Λένε πως τα αγόρια έχουν μία πιο στενή σχέση με τη μητέρα τους. Ίσως και να ισχύει. Στην τελική, όλοι στη μητέρα μας τρέχουμε όταν κάτι μας προβληματίζει. Το ίδιο κάνω και εγώ, τις περισσότερες φορές μέσω μιας κάμερας πλέον. Η τεχνολογία είναι με το μέρος μας και έτσι με μία σύντομη επικοινωνία η εκάστοτε ανησυχία μου χάνει πολύ από το βάρος της, καθώς το μισό ίσως και παραπάνω φορτίο το παίρνει η μητέρα μου στις πλάτες της.
Η μητέρα μου ζει στο εξωτερικό και μας χωρίζουν περίπου 10 αεροπορικές ώρες. Εγώ χαζεύω τον Σαρωνικό, εκείνη τον απέραντο Ατλαντικό. Εγώ είμαι στη ζέστη, εκείνη στο κρύο. Εγώ νιώθω κενός κάποιες φορές, εκείνη, έστω και από απόσταση, έχει την ικανότητα να το καλύπτει. Μου λείπει αρκετά και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Η απουσία της με κάνει και αισθάνομαι άνθρωπος, πράγμα δύσκολο στις μέρες μας.
Κάθε φορά που την επισκέπτομαι μου ετοιμάζει το αγαπημένο μου πρωινό, αν και ξέρει πως μπορώ πολύ εύκολα να το παρακάνω με το μπέικον. Επίσης γεμίζει με το ψυγείο με τις αγαπημένες μου μπίρες. Δε νοείται ψυγείο χωρίς μπίρες σε αμερικανικό σπίτι. Αν δείτε ποτέ κάτι τέτοιο, να ξέρετε πως κάτι δεν πάει καλά. Ύστερα κάνει τα πάντα για να περάσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί μου. Εγώ φέρομαι πολλές φορές σα μαλάκας και απλά θέλω την ησυχία μου. Το ξέρει, αλλά δε μου λέει κάτι. Μου δίνει χρόνο.
Το βράδυ πάμε συνήθως στο μπαρ της περιοχής. Τρώμε νάτσος και πίνουμε ποτά χαζεύοντας μπέιζμπολ στις οθόνες. Γνωρίζει πως λατρεύω αυτή τη γραφικότητα. Γνωρίζει επίσης πως λατρεύω και μισώ ταυτόχρονα αυτή τη χώρα και δεν έχει πρόβλημα να αυτοσαρκαστεί και ύστερα να με πειράξει, λέγοντάς μου πως και στις δικές μου φλέβες ρέει αμερικανικό αίμα. Γελάμε, πίνουμε, πειραζόμαστε και ύστερα πηγαίνουμε σπίτι. Καταλαβαίνει πότε βαριέμαι και πλέον μου λέει να φύγουμε πριν της πω εγώ.
Αυτό που μου λείπει σε μεγάλο βαθμό είναι ο πρωινός μας καφές και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. «Want some coffee babe?» Με ρωτάει και μου δίνει την κούπα μου. Φυσικά και θέλω καφέ, πάντα θέλω καφέ και ήταν εκείνη που μου έμαθε από μικρή ηλικία να τον εκτιμώ. Μετά εφοδιαζόμαστε με τις κουβέρτες μας και βγαίνουμε στην ξύλινη βεράντα. Τρέμουμε από το κρύο και χαζεύουμε το χιόνι που πέφτει αργά στο λευκό πια γκαζόν. Καπνίζει τσιγάρα με γεύση μέντας. Τα απεχθάνομαι. Της κάνω κήρυγμα που καπνίζει, μου κάνει και εκείνη κήρυγμα που καπνίζω. Μου λείπουν αυτά τα πρωινά.
Πλέον την βλέπω μία φορά το χρόνο και για λίγες ημέρες. Ο χρόνος μου όσο μεγαλώνω περιορίζεται, το ίδιο και οι επισκέψεις μου στην χώρα των αστείρευτων ονείρων. Μα θέλω να μοιραστώ μαζί σου κάτι. Χρόνια πολλά μαμά. Μου λείπεις αν και ντρέπομαι να στο πω από κοντά. Ξέρεις, δεν τα πάω καλά με αυτά όσο και αν πασχίζω να αποδείξω πως δεν έχω ξύλινη καρδιά. Σε εσένα δε χρειάζεται να αποδείξω τίποτα, το καταλαβαίνεις όταν πάμε στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μου και δεν βγάζω άχνα σε όλη τη διαδρομή. Θα έρθει η μέρα που θα πιούμε και πάλι τον καφέ μας. Ναι, φυσικά και θέλω να πιω καφέ μαζί σου, δε χρειάζεται να με ρωτάς κάθε πρωί αν θέλω την ησυχία μου.
