Πολλά πράγματα μου λείπουν τους τελευταίους μήνες. Πράγματα που έκανα και κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, που τα θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα, που τα αποφασίζαμε στο τσακ-μπαμ και δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις στο μυαλό. Μια εκδρομή, ένα ταξίδι στο εξωτερικό, φλερτ σε ένα μπιτσόμπαρο, μια αγκαλιά με έναν φίλο που είχες να δεις καιρό, να καλέσεις μια παρέα σπίτι να δείτε μπάλα, να πας στο γήπεδο ή μια συναυλία, να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου - όλα έχουν γίνει δύσκολα ή «απαγορευμένα» τον τελευταίο καιρό. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι και ζυγίζεις τα πράγματα πριν αποφασίσεις: να μπω σε καράβι; Να πάω σε νησί; Να βρεθώ σε μέρος που μπορεί να έχει πολύ κόσμο; Να πάω για ποτό; Κι αν πάω, τι ώρα να πάω που κλείνουν τα πάντα στις 12;
Μέσα σε όλα τα «μη» και τα «δεν κάνει», τα «πρέπει» και τα «απαγορεύεται», ένα από τα πράγματα που μου λείπουν πάρα πολύ είναι τα σινεμά. Αυτό το «παράθυρο» στον κόσμο ή στο άγνωστο, στην επιστημονική φαντασία ή στο δράμα, στα ειδικά εφέ ή στο ρεαλισμό. Αυτό το ταξίδι που μπορείς να κάνεις μέσα σε μιάμιση ώρα μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, αυτό το μαγικό μέρος που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις για λίγο τις σκοτούρες σου, να αφήσεις τις «σακούλες» με τα προβλήματά σου έξω από την είσοδο και να μην ασχοληθείς μαζί τους για λίγο. Αυτό το απίθανο μέρος που γελάμε, κλαίμε, αγκαλιαζόμαστε, τρομάζουμε, ερχόμαστε πιο κοντά με το κορίτσι, πέφτουμε με τα μούτρα στο ποπ-κορν, κοιμόμαστε μια στο τόσο, ενθουσιαζόμαστε ή προβληματιζόμαστε, βιώνουμε ένα σωρό διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά, παίρνουμε «υλικό» για να συζητάμε για μέρες, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε.
Δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη μαγεία του σινεμά καμία συνδρομητική τηλεόραση, κανένα Netflix και κανένα downloading, όσο μεγάλη οθόνη κι αν έχεις σπίτι κι όσο καλό ήχο και να σου προσφέρουν τα ηχεία που έχεις συνδέσει. Την ατμόσφαιρα του κινηματογράφου, την αίσθησή του, τη μαγεία του, τη λαχτάρα που νιώθεις για να τελειώσουν οι διαφημίσεις και τα «προσεχώς» και να ξεκινήσει επιτέλους η ταινία που περιμένεις τόσο καιρό, δεν θα τη βρεις στον καναπέ του σπιτιού σου. Και δυστυχώς, ο κινηματογράφος χτυπήθηκε άγρια από την πανδημία και τα «μη» και τα «δεν κάνει», όχι μόνο τώρα που οι αίθουσες παραμένουν κλειστές, αλλά και όταν ήταν - τυπικά - ανοιχτές: άνοιξαν μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τον κόσμο να μην σκέφτεται καν να κλειστεί σε μια αίθουσα κλιματιζόμενη, με αποστάσεις ασφαλείας και τον έναν μακριά από τον άλλον, σε μια περίοδο όπου δύσκολα σκεφτόσουν ακόμα και το να πας σε θερινό σινεμά, για χειμερινό ή multiplex δεν σκεφτόσουν ούτε να περάσεις απ' έξω.
Και ένα σωρό παραγωγές «μπήκαν στον πάγο» και γυρίσματα διακόπηκαν ή αναβλήθηκαν ή ματαιώθηκαν και ταινίες που ήταν να βγουν το φθινόπωρο πήραν παράταση επ' αόριστον και κανείς δεν ξέρει πότε θα ανοίξουν οι κινηματογράφοι και πότε θα μπορέσει ο κόσμος να επιστρέψει στις σκοτεινές αίθουσες με ασφάλεια και κυρίως χωρίς να φοβάται.
Δείτε στο παρακάτω άλμπουμ παραγωγές που πήραν παράταση:
Κι όσο οι συνδρομητικές πλατφόρμες αυξάνονται και πληθύνονται, όσο ετοιμάζουν δικές τους παραγωγές και σε «δένουν» στο σαλόνι του σπιτιού σου, όσο όλο και περισσότερες ταινίες βγαίνουν πλέον στην τηλεόραση και δεν καταδέχονται καν να κάνουν μια βόλτα από τους κινηματογράφους, φοβάμαι πολύ για το μέλλον του σινεμά που αγαπήσαμε. Φοβάμαι πως μέχρι να περάσει η πανδημία, μέχρι τα υγειονομικά πρωτόκολλα να δώσουν το «οκ», μέχρι να βρούμε τα κουράγια να ξεκινήσουμε και πάλι για μια αίθουσα των Village με σούπερ - ουάου ήχο και εικόνα ή για το σινεμά της γειτονιάς μας, ότι δεν θα έχουν αντέξει. Ότι θα έχουν μαραζώσει, θα έχουν συρρικνωθεί και θα έχουν κλείσει πολλά…
Ότι θα έχουν μείνει λίγα, σαν μουσειακά εκθέματα, σαν απομεινάρια μιας άλλης εποχής που τη θυμόμαστε με νοσταλγία αλλά βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε σ' αυτήν.
