Το μεγάλο Kραχ και η δίκαιη ανησυχία του Hollywood

Στις 7 Μαρτίου του 1933, ο W.R. Wilkerson, ιδιοκτήτης της εφημερίδας The Hollywood Reporter, έγραψε στη στήλη του: «Τα στούντιο βρίσκονται σε μπελάδες. Ο κινηματογράφος βρίσκεται σε μπελάδες. Ολόκληρη η Αμερική βρίσκεται σε μπελάδες. Τη στιγμή που γράφεται αυτό, σκέφτονται σοβαρά να κλείσουν τα στούντιο και να μην ανοίξουν μέχρι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν να τερματιστεί».

 

Τα παραπάνω γράφτηκαν πριν 87 ολόκληρα χρόνια, όμως η τωρινές συνθήκες μοιάζουν αρκετά με εκείνες του 1933. Αν και το βασικό μας πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι κάποια παγκόσμια οικονομική ύφεση αλλά ο κορονοϊός, ο πανικός και οι μη ψύχραιμες αντιδράσεις των Αμερικανών στο άκουσμα μιας κακής είδησης παραμένουν ίδιες. Σήμερα, όπως και τότε, ο κόσμος μένει χωρίς δουλειά ή αναγκάζεται να τη διακόψει για ένα άγνωστο χρονικό διάστημα. Το χρηματιστήριο κάνει βουτιές και δε λέει να βγει στην επιφάνεια και το Hollywood, δικαίως, κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν, όταν και βρέθηκε λίγα εκατοστά από την ολική καταστροφή.

 

 

Το μεγάλο κραχ αποτελεί μέχρι και το 2020 που βρισκόμαστε ένα σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση που ξεκίνησε το 1929 και έληξε μέχρι ενός βαθμού το 1939, όπως ήταν απόλυτα λογικό, έκανε τους φτωχούς φτωχότερους. Όσοι εργάζονταν στο Hollywood, παρά τον άψογα σκηνοθετημένο τους κόσμο, αντιμετώπισαν ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες. Σε αντίθεση με τα όσα πρόβαλλαν στις αίθουσες και τις ταινίες τους, η ιστορία τους δεν είχε το ανάλογο happy end ή τουλάχιστον, αυτό δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό του σεναρίου.

 

 

O Hebert Hoover, Πρόεδρος των ΗΠΑ στο ξεκίνημα του κραχ δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να διαχειριστεί τον αμερικανικό λαό αλλά και την ίδια την κρίση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει την προεδρία από τον Franklin Delano Roosevelt στις 8 Νοεμβρίου του 1932. Τα καθήκοντά του ωστόσο, τα ανέλαβε στις 4 Μαρτίου του 1933 λόγω του εκλογικού συστήματος της χώρας.

 

 

Στις πρώτες περίπου 100 ημέρες, ο Roosevelt είχε μία αποστολή: Να ηρεμήσει τον τρομοκρατημένο λαό και να διώξει τα σύννεφα πανικού που μαύριζαν τον ουρανό των ΗΠΑ. Σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, ο Roosevelt επέλεξε να διακόψει για λίγες ημέρες τη λειτουργία των τραπεζών. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να σταματήσει τις όποιες κινήσεις είχε σκοπό να κάνει ο μέσος πολίτης με τις οικονομίες του. Το κόλπο έπιασε και όταν οι τράπεζες άνοιξαν ξανά, δεν δημιουργήθηκαν ουρές.

 

Αυτή η κίνηση αντιπερισπασμού δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα και στους ανθρώπους του Hollywood. Οι υπεύθυνοι ανακοίνωσαν στους εργαζόμενους τις δύο επιλογές που είχαν καθώς όπως υποστήριξαν, δεν υπήρχαν τα χρήματα για την ομαλή λειτουργία των στούντιο. Πρότειναν, λοιπόν, 50% κούρεμα στις απολαβές όλων μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση ή οριστικό κλείσιμο όλων των στούντιο. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι οι εργαζόμενοι δέχθηκαν τη μείωση. Όταν επήλθε η «κανονικότητα», πολλά στούντιο δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους και δεν έδωσαν τα προσυμφωνημένα ποσά.

 

 

Ολόκληρη η χώρα είναι μουδιασμένη και τα σούπερ μάρκετ αδειάζουν. Οι Αμερικανοί στο σύνολό τους δεν αντιμετωπίζουν κάποια οικονομική κρίση (αν και πολλοί τη βιώνουν ακόμα) αλλά έναν ιό, όπως κάνει ένα μεγάλο κομμάτι του πλανήτη μας. Ο κόσμος του Ηollywood βρίσκεται για ακόμη μια φορά σε δύσκολη θέση. Ο κορονοϊός αναστέλλει κάθε λειτουργία και κάθε γύρισμα, οι αίθουσες κινηματογράφων κλείνουν, ο απλός κόσμος χάνει τη δουλειά του και, σα να μην έφτανε αυτό, οι streaming πλατφόρμες έχουν δείξει πως ήρθαν για να μείνουν. Η υπαρξιακή κρίση του Hollywood είναι γεγονός και μένει να δούμε πόσο θα κρατήσει και πού οδηγήσει.