GNTM: Η ελληνική τηλεόραση έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν τον Γιώργο Καράβα

Ολοκληρώθηκε το μοντελο-ριάλιτι, το πρώτο που είχε και αγόρια και κορίτσια και νικητής αναδείχθηκε ο Ηρακλής. Και μπράβο του. Όποιον κι αν υποστήριζε ο καθένας και η καθεμία, όποια διαφωνία κι αν έχει κάποιος που μπορεί να υποστήριζε τον Ανδρέα ή την Παρασκευή ή τον Εμιλιάνο ή όποιον άλλον έκανε κέφι, όσο «άδικο» κι αν είναι που κέρδισε κάποιος που βγήκε και ξαναμπήκε κι όχι κάποιος που ήταν στο παιχνίδι από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα, η αλήθεια είναι μια: όποιος είναι να κάνει καριέρα θα κάνει άσχετα με την τελική του κατάταξη. Μπορεί ο Ηρακλής να τσέπωσε τα χρήματα, το αυτοκίνητο και το συμβόλαιο (δεν τα λες και λίγα), αλλά στην τελική ένας θα έβγαινε νικητής (μπορεί και δυο τώρα που το ξανασκέφτομαι). Από εκεί και πέρα, όποιο αγόρι και κορίτσι έχει το μυαλό και το στομάχι να αντέξει στο χώρο, όποιος κάνει τις καλύτερες επιλογές, όποιος έχει «άστρο» και μοντελική χρυσόσκονη, θα κάνει πράγματα από δω και πέρα - στην Ελλάδα ή το εξωτερικό.

 

 

 

 

Αλλά παιδάκια, βιαστείτε. Ήδη πήρε μπρος το επόμενο GNTM και ξέρετε πώς πάνε αυτά τα πράγματα: παράγουμε περισσότερες μοντελάρες απ' όσες μπορούμε να μεταβολίσουμε - αν δεν καταλάβατε, δείτε τι απέγιναν οι παλιότεροι νικητές και αυτοί που ξεχώρισαν τα προηγούμενα χρόνια.

 

Στα μάτια τα δικά μου, ο πραγματικός νικητής του φετινού GNTM δεν ήταν παίκτης - μια χαρά ήταν όλα τα παιδιά και πολύ ενδιαφέρον «μείγμα» φτιάχτηκε, ώστε να έχει στοιχεία ριάλιτι το σόου και μανούρες και κλίκες και τσακωμούς και έρωτες. Η κριτική επιτροπή στάθηκε στο ύψος της, οι 3 στους 4 ήταν ίδιοι, η Ζενεβιέβ νομίζω πως είναι καλύτερη στο να επιμελείται τα κόνσεπτ παρά να λέει «καλιαρντά» με στόμφο και ξινίλα στα μούτρα όλη την ώρα, αλλά αυτή είναι προσωπική εκτίμηση. Για μένα, αυτός που πραγματικά ξεχώρισε, από τα κάστινγκ στα πρώτα επεισόδια μέχρι και τον τελικό, ήταν ο Γιώργος Καράβας.

 

 

Λέμε εδώ και χρόνια ότι χρειαζόμαστε επιτέλους φρέσκα πρόσωπα στην τηλεόραση. Ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, που έχουν μια διαδρομή, μια επιτυχημένη καριέρα σε αυτό που κάνουν, που μπορούν «να τα πουν», που μπορούν να σταθούν στην τηλεόραση όχι με το να γίνουν «γελοίοι» ή «καραγκιόζηδες», όχι με το να προσβάλουν ή να κράζουν τους πάντες και τα πάντα, αλλά επειδή «τό΄χουν». Ο Καράβας το έχει. Όλο το πακέτο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τον «αποδέχθηκαν» και τον γούσταραν όχι μόνο οι κυρίες, αλλά και οι άντρες. 

 

Βλέπεις έναν πραγματικά ωραίο άντρα που έχει στυλ - στο πώς ντύνεται, στα μαλλιά, στα γυαλιά, παντού. Έναν τύπο που δείχνει χαλαρός, που μιλάει απλά, που είναι φιλικός και δεν «πετάει στα μούτρα» κανενός το βιογραφικό του και τις δουλειές που έχει κάνει - και είναι πολλές και σημαντικές. Έναν χαμογελαστό άνθρωπο που έμοιαζε σαν να κάνει τηλεόραση 10 χρόνια. Και καθόμαστε και συζητάμε αν «τον καβάλησαν οι παίκτες» και «αν έπρεπε να είναι πιο αυστηρός» και αν «δεν μπορούσε να επιβληθεί», λες και ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, όπου όλα είναι σκηνοθετημένα, μονταρισμένα, προγραμματισμένα να πάνε σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, με τελική κατεύθυνση της Λεωφόρο της Τηλεθέασης. 

 

 

 

 

Όταν μιλάμε για ένα ριάλιτι μόδας, για έναν διαγωνισμό που έχει να κάνει με την προοπτική καριέρας, με φωτογραφίσεις και πασαρέλες, με κάστινγκ και ταξίδια στο εξωτερικό, αν είσαι μοντέλο πρέπει να βλέπεις και να μιλάς και - κυρίως - να ακούς έναν άνθρωπο που τα έχει κάνει όλα αυτά. Όχι πριν 20 χρόνια, αλλά πρόσφατα. Όχι στη φαντασία του, αλλά στην πραγματικότητα. Να τον ακούς και να μαθαίνεις, να σου λέει μικρά «μυστικά», να σε βοηθά να «ξεκλειδώσεις» και να «λυθείς», να σε χαλαρώσει εκεί που πρέπει και να σε τσιτώσει όταν χρειάζεται. 

 

Κι αν είσαι τηλεθεατής, πρέπει να βλέπεις έναν άνθρωπο που σε πείθει ότι αυτό που κάνει το έχει ζήσει και δεν το έχει χαζέψει στα περιοδικά μόδας. Ότι έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό όχι επειδή βρήκε φτηνά εισιτήρια αλλά διότι έκλεισε δουλειές. Ότι η φωτογένειά του δεν είναι αποτέλεσμα φότοσοπ αλλά κομμάτι της εμφάνισής του. Και τελικά, μέσα σε όλο αυτό το περίφημο fluid-ness, όπου κάποιες φορές κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι διαφοροποιεί τα αγόρια από τα κορίτσια, μέσα σε όλη αυτή την «ισοπέδωση των φύλων», τα «αγοροκόριτσα» και τα «κοριτσοαγόρια» που ζητάει ο κόσμος της μόδας, τα αγόρια με τα τακούνια και τις φούστες και τα κορίτσια με τα αντρικά κοστούμια και τα μουστάκια, καλό είναι να υπάρχει και κανένας Καράβας. Ένας άντρας που υποστηρίζει όχι το fluid αλλά το αντρικό κομμάτι της μόδας, όχι το «περίπου» και το «κάπου ανάμεσα», όχι το «οι μεγάλοι μόδιστροι θέλουν συχνά αγόρια που να μοιάζουν με κορίτσια», αλλά το στυλ που θα ήθελε να έχει ένας σημερινός άντρας, που επιμένει να είναι άντρας και να αντιστέκεται στις «τάσεις της μόδας».