Πριν πούμε οτιδήποτε αξίζει να κάνουμε ένα μικρό πρόλογο. Σε τηλεοπτικές σειρές που τρέχουν για πολλές σεζόν -στην περίπτωση του Walking Dead μιλάμε για δέκα χρόνια- είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρξουν καλές και κακές στιγμές. Κορυφαίες σκηνές αλησμόνητες, αλλά και επεισόδια που δεν άγγιξαν όσο τα άλλα. Χαρακτήρες που θα αφήσουν εποχή, αλλά και εκείνοι που περίμενες να δεις το κάτι παραπάνω. Όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικά. Είναι όμως πράγματι ανανεωτικό, να βγαίνουν επεισόδια που σε κάνουν να νιώθεις όπως την πρώτη φορά που είδες τη νέα (τότε) σειρά και που έδωσαν και κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα.
Το ‘‘Here’s Negan’’ που προβλήθηκε στις 4 Απριλίου και σε παραπέμπει στην ατάκα του ημίτρελου Jack Nicholson στη Λάμψη, εξερεύνησε το παρελθόν ενός από τους πιο μισητούς χαρακτήρες του Walking Dead – το οποίο προκύπτει μετά από μία σειρά γεγονότων. Ο Jeffrey Dean Morgan άλλωστε, που συνήθιζε να οργώνει τους γεμάτους δρόμους με ζόμπι παρέα με το ρόπαλο του baseball, ανήκει στους βετεράνους ηθοποιούς του Hollywood, με βιογραφικό πολλών και διαφορών κοπής ταινιών που ξεκινάει από το Road Kill και το PS: I Love You και φτάνει μέχρι το Supernatural, το Red Dawn και το Watchmen. Ο ρόλος του ως Negan ήταν κάτι το μοναδικό, αλλά από άποψη σεναρίου ήταν ακόμη πιο ξεχωριστό το εν λόγω επεισόδιο.
Η ζωή του Negan πριν ξεκινήσουν τα γεγονότα του Walking Dead και ο τρόπος αφήγησης αυτών, ταιριάζει περισσότερο σε κάποια καλογραμμένη αμερικανική νουβέλα του 1950. Έχει όλο το δράμα στην αφήγηση και την μεταμόρφωση ενός άντρα στο δρόμο για την δικαιοσύνη. Την δική του δικαιοσύνη. Θα μπορούσες να πεις ότι ο Negan είναι ο Punisher του Walking Dead, με την διαφορά ότι το σενάριο δεν μένει σε αυτά τα επιφανειακά χαρακτηριστικά – του macho δηλαδή άντρα που γίνεται ο φόβος και ο τρόμος επειδή απλά κάποιος ευθύνεται για τον θάνατο της γυναίκας του. Το δράμα του Negan είναι ότι χάνεται μέσα στο ζώο που ο ίδιος δημιούργησε για να μπορέσει να επιβιώσει με τα νέα δεδομένα. Άλλωστε αν αυτή η σειρά έχει δώσει ένα μεγάλο δίδαγμα -πέρα του ότι ο άνθρωπος κάνει τα πάντα για να επιβιώσει- είναι το που φτάνει για να επιβιώσει με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η περίπτωση των ανθρώπων που ξυπνούν ένα πρωινό και δεν βλέπουν στον καθρέφτη κάτι που τους θύμιζε τον παλιό τους εαυτό. Άντρες σαν τον Νταλί το αγκάλιασαν αυτό. Άνθρωποι σαν τον Ουγκώ έφτασαν στα όρια της τρέλας. Ο Negan δεν υιοθέτησε απλά την καινούργια του ταυτότητα αλλά σταύρωσε τον εαυτό του για τα λάθη του παρελθόντος. Δεν είναι απλά ο άντρας που ήταν διατεθειμένος να αλλάξει αλλά και να αναγκάσει τον κόσμο να δεχτεί την αλλαγή του εαυτού του. Όπως λέει και ο ίδιος χαρακτηριστικά «αντιλαμβάνομαι πως είμαι ικανός για τα πάντα».
Όμως όλο το timeline αυτού του επεισοδίου, από την πρώτη αναζήτηση για τα φάρμακα μέχρι την στιγμή που καίει στο τζάκι το ρόπαλο, μου θύμισε εκείνους τους αινιγματικούς χαρακτήρες του Raymond Carver και του Philip Roth. Αυτά τα «τομάρια» που είναι πολλά περισσότερα από αυτό που πιστεύει ο κόσμος. Σίγουρα, αυτό δεν τους δίνει άφεση αμαρτιών, αλλά κάνει τους χαρακτήρες και την εξερεύνηση τους τόσο ενδιαφέρον αντικείμενο, που ξεπερνά κάθε κλισέ τηλεοπτικό ήρωα εκεί έξω. Ο Negan συμβολίζει αυτό που θες να αφήσεις πίσω αλλά το άφησες να σε καταστρέψει. Και προσωπικά, αισθάνθηκα σαν να είδα ένα μικρό spin off.
Ένας ήρωας διαφορετικός. Βγαλμένος από έναν κόσμο στάχτης με δερμάτινο και ρόπαλο του baseball. Και που τελικά δεν χαρακτηρίζεται από αυτά, αλλά τα ακριβώς αντίθετα που βρίσκονται ακόμη θαμμένα μέσα του, με εκείνο το κέρμα που παίζει ακόμη στο jukebox το τραγούδι του Joe Cocker.
