Εντάξει, το έχουμε εμπεδώσει: το Χόλιγουντ, εδώ και χρόνια, πάσχει σοβαρά από σενάρια. Μας έχουν φλομώσει στα σίκουελ, στα πρίκουελ, τα σπιν-οφς, τα όριτζινς και τα ριμέικ γνωστών ταινιών και σειρών. «Τα παιδικά χρόνια του τάδε ήρωα» και «Δείτε πώς ξεκίνησαν όλα» και «Η Αρχή» και «Η Γέννηση» και «Η Μάχη που έδωσε ως Σπερματοζωάριο για να φτάσει πρώτος στη μήτρα» και τρίχες κατσαρές. Αλλά κι εμείς τι να κάνουμε; Καθόμαστε και τα βλέπουμε, διότι δεν έχουμε κι άλλη επιλογή. Και κυνηγάμε με το ντουφέκι μια φρέσκια ιδέα, ένα έξυπνο πρωτότυπο σενάριο, για να ξελαμπικάρει λίγο το μάτι μας.
Αλλά κάπου υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει κι ένα όριο. Διότι κάποια πράγματα «επιτρέπεται» να τα αγγίζεις - με την προϋπόθεση ότι θα σεβαστείς την ιστορία τους και την καλλιτεχνική τους αξία - και κάποια όχι. Κάποιες παλιές ταινίες ή σειρές «σε αφήνουν» να τις κοιτάξεις με μια πιο μοντέρνα και σημερινή ματιά και κάποιες έχουν πάνω τους ένα ταμπελάκι που γράφει «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ». Μερικές φορές κάποια πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερη στη σημερινή τους μορφή απ' ό,τι μπορεί να ήταν όταν πρωτοβγήκαν, διότι τα εφέ τα νοστιμίζουν κι ένας μάστορας σκηνοθέτης μπορεί πραγματικά να τα απογειώσει. Και κάποια άλλα πρέπει να μένουν απαράλλακτα στο χρόνο, πολύ απλά διότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τα κάνει καλύτερα απ' αυτό που ήταν τότε.
Με τρόμο και αποτροπιασμό διαβάζω ότι κάποιοι ιερόσυλοι, θέλουν να κάνουν σειρά το «Για μια χούφτα δολάρια» και σκέφτομαι πόσο ακόμα θα κατρακυλήσει η βιομηχανία του θεάματος και πόσο κανιβαλλιστικά θα γίνουν τα μεγάλα στούντιο, προκειμένου να προσφέρουν άρτο και θεάματα στο κοινό. Καταρχάς, όταν μιλάμε για το επικό «Για μια χούφτα δολάρια», μιλάμε για ένα πραγματικό αριστούργημα της Έβδομης τέχνης. Με Κλιντ Ίστγουντ και Τζιάν Μαρία Βολοντέ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με Σέρζιο Λεόνε στη σκηνοθεσία και μουσική του μεγάλου Μαέστρου Ένιο Μορικόνε Μορικόνε. Ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Ίστγουντ, η ταινία είναι κομμάτι της «Τριλογίας των Δολαρίων» με πιστολίδια, ατμόσφαιρα, φοβερή φωτογραφία, τρομερές φάτσες.
Κοινώς, είναι μια ταινία που δεν αγγίζεις - κι αν αγγίξεις, είναι μόνο για να τη δεις ξανά ή για να κάνεις ένα γουέστερν - αφιέρωμα σπίτι σου και να δεις τη μια μετά την άλλη, σε έναν ρετρό μαραθώνιο γεμάτο σκηνές που δεν γυρίζονται πια, από δημιουργούς που δεν βγαίνουν πια από το «εργοστάσιο». Κι όμως, κάποιοι κύριοι εκεί στη «Mark Gordon Pictures», που έχουν τα δικαιώματα της ταινίας αυτής του 1964, αποφάσισαν ότι είναι καλή ιδέα η μεταφορά της στη μικρή οθόνη. Περισσότερες πληροφορίες ακόμα δεν υπάρχουν, όπως π.χ. ποιος θα υποδυθεί το ρόλο που εκτόξευσε ο Κλιντ Ίστγουντ - το μόνο που έχει διαρρεύσει ως τώρα, είναι πως ο σεναριογράφος Μπράιαν Κόγκμαν, που ήταν στην ομάδα του «Game of Thrones», έχει σημαίνοντα ρόλο στο εγχείρημα αυτό.
Ο Κώστας Βαϊμάκης έπαθε «τρέλα» όταν έμαθε ότι θα γίνει Texas Ranger χωρίς τον Τσακ Νόρις.
Καλή τύχη να έχει, αν τελικά βγει κάποια στιγμή στις τηλεοράσεις, αλλά ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Όσο κι αν το αποθεώσουν οι κριτικοί, όσο κι αν το «σπρώξουν» τα στούντιο, οι παραγωγοί και οι λοιποί παρατρεχάμενοι, εγώ λέω να μείνω σε εκείνη τη γλυκιά, υπέροχη ανάμνηση της ταινίας όπως γυρίστηκε τότε κι όπως με έκανε να νιώσω όταν την πρωτοείδα. Είμαστε τυχεροί οι άνθρωποι της γενιάς μου, που μεγαλώσαμε βλέποντας ταινίες που σημάδεψαν ολόκληρη την ιστορία του κινηματογράφου από τότε μέχρι σήμερα και για πάντα. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μουτζουρώνεις και να τσαλακώνεις ούτε το παρελθόν σου, ούτε τα βιώματά σου, ούτε τις πιο ωραίες σου αναμνήσεις.
