Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, οι Αβάντες ήταν πρωτοελληνικό φύλο με καταγωγή από τη Θράκη οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια. Βασιλιάς τους και επικεφαλής στην κάθοδο ήταν ο Άβαντας και από αυτόν πήραν το όνομά τους. Σε αυτούς οφείλεται και η αρχαία ονομασία της Εύβοιας, Αβαντίδα.
Φιλοπόλεμος λαός που μαχόταν εκ του συστάδην κατάφερε να επεκταθεί από τις εκβολές του Ασωπού μέχρι τη Χαλκίδα, την Ερέτρια και σχεδόν ολόκληρο το νησί. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους ήταν ότι ξύριζαν το μπροστινό μέρος του κεφαλιού τους και άφηναν πίσω αλογοουρά. Το ξυρισμένο μέρος του προστάτευε κατά τη διάρκεια της μάχης ώστε να μην μπορούν να τους πιάσουν οι αντίπαλοί τους.
Από τους αρχαίους ιστορικούς θεωρούνται προπάτορες των Κουρητών που έλαβαν μέρος στις Διονυσιακές εκστρατείες ως ιερατικό γένος. Σύμφωνα με τις πηγές επεκτάθηκαν στην Αττική και τις Κυκλάδες ενώ τα ίχνη τους χάνονται σταδιακά την εποχή του Τρωικού πολέμου.
Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα πως συμμετείχαν στην εκστρατεία με 50 πλοία. Επικεφαλής τους ήταν ο γιος του βασιλιά των Αβάντων Χαλκόδωνα, ο Ελεφήνορας. Ο Όμηρος επιβεβαιώνει την ξεχωριστή τους εμφάνιση με τα μακριά μαλλιά και εξαίρει την πολεμική τους δεινότητα.
Αναζητώντας τα ίχνη των Αβάντων μετά την εποχή του Τρωικού πολέμου, ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι μετοίκησαν στη Θεσπρωτία. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, λόγω της μετοίκησής τους εκεί, η Θεσπρωτία πήρε το όνομα Αβαντίς. Το οριστικό τέλος των Αβάντων από το προσκήνιο της ιστορίας προήλθε από τον πόλεμο με της νέας Αβαντίδας με την Απολλωνία. Σε συμμαχία με του Κορίνθιους κατέστρεψαν κάθε ίχνος των Αβάντων στην περιοχή.
