Βγήκε ο Υφυπουργός Ανάπτυξης, Νίκος Παπαθανάσης στον ΑΝΤ1 και την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, για να μας εξηγήσει πώς πρέπει να κυλήσουν τα πράγματα από εδώ και πέρα σε παραλίες, συναυλίες, εμποροπανήγυρεις και στα πανηγύρια. Καλά κάνει από την πλευρά και καλά κάνουν όλοι όσοι μας επισημαίνουν ξανά και ξανά ότι ο κορωνοϊός δεν εξαφανίστηκε, ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να κρατάμε αποστάσεις, να πλενόμαστε, να αποφεύγουμε τις πολλές επαφές κλπ κλπ. Μόνο που κάποια πράγματα, απλά, δεν γίνονται.
Έκανε ας πούμε τη drive-in συναυλία η Νατάσσα Θεοδωρίδου. Προσωπικά το βρήκα υπέροχη ιδέα, κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτότυπο, είχε την πλάκα του και ταυτόχρονα έδωσε και την ευκαιρία σε κάποιους τυχερούς που κληρώθηκαν (καθώς δεν μπορούσαν την παρακολουθήσουν όλοι) να ακούσουν τα τραγούδια της και να περάσουν καλά. Μόνο που ο κόσμος πολύ γρήγορα ξεμύτισε από τα αυτοκίνητα και πολύ γρήγορα η «drive - in» συναυλία, έγινε συναυλία σκέτη. Περιμένει κανείς στ' αλήθεια, πως όταν ξεκινήσουν οι συναυλίες, όπου η οδηγία είναι «μόνο καθήμενοι», ο κόσμος δεν θα σηκώνεται όρθιος να χορέψει; Ότι δεν θα πιαστεί με τον διπλανό του; Ότι δεν θα χορέψει νησιώτικα, φτιάχνοντας μια αλυσίδα με όλους τους υπόλοιπους; Ποιος μπορεί να σταματήσει τον Έλληνα και την Ελληνίδα που θέλει να χορέψει; Ούτε η Αστυνομία, ούτε ο Στρατός, ούτε ο Θεός ο ίδιος.
Για τις παραλίες δεν χρειάζεται να αναφερθούμε καν: σφηνάκια, μουσικές, ποτάρες, βουτιές από δω, καμάκι από κει, τράβα λίγο την ξαπλώστρα πιο κοντά, στρώσε μια πετσέτα δίπλα μας κι έγινε η δουλίτσα. Μπορούν να πηγαίνουν κλιμάκια σε όλες τις παραλίες και να κάνουν ελέγχους; Προφανώς και όχι. Μπορεί ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης να κάνει συνέχεια το «μπαμπούλα» στον κόσμο; Δεν μπορεί και τελικά όλο αυτό είναι θέμα ατομικής συνείδησης και ευθύνης: αν κάποιος θέλει, τηρεί τα μέτρα και πειθαρχεί - μόνο που κάτω από τον καυτό ήλιο, μετά από δυο μπύρες και ένα ωραίο κομμάτι στα ηχεία, οι αντιστάσεις χαλαρώνουν. Ειδικά αν βλέπεις τους γύρω σου να «σπάνε» τα μέτρα και το όμορφο κορίτσι μπροστά σου, να σου χαμογελάει.
Φάκελος Πανηγύρια: γελάει και το σκυλί με το «μόνο καθήμενοι». Διότι μιλάμε για πανηγύρια, όχι για το Μέγαρο Μουσικής. Τι φαντάζεστε δηλαδή; Το Σαλέα ή το Γιώργο Μάγκα να περνάει αντισηπτικό στο κλαρίνο του, τους σερβιτόρους με γάντια και μάσκες να σερβίρουν προβατίνα και τον κόσμο να κάθεται πειθαρχημένα στις καρέκλες του, να τρώει με μαχαιροπήρουνο και στο τσακίρ - κέφι απλά να βαράει παλαμάκια; Τότε δεν έχετε ιδέα από πανηγύρια στην ελληνική επαρχία. Και προφανέστερα δεν έχουν ιδέα ούτε οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα μέτρα κι έκαναν τις συγκεκριμένες εισηγήσεις.
Πάντως το πανηγύρι τον 15Αυγουστο έχει άλλη χάρη
Τα πανηγύρια είτε τα επιτρέπεις όπως είναι και όπως λειτουργούν εδώ και δεκαετίες, είτε τα απαγορεύεις. Δεν γίνεται ούτε σε καλούπια να τα βάλεις, ούτε σε «κουτάκια», ούτε να τα αποστειρώσεις ή να τα «απολυμάνεις», διότι τότε παύουν να είναι πανηγύρια. Χάνουν το «χρώμα» τους και τη μοναδικότητά τους, το κέφι τους και την ιδιαιτερότητά τους, γίνονται κάτι άλλο εντελώς ξένο σ' αυτό που συμβολίζουν και στον κόσμο στον οποίον απευθύνονται. Δεν είναι ούτε μπουάτ, ούτε κοσμική ταβέρνα το πανηγύρι, ο κόσμος δεν πάει απλά για να φάει και να ακούσει μουσική αλλά για να χορέψει, να ξεφαντώσει, να κάνει «παραγγελιές», να βγάλει νταλκά ή να γιορτάσει κάτι χαρμόσυνο, να δει τους φίλους του και τους συγχωριανούς του. Μπορεί να είναι επικίνδυνο όλο αυτό; Μπορεί.
Αλλά στη χαρά ή το νταλκά, δεν χωράνε τέτοιες σκέψεις.
