BUZZ | 20/02/2017

Δύο συστήματα που δεν σε αφήνουν να σταυρώσεις νίκη στη δουλειά σου

Ratpack

Για τον καημό του «μπλοκάκια» και την απαλεψιά των δευτεριάτικων meetings μόνο η τύχη μπορεί να βάλει το χέρι της!

Το «με πληρώνετε, όποτε μπορείτε» δεν παλεύεται, φωνάζει ο Γιώργος Ρομπόλας

Ας ξεκινήσουμε με μία απλή παραδοχή: Κάποια συστήματα καλό είναι να μη γίνονται. Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να δοκιμάσει κανείς τον δρόμο που εγώ ακολουθούσα κάποιο καιρό πριν, απλά αν το κάνει, να ξέρει πως είναι να μακρύς ο δρόμος που θα πάρει.

Διότι στη χώρα μας η έννοια του «ελεύθερου επαγγελματία» είναι μία έννοια μαγική και ονειρεμένη. Με άλλα λόγια, ελάχιστη σχέση με τη στυγνή πραγματικότητα έχει! Διότι όταν ξεκινάς το «μπλοκάκι» άλλα έχεις στο μυαλό σου και άλλα γίνονται. Εσύ λες: «Ελεύθερος θα είμαι, αφεντικό του εαυτού μου θα είμαι, την τύχη μου εγώ θα την ορίζω (λες), μεγαλόψυχος θα είμαι (αφού είμαι ελεύθερος)» και άλλα τέτοια ωραία και ρομαντικά. Τέλεια! Και μετά, με βάση αυτό το σκεπτικό, ξεκινάς το σύστημα: «Δεν πειράζει, αν δεν έχετε τώρα να με πληρώσετε, να με πληρώσετε όποτε μπορείτε».

bigstock 141613844

Αμ δε! Εδώ είναι που σου βροντάει την πόρτα η «ωμή» αλήθεια: Αυτούς που χρωστάνε πολλοί εμίσησαν, τα χρέη κανείς. Έτσι το σύστημα «δεν-πιέζω-να-πάρω-τα-λεφτά-μου-στη-ώρα-μου» είναι τουλάχιστον καταστρεπτικό. Ο λόγος; Είναι πολύ πιθανόν αυτός που δεν πληρώνει να μην έχει κάτι προσωπικό μαζί σου, αντίθετα μπορεί να είναι το δικό του γενικευμένο «σύστημα». Άρα, σε απλά μαθήματα λογικής, μόλις βρει κάποια χρήματα είναι ακραία απίθανο να ξεπληρώσει εσένα που «δεν πειράζει, άστο, μετά». Αυτούς που του έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό θα πληρώσει, τι δεν καταλαβαίνεις; Λες να έρθει σε εσένα και να σου πει: «Εσένα ρε φίλε, που ήσουνα ευγενικός, εσένα που περίμενες, εσένα θα ξεπληρώσω πρώτα, έτσι γιατί είσαι καλό παιδί και παλικάρι και πολύ σε γουστάρω» #NOT.

Κύριοι αυτό το σύστημα δεν πιάνει και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι βρίσκει απέναντι του ένα πιο ισχυρό, σχεδόν ανίκητο σύστημα, αυτό του μπαταχτσή. Μην κοροϊδευόμαστε, σίγουρα στη ζωή χρειάζεται και η εύνοια του πεπρωμένου (γνωστή αλλιώς και ως τύχη) αλλά, πώς να το κάνουμε, με κάποια «συστήματα» απλά δεν πας μπροστά!

«Το πρωινό meeting είναι καταδικασμένο να αποτύχει», ορκίζεται ο Κώστας Χρήστου

Το μόνο που ακούγεται στο κάτασπρο δωμάτιο με τις μαύρες καρέκλες και το μοναδικό μαύρο τραπέζι, είναι ο λεπτοδείκτης του ρολογιού στον τοίχο. Η Μαίρη διαβάζει μηνύματα στο Facebook. Ο Αντρέας έχει καλύψει όλο το πρόσωπο με τις παλάμες του, λες και έχει κάνει κάποια μεγάλη αταξία. Ο Γιώργος σχεδιάζει κάτι ακανόνιστο στις κόλλες Α4 που έχει μπροστά του. Δύο συνάδελφοι από το δείχνουν λες και τους έχεις πλακώσει στο ξύλο. Πριν περίπου ένα τέταρτο, ο αρχισυντάκτης έχει πει την ατάκα: «Λοιπόν, ακούω ιδέες». Το ρολόι δείχνει 10:00 και όλοι οι παρευρισκόμενοι δείχνουν σαν να υποφέρουν από hangover (ενώ δεν έχουν πιει γουλιά).

bigstock Boring Presentation 82042124

Η παραπάνω εικόνα είναι η χειρότερη ανάμνηση από ένα περιοδικό που εργαζόμουν πριν μερικά χρόνια. Κάθε Δευτέρα πρωί, υπήρχε meeting. Κανείς δεν ήξερε ακριβώς τον λόγο. Μάλλον, νόμιζε ότι τον ήξερε. Ο στόχος ήταν να συζητηθούν ιδέες, ακόμη και όταν το τεύχος είχε κλείσει. Ιδέες για μελλοντική χρήση δηλαδή. «Ο λόγος», έλεγε ο αρχισυντάκτης, «είναι να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά από όλους τις υπόλοιπους». Έτσι είχε καθιερωθεί το πρωινό Δευτεριάτικο meeting. Ήταν ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στην Κόλαση. Μία κακή ιδέα. Μία κακή τακτική με έναν αρχισυντάκτη που είχε χειρότερο σύστημα και από τον Φάμπρι. Όσο και προσπαθούσαμε να το «στίψουμε», όσο και αν το παλεύαμε από το Σαββατοκύριακο, δεν θυμάμαι ποτέ να συζητήθηκε κάτι ουσιαστικό. Να καταλήξαμε κάπου. Οι ιδέες έβγαιναν τελικά κατά την διάρκεια της δουλειάς, όλες τις επόμενες ημέρες. Γιατί; Τι θα πει «γιατί»; Ήταν Δευτέρα. Ήταν πρωί. Όλα είχαν γεύση «δευτεράτζας». Ο καφές. Το τοστ. Τα μούτρα των συναδέλφων. Ο παρκαδόρος. Τα πάντα. Όταν όλα γύρω σου, σου θυμίζουν χαλασμένο φαγητό, πώς να συγκεντρωθείς και να παρουσιάσεις ιδέες;

Ήταν τόσο άθλια η εμφάνιση της ομάδας με αυτό το σύστημα, που ξεπερνούσε και την εμφάνιση της Εθνικής το 1994. Θυμάμαι που διάβαζα μία έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, που έλεγε ότι 1 στους 3 ανθρώπους, δεν χαμογελάει ποτέ τις Δευτέρες στο γραφείο πριν το ρολόι δείξει 12.00. Η κατάσταση, ωστόσο, με την Δευτέρα δεν σώζεται. Είναι απλά η χειρότερη μέρα για να κάνεις meeting. Δηλαδή τι έχει η Τρίτη; Ποιος άλλος πιστεύει, εκεί έξω, πως η Δευτέρα γεννήθηκε για τα meetings;

Άστο καλύτερα. Με τέτοιο σύστημα δεν αποδίδει ούτε η Μπαρτσελόνα στο Champions League.