Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η τιμωρία του Μάνου Βόσκαρη, ήταν κάτι που το κοινό περίμενε να δει πως και πως στις Άγριες Μέλισσες. Η τιμωρία ενός παλιανθρώπου, άτιμου αστυνομικού και φυσικά βιαστή, έπεσε στον άγραφο κανόνα της φυλακής που θέλει βιαστές και παιδεραστές να τιμωρούνται. Είναι όμως μόνο έτσι; Γιατί ο βιασμός εκείνη την εποχή εκτός από συχνό φαινόμενο, είχε και μία συχνή τιμωρία. Ειδικά στην περιοχή της Τρούμπας.
Ο άγραφος νόμος της Τρούμπας
«Βουβή» έλεγαν το μαχαίρι που κουβαλούσαν οι νταβατζήδες και τα «γομάρια», οι σωματοφύλακες δηλαδή. Ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι το οποίο δεν το «άκουγες» όταν ερχόταν να σε χαρακώσει, ούτε καν το έπαιρνες είδηση. Εξού και το βουβή. Δεν είναι πως οι μάγκες του Πειραιά δεν είχαν πρόσβαση σε όπλα, αλλά η άγραφη μονομαχία της εποχής, ήθελε τους λεβέντες των Σπιτιών να λύνουν τις διαφορές τους με τα μαχαίρια. Η βουβή έβγαινε έξω και όποιον πάρει ο Χάρος.
Τα κορίτσια της Τρούμπας και οι βιαστές
Η αλήθεια είναι πως παρότι ο βιασμός ήταν φαινόμενο της εποχής, δεν θα έβλεπες κάτι τέτοιο να γίνεται συχνά στην Τρούμπα. Τα κορίτσια ήταν πηγή κέρδους και η εκάστοτε μαντάμ που έτρεχε το σπίτι σαν επιχείρηση, ήξερε ποια κορίτσια μπορούσαν να φέρουν πελάτες και ποια όχι. Περισσότερο οι νταβατζήδες, όριζαν αναμεταξύ τους ποιο κορίτσι ανήκει σε ποιον. Η «αποστολή» που είχαν είχε διπλή σημασία: προστασία των κοριτσιών ώστε να συνεχίζει να βγαίνει το κέρδος και τιμωρία όσων δεν τηρούσαν τον άγραφο νόμο. Όποιος άγγιζε χέρι στα κορίτσια χωρίς την άδεια του νταβατζή τους, τον περίμενε μαχαίρι. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ρεμπέτη Μιχάλη Γενίτσαρη, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι την Πάτρα για να χαρακώσει τον νταβατζή που του έκλεψε την πόρνη και να κόψει δύο δάχτυλα από τη μαντάμ του σπιτιού.
Οι χωροφύλακες τύπου Βόσκαρη
Ένα από τα θετικότερα για την Τρούμπα, είναι πως εκείνη την εποχή ο Πειραιάς, δεν είχε δικό του τμήμα Χωροφυλακής, παρά μόνο μία ίλη Εφίππων. Τα κλιμάκια κατέβαιναν από την Αθήνα και οι χωροφύλακες που έκαναν περιπολία, έβλεπαν τους νταβατζήδες να δείχνουν επιδεικτικά τα μαχαίρια τους ώστε να του θυμίζουν που βρίσκεται. Όσοι ερχόντουσαν από την επαρχία ως χωροφύλακες στην πρωτεύουσα και έκαναν το λάθος να κουβαλούν τη νοοτροπία του «παίρνω ό,τι θέλω», καταλάβαιναν γρήγορα πως στην Τρούμπα δεν υπήρχε χώρος για...ψευτομαγκιές. Ο Νίκος Μάθεσης, μία από τις θρυλικές φιγούρες της Τρούμπας, έβγαλε μαχαίρι σε έναν χωροφύλακα όταν εκείνος προσπάθησε με το ζόρι να βάλει μία από τις πόρνες σε ένα αμάξι. Τον κράτησαν οι φίλοι του για να μην μαχαιρώσει αστυνομικό. Ο Γενίτσαρης βέβαια δεν είχε τέτοια θέματα μιας και είχε σπάσει στο ξύλο χωροφύλακες στο παρελθόν, με πρώτη αφορμή έναν αστυνομικό που του έσπασε το μπουζούκι του – μην ξεχνάμε πως τα ρεμπέτικα ήταν απαγορευμένα. Μεγάλο λάθος να βιάσεις κοπέλα στην Τρούμπα. Αν δεν έχανες τη ζωή σου έχανες τα γεννητικά σου όργανα. Και αυτό τον άγραφο νόμο τον κουβάλαγαν κάποιοι μέσα τους πολύ πριν πιάσουν δουλειά στα Σπίτια της Νοταρά.
Ο νόμος της βουβής μαχαιριάς μπορεί να θύμιζε Φαρ Ουέστ της εποχής, αλλά σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή. Περισσότερες λεπτομέρειες, μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο του Βασίλη Πισιμίση «Βούρλα-Τρούμπα: Μία περιήγηση στον κόσμο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά 1840-1968» από τις εκδόσεις Τσαμαντάκη.
