Το δωμάτιό μου γύρω στις 2:30 τα ξημερώματα, πλημμύρισε από ήχους. Οι δρόμοι έξω από αυτό, είχαν πλημμυρίσει ήδη από τη βροχή. Έχεις δει πώς μοιάζει το Παγκράτι όταν βρέχει έντονα; Σαν ορμητικό και φουσκωμένο ποτάμι που αν δεν πάρει μαζί του οτιδήποτε βρει μπροστά του, δεν ηρεμεί. Οι απότομες ανηφόρες και κατηφόρες αντίστοιχα, δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Στο κινητό μου έρχονταν μηνύματα που ζητούσαν επιβεβαίωση για το αν και στη δική μου περιοχή, οι κεραυνοί διαγωνίζονταν για το ποιος από όλους -και ήταν αρκετοί- θα ακουστεί πιο δυνατά. Κερδισμένος ήταν εκείνος που με έκανε να πιστέψω πως έσπασε το παράθυρό μου. Όλη η Αθήνα είχε ξυπνήσει και κρυβόταν κάτω από τα σεντόνια της. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα πως το πρωινό που πλησίαζε, θα ήταν εφιαλτικό.
Το ξυπνητήρι, πάντα στην ώρα του, σήμανε τον συναγερμό. Σήμερα δεν θα ήταν μια εύκολη μέρα και το να φτάσω στο γραφείο σώος και φυσικά στεγνός, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ουτοπική σκέψη. Είμαι από εκείνους που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να φτάσουν στη δουλειά τους, όπως αρκετοί γύρω μου. Όταν κατέβηκα στο δρόμο, η μάχη βρισκόταν σε εξέλιξη. Το να κάνω ένα βήμα μέχρι το επόμενο υπόστεγο, έμοιαζε με ένα βήμα προς τον θάνατο. Τον αργό, βασανιστικό και μουσκεμένο θάνατο. Η ιδέα μου να ντυθώ με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών έμοιαζε πιο λογική από το περπατήσω μέχρι τη στάση του λεωφορείου.
Επόμενη λύση, ήταν να πάρω ένα ταξί μέχρι τον Ευαγγελισμό. Αυτό είναι από τα καλύτερα ανέκδοτα που είπα ποτέ στην μέχρι τώρα πορεία μου ως αρχάριος κωμικός. Όσο περίμενα για το κίτρινο αυτοκίνητο της λύτρωσης, γελούσα με τον εαυτό μου. Αλήθεια, υπήρχε ποτέ περίπτωση να βρω ταξί μια τέτοια μέρα και σε ώρα αιχμής; Η ώρα ήταν 8:30, οι περισσότεροι είχαν ήδη αργήσει στις δουλειές τους και ήταν βέβαιο πως αν έκανα την κίνηση να μπω πρώτος στο ταξί και όχι η κυρία που βρισκόταν μπροστά μου, θα με χτυπούσε με την ομπρέλα της μέχρι να χαθώ στο φρεάτιο. Και βρεγμένος και γδαρμένος.
Πήρα ένα καφέ και προσπάθησα να προστατευτώ από τη βροχή κάτω από μία παρακμιακή τέντα. Πίσω μου ήταν ένα μαγαζί με παπούτσια. Πόσο θα ήθελα να είμαι ένα παπούτσι πίσω από μια βιτρίνα σήμερα. Τα λεπτά περνούσαν, όπως και τα φορτωμένα με κόσμο ταξί, κανένα όμως δεν τόλμησε να σταματήσει. Οι περισσότεροι, με μια ομπρέλα στο χέρι, περπατούσαν όσο πιο γρήγορα τους επέτρεπε ο γλιστερός δρόμος ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους. Ήταν οι ήρωες της σημερινής ημέρας. Οι ρόδες των διερχόμενων αυτοκινήτων που δημιουργούσαν γιγάντια κύματα, είχαν διαφορετική άποψη και τους έβρεχαν. Οι περαστικοί στέκονταν ασάλευτοι, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ηλιθιότητα όσων δεν μείωναν την ταχύτητα με την οποία πήγαιναν.
Έχεις παρατηρήσει τι συμβαίνει στην Πόλη του Παροξυσμού όταν βρέχει; Οι δρόμοι, εκτός από νερό, κατακλύζονται και από πανικόβλητους οδηγούς. Αγκαλιάζουν το τιμόνι τους και παίρνουν θέση μάχης, γνωστή και ως: «Ή εγώ ή αυτοί». Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και η κατανόηση πως όλοι περνούν δύσκολα αυτές τις μέρες, δεν υπάρχει ως επιλογή. Το μικρόβιο της παραφροσύνης μεταφέρεται πιο γρήγορα με τις σταγόνες της βροχής. Δεν είναι πλέον ένα κοινό μυστικό εντός των τειχών, αλλά μια αλήθεια που πονάει και πρέπει να ακουστεί. H πραγματικότητα της Αθήνας ξεπερνά την τρέλα στο κεφάλι μας, απλά το συνειδητοποιούμε όταν βρέχει.
Εντάξει, ίσως υπάρχουν και χειρότερα.
