Αν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνει με τις ώρες και χωρίς ενόχληση στην καραντίνα, είναι να σκέφτεσαι. Κάποιες φορές το κάνουμε και λίγο περισσότερο από όσο πραγματικά χρειάζεσαι. Η απομόνωση ωστόσο είναι τροφή για σκέψη. Είναι κάτι που προσπαθήσαμε να κάνουμε και στην προηγούμενη καραντίνα. Να προβληματιστούμε. Σκέψου ότι ο Σόλων ο Αθηναίος έλεγε πως «δεν έχω όλο τον χρόνο που χρειάζεται για να προβληματιστώ όσο θα ήθελα». Και είναι λογικό και ανθρώπινο. Οι πληροφορίες και οι ρυθμοί είναι τέτοιοι που δεν μας αφήνουν πολύ χρόνο για τον εαυτό μας. Η καραντίνα ωστόσο, με όλες τις δυσκολίες, προσφέρει μία μικρή ανεμελιά. Όσο αυτή καθίσταται δυνατή. Αυτή τη φορά ωστόσο που έχουμε πάρει το κολάι, μήπως ήρθε η στιγμή να αναρωτηθούμε για τις ανθρώπινες σχέσεις;
Γιατί μπορεί να λέει το ρητό πως η σχέση σου με τον κόσμο δοκιμάζεται στα δύσκολα, αλλά η ουσία της σχέσης αυτής δοκιμάζεται στην περισυλλογή. Να το πάρουμε ως εξής. Καθημερινά, πέρα από τους ανθρώπους που είμαστε υποχρεωμένοι να συναντούμε λόγω δουλειάς, βρισκόμαστε με ένα ακόμη σωρό εντελώς «μηχανικά» και ασυναίσθητα. Μιλάμε με φίλους γιατί τους γνωρίζουμε, ενδεχομένως, πάρα πολλά χρόνια. Μιλάμε με γείτονες που δεν συμπαθούμε αλλά έμεναν πάντα στο απέναντι διαμέρισμα. Μιλάμε με γυναίκες που δεν έχουν να μας προσφέρουν κάτι, αλλά η ανασφάλεια μας και η συνήθεια δεν μας αφήνουν να φύγουμε μακριά. Μήπως ήρθε ο καιρός να αλλάξουν όλα αυτά; Με τον περιορισμό στο σπίτι και με μία μετακίνηση 6 ως μοναδικό προαυλισμό, μάθαμε και κάτι ακόμη. Να είμαστε καλά και μόνοι μας. Μπορεί να μην το έχουμε κατακτήσει και ακόμη να το παλεύουμε στα σημεία, αλλά ο άνθρωπος είναι πραγματικά ισχυρός όταν γνωρίζει πως μπορεί να σταθεί κάπου μόνος του. Η κοινωνία ωστόσο, η σύγχρονη κοινωνία, έχει χτιστεί πάνω σε αναγκαστικές ή φαινομενικά αναγκαίες σχέσεις. Είμαστε προγραμματισμένοι να είμαστε όλοι μαζί και γι’ αυτόν το λόγο μέχρι και σήμερα η πλειοψηφία του κόσμου θέλει κάποιον δίπλα της για να αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αυτό είναι ανθρώπινο. Το σφάλμα σε αυτή τη θέση, είναι οι άνθρωποι που επιλέγουμε. Οι δήθεν ουσιαστικοί και οι δήθεν γενικότερα. Ας κοιτάξουμε λίγο την κατάσταση από την άλλη πλευρά. Τώρα που μπορούμε.
Πόσο σε έχουν βοηθήσει οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου; Πώς έχουν σταθεί; Σαν φίλοι; Σαν σύντροφοι; Με τους δικούς τους όρους ή τους δικούς σου; Αν υπήρξε έστω και μία στιγμή που νιώσαμε καλά και μόνοι μας ή αντιληφθήκαμε πως δεν υπάρχει κάτι να πάρουμε από κάποιον, κάτι ουσιώδες, μήπως ήρθε η στιγμή να ξοδεύουμε την ενέργειά μας μόνο σε ανθρώπους που το αξίζουν; Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε καιρό για όλους. Προσπαθούμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας και ένα ακόμη σωρό γιατί έτσι επιτάσσει ένας άγραφος comme il faut τρόπος. Και είναι λάθος. Αν πρέπει να σπαταλήσουμε ενέργεια, ας την σπαταλήσουμε για εκείνους που φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών μας. Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, είχε μία λίστα με τα ονόματα των φίλων του και στο τέλος κάθε μήνα, τους βαθμολογούσε με το πόσο καλοί φίλοι ήταν. Αν ήταν αντάξιοι των προσδοκιών του τους έκανε δώρα και τους κερνούσε κρασιά. Αν πάλι όχι, μπορούσε να σταματήσει να τους μιλάει για όλο τον υπόλοιπο μήνα. Μήπως να ξεσκαρτάρουμε ανθρώπους σιγά-σιγά;
Δεν είναι μία μισανθρωπιστική σκέψη αυτή, αλλά μία αφορμή για σκέψη. Για ουσιώδεις σχέσεις που θα έπρεπε να υπάρχουν, όπου δεν θα παίζει ρόλο το ποιος έχει τους περισσότερους φίλους στο Facebook και την μεγαλύτερη λίστα αριθμών στο κινητό. Ας δούμε αυτές τις ημέρες ποιοι είναι όντως κοντά μας ακόμη και όταν δεν είναι. Ειδικά με εμάς τους άντρες, το να λέγεσαι καλός φίλος είναι κάτι που κερδίζεται και δεν αποδίδεται τυχαία. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Ας το δούμε λοιπόν κάπως έτσι και ας γίνουμε λίγο καλύτεροι.
Αν αυτή η καραντίνα διαρκέσει περισσότερο από όσο υπολογίζουμε, τότε θα έχουμε πραγματικά ανάγκη αυτούς που αξίζουν.
