Το σιχαίνομαι το αμάξι μου. Παρακαλάω για την ημέρα που δεν θα το χρειάζομαι κάθε μέρα. Θα πάρω τηλέφωνο τους φιλους μου, θα ειδοποιήσω μερικά παιδιά από τη δουλειά και θα έρθουν όλοι με ρόπαλα και σιδηρολοστούς να το κάνουν γυαλιά-καρφιά. Έχει βγάλει τόσα προβλήματα, που φοβάμαι πως αν το στείλω για απόσυρση είναι ικανό να μεταμορφωθεί το αμάξωμα σε πλαστελίνη. Για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Ακόμη όμως και τα χρέπια, κάποια στιγμή πρέπει να περάσουν ΚΤΕΟ. Έτσι δεν είναι;
Το τρέμω το ΚΤΕΟ σαν τις Πανελλαδικές στο Λύκειο. Σίγουρα, τα μάτια μου έχουν δει πολλά ανά τα χρόνια. Ένας παππούς είχε περάσει πριν μερικά χρόνια ένα παλιό wagon χωρίς τζάμια στα πίσω καθίσματα, ενώ αξέχαστο ήταν και ένα Fiat Uno που ζορίστηκε να πάει από το πάρκινγκ του ΚΤΕΟ μέχρι τον έλεγχο. Το κοιτούσες και πίστευες πως απλά υπάρχουν μικροσκοπικοί νάνοι κάπου χωμένοι στο σασί, που κάνουν κουπί για να κουνηθεί αυτό το αίσχος. Κάπως έτσι έφτασε και η δική μου η ώρα. Έχω πάθει δύο φορές φλάντζα, ο μπιλιοφόρος έχει πρόβλημα σύνδεσης με αποτέλεσμα το αμάξι να τρίζει μονίμως, υπάρχει -μάλλον- αστοχία υλικού στον αισθητήρα που μπαίνει το φίλτρο λαδιού με αποτέλεσμα να ανάβουν ενδείξεις για πίεση. Χάλια. Αίσχος. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών, είναι ότι κανείς μας δεν έχει λεφτά για να τρέχει τα αυτοκίνητα στα συνεργεία. Δεν είναι ότι δεν θέλουμε, είναι ότι δεν μας παίρνει. Και πολύ σωστά θα πεις «είσαι βλάκας φίλε μου γιατί αυτά χρειάζονται πρόγραμμα», αλλά όταν έχει καταντήσει το αμάξι πιο ελαττωματικό και από τον εγκέφαλο του Χίτλερ, ξυπνάς ένα πρωί και λες «βρε άντε μου στο διάολο» και το αφήνεις στη μοίρα του. Και την δική σου.
Και κάπου εκεί έρχεται το ΚΤΕΟ. Αυτή η επιστολή που σου λέει «καιρός να δούμε αν το προσέχεις ή το έχεις για τα σκουπίδια». Βασικά για τα σκουπίδια όχι, αλλά αποθήκη κάποιοι το έχουν σίγουρα. Γιατί δεν ξέρω αν είσαι από εκείνους που το αφήνουν και πάνε για καφέ ή τους άλλους που θα το πάρουν το απόγευμα μετά την δουλειά. Αλλά αν είσαι εκεί και ξέρεις πως το αμάξι θέλει μανιβέλα για να πάρει μπρος, γυρνάς τρεις φορές γύρω από τον εαυτό σου, λες στη μάνα σου να ξεματιάσει το αμάξι, λες και δύο ξόρκια και περιμένεις. Στην περίπτωσή μου είχα αλλάξει τα λάστιχα γιατί και δεν θέλω να σκοτώσω κανένα ούτε και να σκοτωθώ και εγώ ο ίδιος. Όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω για όλα εκείνα που το αμάξι κάνει εκείνο ό,τι θέλει. Γιατί κάποιες φορές το αμάξι κάνει πραγματικά ό,τι θέλει.
«Είμαστε εντάξει και με τα φρένα και με τα λάστιχα, μπράβο σας που τα αλλάξατε. Αλλά μας έχουν προβληματίσει κάτι ενδείξεις».
«Τις κάνει μόνο του το αμάξι».
«Τι εννοείτε;»
«Εννοώ ότι έχω κουραστεί να πηγαίνω στα μαστόρια και να μου λέει ο καθένας κάτι διαφορετικό χωρίς να το φτιάχνει».
«Ας πούμε αυτό με την πίεση του λαδιού…»
«Σε καυτό λάδι θέλω να το ρίξω το άτιμο»
«Ορίστε;»
«Έχω αλλάξει λάδια και φίλτρο δύο φορές στο μήνα και άλλαξα και την βαλβίδα για σιγουριά. Τα ίδια»
«Ναι αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να….»
«Θέλετε να το σπάσουμε μαζί; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αλλά μέσα σε ενάμιση και κάτι παραπάνω μήνες έχω φτάσει στο χιλιάρικο».
«Να πούμε αστοχία υλικού;»
«Να το πούμε. Και να πάει στο διάολο να πούμε»
Και το είπεο άνθρωπος και μου διηγήθηκε μία ιστορία για τα λάδια σχεδόν όμοια με την δική μου, που αναγκάστηκε να αποσυνδέσει το καλώδιο για να μην ανάβει η ένδειξη που του τα είχε ζαλίσει. Κάποια ήταν πολύ χειρότερα σίγουρα. Ένα αυτοκίνητο κόπηκε γιατί άρχισαν ξαφνικά να παίζουν τα αλάρμ και οι υαλοκαθαριστήρες μαζί. Πρέπει να πίστεψαν ακόμη και οι μηχανικοί πως ετοιμάζονται για απογείωση. Ξέρετε όμως τελικά τι είναι το ΚΤΕΟ; Μία υπενθύμιση ότι πρέπει να τα σκάσεις και ακόμη μία ότι κάτι πρέπει επιτέλους να κάνεις για να ασχοληθείς με το ρημάδι το αυτοκίνητο. Γιατί υπάρχουν δύο κατηγορίες. Αυτοί που δεν φροντίζουν ούτε τα βασικά όπου τίθεται θέμα ασφάλειας, αλλά και οι άλλοι άτυχοι που τους σκάνε ηλεκτρολογικά ή μεγάλα μηχανικά προβλήματα τα οποία δεν έχουν τα χρήματα να τα επιλύσουν. Κάθε διετία το ίδιο τεστ και ευελπιστείς να έχεις δουλειά για να μπορέσεις να πληρώσεις τυχόν «ξαφνικές» επισκευές που μπορεί να εμφανιστούν. Και όταν τελικά πάρεις το χαρτάκι με τις μετρήσεις και σου κολλήσουν το ρημάδι το αυτοκόλλητο στην πινακίδα, έχεις παραπάνω από μία σκέψεις. Όλες εκείνες τις φορές που περίμενες στην οδική. Που άναψαν ενδείξεις που ούτε καν γνώριζες πως υπάρχουν. Ήχοι που σε έκαναν να λες «ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΕΤΣΙ;». Φώτα που τρεμόπαιξαν, λάμπες που κάηκαν και πολλά άλλα. Και αν το μισείς με όλη σου την ψυχή το αμάξι, σκέφτεσαι μόνο ένα πράγμα.
«Κάποια μέρα θα σε στείλω για βίδες ρε σιχαμένο».
