Αρσενικό ή μία κόπια της μόδας; Τι είναι πια το ζητούμενο; Χρόνο με το χρόνο η μόδα αλλάζει παγκοσμίως και σίγουρα δεν γίνεται να μην επηρεάσει και τη χώρα μας. Τα τελευταία χρόνια όμως, δυστυχώς, είναι οι άνδρες αυτοί που έχουν συμβαδίσει με αυτά που βλέπουν από USA μεριά και όχι οι γυναίκες. Και το χειρότερο είναι πως δεν επιλέγουν να αντιγράψουν το αρσενικό ολοκληρωμένο στυλ, αλλά μόνο εκείνο του πεταμού. Αλλά όσο πιο πολύ το βλέπεις, τόσο μπαίνεις στη διαδικασία να αναρωτιέσαι. Το «πρόβλημα» το έχουμε εμείς ή εκείνες που τους αρέσει όλο αυτό να το βλέπουν σε έναν άντρα;
Δεν θέλω να αναφερθώ στη μόδα των χρόνων όταν δεν ήμουν καν ιδέα στο μυαλό των δικών μου. Ας πάμε αρχικά, στα τέλη της δεκαετίας του '90 με αρχές των ‘00s. Όταν όλοι και όλες είχαμε πολύ διαφορετική εικόνα του τι σημαίνει φλερτ και τι ακριβώς πρέπει να κάνεις για το κορίτσι. Τότε πουλούσε η αλητεία. Τα GLX. Το μαλλί φράχτης. Δεν είναι να το καταδικάσεις ή όχι. Αλλά ρε γαμώτο, ακόμη και αυτή η εικόνα του «κάγκουρα» όπως θα έλεγε καποιος σήμερα, μου βγάζει ότι ήταν πολύ πιο ειλικρινής από την σημερινή. Χώρια του ότι πιο εύκολα έβρισκε κάποιος έτσι γυναίκα, παρά δισεκατομμυριούχος με κότερο στο Μονακό.
Ας πάμε και στο σήμερα που προσωπικά το θεωρώ πιο τραγικό από πότε. Trap, ροζ γούνες με γυαλί ασορτί, παντελόνι πάνω από τον αστράγαλο και βαμμένο μαλλί α λα Ντένις Ρόντμαν με τη φανέλα των Bulls. Φυσικά «πουλάει» και αυτό. Μία βόλτα σε βραδινά clubs θα σε πείσει. Είναι παντού, είναι για γέλια και όμως έχει καταφέρει να επιβιώσει. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω, είναι πως κάτι τέτοιο δημιουργεί ερωτική έλξη στις γυναίκες. Δεν μιλάμε για μόδα και στυλ. Εκεί το καταλαβαίνω. Μία ματιά να ρίξεις άλλωστε στις μεγάλες πασαρέλες της μόδας -και της αντρικής μάλιστα- θα δεις ότι υπάρχουν ανδρικά ρούχα πολύ πιο ντροπιαστικά από αυτά που κουβαλάει η τραπ μαζί της. Αλλά το ερωτικό; Δεν ξέρω πως λειτουργεί το γυναικείο μυαλό, μάλλον δεν θα μάθω ποτέ όπως και οι υπόλοιποι άντρες, αλλά προσπαθώ να φανταστώ την γυναίκα που γυρνάει στο σπίτι μετά από νυχτερινή διασκέδαση, να φαντασιώνεται τον τύπο με το λεοπάρ που χόρευε μαζί της όλη τη νύχτα και την επόμενη μέρα να μιλάει για εκείνον στις φίλες της λες και βγήκε με τον άντρα του απόλυτου στυλ. Τι λέτε ρε κορίτσια; Που πάμε;
Δεν είναι τα ρούχα και η εμφάνιση αυτά που κάνουν το σωστό άνδρα. Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Κανείς δεν είπε πως οι άνδρες πρέπει να ντύνονται τη σήμερον ημέρα σαν τον Frank Sinatra, τον Steve McQueen, τον Marlon Brando ή τους… νεότερους Τom Ford και David Beckham. Η αλήθεια είναι όμως πως «σπάζομαι» και προβληματίζομαι όταν βγαίνω έξω και βλέπω γυναικάρες που έχουν στο πλάι τους «γουνάκηδες» και «κλόουν». Τουλάχιστον όλοι οι προαναφερθέντες, είχαν κάτι το μοναδικά ξεχωριστό: είχε ο καθένας το στυλ του. Σκεφτείτε λίγο τον Paul Newman. Ο τύπος έδειχνε μοναδικός φορώντας ένα λευκό t-shirt και blue jeans. Ο Sinatra κατέκτησε το λευκό πουκάμισο με την γραβάτα. Ο Marlon Brando, με το βρόμικο δερμάτινο και το biker style, θα έπαιρνε φόρα και θα είχε διαλύσει τους γουνάκηδες για πρωινό.
Δεν είναι ζήλια, είναι ξεκάθαρα προβληματισμός. Προσπαθώ να σκεφτώ τι τελικά θέλουν από εμάς οι γυναίκες. Όχι όλες, τουλάχιστον η πλειοψηφία. Θέλουν μία φθηνή απομίμηση του Drake ή τον κάθε Χρήστο, Αλέξη, Κώστα που ντύνεται με βάση αυτά που του πάνε; Κοιτάνε πραγματικά το χαρακτήρα ή να έχουν δίπλα τους κάποιον που όταν θα βγαίνουν θα γίνονται το επίκεντρο και θα νιώθουν υπερήφανες; Κάποτε, μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι, πως αν έχεις μηχανάκι θα «ρίξεις» αυτή που θες. Άλλοι πως αν έχεις αμάξι θα βρεις γυναικάρα. Μήπως πλέον πρέπει να έρθουν οι Απόκριες για να φορέσω ροζ γούνα και να βάψω το μαλλί μου κίτρινο μπας και δω άσπρη μέρα;
Χώρια που δεν ξέρω να τραπάρω…
