Μεγάλο το πρόβλημα. Αν υπάρχει φόβος για τον κορωνοϊό έξω, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερος για το πάχος μέσα. Μιλάμε για κατάντια. Τα είδαμε και τον Απρίλιο. Κάποια στιγμή που επιτέλους βγήκαμε από όλη αυτή την καραντίνα και ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε τις διακοπές του καλοκαιριού -όπου πήγε δηλαδή ο καθένας- έπρεπε να βάλουμε στην άκρη και καινούργια ρούχα γιατί δεν μας έκανε τίποτα. Και τώρα με το νέο lockdown η σκέψη είναι απλή. Θα αρκεστούμε σε αυτά ή τον Δεκέμβριο θα χρειαστεί να ψωνίσουμε κι άλλα.
Όσοι πήγαν να γεμίσουν τα καρότσια του σούπερ μάρκετ πριν το lockdown, είναι οι πρώτοι που την πάτησαν. Γιατί ναι, τα γέμισαν, αλλά δεν λένε με τι τα γέμισαν. Οι άντρες το παίζουν ο ένας στον άλλο Rocky Balboa από το τηλέφωνο. «Ε να ρε φίλε, σηκώνομαι για τρέξιμο το πρωί, μετά κάνω λίγο μποξ στο σάκο και μετά πρόγραμμα με το κορίτσι αεροβικό». Κουραφέξαλα. Οι περισσότεροι τουλάχιστον, άντε να κάνουν καμία βόλτα και κανένα push ups. Από εκεί και πέρα όμως, ροκανίζουν με τα σαγόνια και όχι φρούτα και λαχανικά. Αυτό είναι το παραμύθι που πουλάνε στους φίλους τους. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να πέφτει delivery ανελέητο και δίχως σταματημό. Αν δεν πέφτει, ξεκοκαλίζονται όλα εκείνα που έφυγαν με τις τελευταίες σακούλες του σούπερ μάρκετ. Κάτι πατατάκια, κάτι ξηροί καρποί με όλο το αλάτι της Νεκράς Θάλασσας, κάτι μελομακάρονα. Αλλά στις φωτογραφίες για το Instagram κρατάνε κάτι γιαούρτια με γκράνολες πως τα λένε, κάτι καρότα, κάτι σαλάτες, τέτοια πράγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να γελάς σαν καθυστερημένος ενώ κρατάς μία σαλάτα.
Γιατί είναι αυτή η αλήθεια της καραντίνας. Έχει σκεφτεί ο άλλος τι ταινία ή σειρά θα δει με το κορίτσι, έχουν παραγγείλει μία πίτσα τεραστίων διαστάσεων για να τους συνοδέψει και έχουν αραδειάσει ο ένας στον άλλο κάτι δικαιολογίες του τύπου «ε μωρέ θα περπατήσουμε αύριο και θα τα κάψουμε». Κούνια που σας κούναγε αν νομίζετε ότι έτσι χάνονται τα κιλά. Την ημέρα που διάβασα ότι πρέπει να τρέξεις ένα χιλιόμετρο για να κάψεις ένα κομμάτι πίτσας έπεσα σε κατάθλιψη. Που σημαίνει ότι για να κάψεις τις πίτσες της καραντίνας πρέπει να γίνεις Forrest Gump. Ξεκινάς και όπου πάει. Αλλά ας επανέλθουμε στο διατροφικό κομμάτι. Δημητριακά χωρίς ζάχαρη, κράνμπερι, γάλατα αμυγδάλου, ρυζογκοφρέτες κλπ. Εγώ πιστεύω ότι τα περισσότερο μένουν στο ράφι. Άλλα είναι αυτά που τρώμε στην καραντίνα. Οι πιο πεινασμένοι τρώνε και αυτά και παραγγέλνουν. Πλάκα κάνετε ρε; Στέλνεις μετακίνηση 6 και τα μηχανάκια της Wolt και του Ε-Food κυκλοφορούν στα στενά λες και είναι κουνούπια.
Η υποκρισία είναι το θέμα εδώ. Αυτό με τρελαίνει. Στο Instagram και στο Facebook με τα κολάν, τις σαλάτες και με τους μύες πρησμένους από τα photoshop και από κάτω σπρώχνεις την σακούλα που περίσσεψε από τα σουβλάκια. Ποιον κοροϊδεύετε ρε; Αν προσέξατε όλοι, γιατί βγήκατε τον Απρίλιο δέκα κιλά πάνω; Έβλεπες τον άλλο και δεν τον αναγνώριζες. Σε χαιρετούσε στο δρόμο τυο καλοκαίρι και έλεγες «που τον ξέρω εγώ αυτόν τον μπούλη;». Αν είναι να την κάνετε την παρασπονδία, κάντε την περήφανα. Ποζάρετε με τα σουβλάκια αγκαλιά και γράψτε «εύχομαι καλή πείνα και ασυτία στους φίλους που την βγάζουν με σπόρους και φλύδες από κουκούτσια». Αυτό έλειπε, να φτάσουμε στο σημείο να ντρεπόμαστε για τα σουβλάκια. Θες να προσέξεις; Μπράβο. Θες να του δώσεις να καταλάβει; Πάλι μπράβο. Αλλά ας μην είμαστε υποκριτές.
Ό,τι και να θες να κρύψεις, δεν θα καταφέρεις να κρύψεις στο τέλος την κοιλιά. Και τώρα πίσω στα γιαούρτια μας. Μέχρι το βραδινό ντελίβερι.
