπος που θέλει να κάτσει για μπάνιο, να φάει το μεσημέρι και να επιστρέψει τελευταία στιγμή στο σπίτι παρέα με όλους τους συμπατριώτες του στο δρόμο, οι οποίοι σκέφτηκαν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Θα το ενστερνιζόμουν αν δεν είχα τίποτα άλλο να περιμένω την επόμενη μέρα. Αντ' αυτού όμως ισχύει κάτι σαν το «...σκλαβιά και φυλακή».
Και όταν το σκέφτεσαι αυτό, πώς μπορείς να έχεις όρεξη για οτιδήποτε;
