Δεν ξέρουμε για εσάς, αλλά εμείς από την ημέρα που έχουμε καλεστεί να μείνουμε μέσα για να προστατέψουμε και εμάς αλλά και όλους τους άλλους από τον κορωνοϊό, αντιμετωπίζουμε έναν τεράστιο εχθρό: την πείνα. Όχι όχι, γράψτε λάθος. Γιατί αυτό δεν είναι πείνα. Λαιμαργία είναι και κοιλιοδουλίαση. Έπρεπε να αφήσουμε τις δουλειές και τα γραφεία και να μείνουμε σπίτι για να διαπιστώσουμε το πόσο εύκολο είναι να σηκώνεσαι όλη την ώρα για να φας κάτι. Και το πρόβλημα; Πιστεύουμε πως όταν ξεμπερδέψουμε από όλο αυτό, μάλλον θα κάνουμε τους διαιτολόγους ζάμπλουτους.
Γιατί και στη δουλειά σηκωνόμασταν αλλά ποτέ για να πάμε να φάμε το οτιδήποτε. Είχαμε πάντα το φαγάκι μας μαζί ή έστω αν γνωρίζαμε πως στο σπίτι έχουμε λαδερά, παίρναμε κάτι απ’ έξω. Και ευχαριστημένοι μέναμε και δεν ανεβάζαμε κιλά με κάθε μπουκιά. Η κατάσταση όμως έχει ξεφύγει. Χώρια ότι κάτι έχει πάθει η μισή κοινότητα του Instagram και ανεβάζουν φωτογραφίες που φτιάχνουν ψωμιά λες και είμαστε στο έπος του ‘40 και θέλουμε να στείλουμε προμήθειες στα ελληνοαλβανικά σύνορα, όλοι -όλοι όμως- έχουν μία «χοντρή» ιστορία να μοιραστούν. Γιατί θέλει κότσια, τσαγανό και παντελόνια να αποδεχτείς ότι είσαι χοντρός στην ψυχή. Να δεχτείς ότι το ψυγείο σε φωνάζει με το μικρό σου όνομα τραγουδιστά και εσύ να κλαις επειδή δεν μπορείς να αντισταθείς.
Πρώτα από όλους όμως, είναι ο εαυτός μας που κοροϊδεύουμε. Η αλήθεια είναι ότι το προσπαθήσαμε. Είπαμε δηλαδή ότι «εντάξει μωρέ, απλά θα το ράψουμε και δεν θα τρώμε». Άλλοι ζήτησαν από διατροφολόγους να τους στείλουν πρόγραμμα διατροφής. Αηδίες. Γιατί αυτή τη φορά έχουμε και μπόλικο χρόνο στο σπίτι να απολαύσουμε πραγματικά τις παχυντικές μας επιλογές. Όχι αλήθεια, δείτε το λίγο από αυτή την οπτική. Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έχει κόψει το delivery και έχει αναγκαστεί να μπει μόνο του στη διαδικασία να φορέσει την ποδιά του Master Chef. Κάπως έτσι πιάσαμε τα τηγάνια. Άλλος φτιάχνει μακαρονάδες. Άλλος μπέργκερ. Άλλος δοκιμάζει τις δυνατότητές του στα κρεατικά. Σε κάθε περίπτωση, δεν μείναμε με το στόμα κλειστό γιατί αποφασίσαμε να βάλουμε τα χέρια μας να δουλέψουν. Και αυτό είναι εξίσου δημιουργικό. Το φαγητό άλλωστε υπάρχει για να σε κάνει να απολαμβάνεις την εμπειρία και όχι μόνο να γεμίζεις το στομάχι σου. Ποτέ ξανά δεν θα έχουμε τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε να μπορέσουμε να δοκιμάσουμε τις δυνατότητες μας. Να μαγειρέψουμε με το κορίτσι, τον πατέρα, τον γιο ή την κόρη μας. Να μοιραστούμε την μοναδική εμπειρία που έχει η προετοιμασία του φαγητού.
Τα ζόρικα βέβαια θα έρθουν μετά. Όπου θα χρειαστούν δίαιτες, εκτός και αν οι πιο σωστοί και σώφρονες έχουν μάθει πότε πρέπει να κλείνουν το στόμα και να μην αναλώνονται μόνο στα τηγανητά, τα γλυκά και το λευκό ψωμί. Από την άλλη μια φορά ζει ο άνθρωπος. Είμαστε σε μία κατάσταση καταπίεσης. Αν είναι να πρέπει να καταπιεζόμαστε και στις μπουκιές που τρώμε, καλύτερα να δέσουμε μία πέτρα στο λαιμό και να πέσουμε από το μπαλκόνι. Οπότε χαλαρά. Θα τελειώσει και αυτό και θα έρθει και η ώρα για διατροφή.
Άλλωστε το μπέργκερ από τα χεράκια σου, έχει άλλη χάρη.
