Όταν ο Νίκολας Κέιτζ ανακοίνωσε πριν μερικά χρόνια πως δεν θα κάνει άλλη ταινία, όλοι εμείς οι δισεκατομμύρια πιστοί οπαδοί του, πέσαμε σε μαύρη κατάθλιψη. Καταλαβαίνουμε πως ακόμα και οι πολύ σπουδαίοι κάποτε αποσύρονται, όπως έκανε ο Μάικλ Τζόρνταν, όπως έκανε ο Πελέ και ο Μαραντόνα, όπως έκανε ο Σουμάχερ, όπως έκαναν τέλος πάντων όλοι οι G.O.A.T. του κόσμου τούτου, αλλά και πάλι η στενοχώρια ήταν αβάσταχτη. Όχι μόνο διότι δεν θα τον βλέπαμε ξανά να απογειώνει, να πηγαίνει στην υποκριτική στρατόσφαιρα έναν χαρακτήρα, αλλά κι επειδή ποτέ δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ενσαρκώσει τον αγαπημένο του "Σούπερμαν". Και από ποιον στέρησαν αυτή τη χαρά; Από τον άνθρωπο που ονόμασε τον γιο του Καλ-Ελ! Μόνο ο Μπεν Στίλερ και ο Κώστας Σόμερ δεν έχουν ενσαρκώσει (ακόμα) τον "Σούπερμαν", αλλά κατά τα άλλα τους πείραξε ο Νίκολας Κέιτζ...
Έχουμε γράψει για τους Έλληνες που ΠΡΕΠΕΙ να παίξουν τον Superman.
Τέλος πάντων, για καλή μας τύχη ο Νίκολας δεν το εννοούσε. Είναι ενεργός, είναι δραστήριος, είναι ντουζενάτος, είναι γεμάτος φοβερές ιδέες. Διότι μόνο ως φοβερή ιδέα μπορούμε να περιγράψουμε την επερχόμενη ταινία του, το "Wally Wonderland", όπου ο λατρεμένος Νίκολας θα υποδυθεί τον επιστάτη σε λούνα - παρκ, που θα τα βάλει με τα παιχνίδια του λούνα - παρκ που ζωντανεύουν και θέλουν το κακό του: με το καρουζέλ, με τα τρενάκια, με τη μπαλαρίνα, φαντάζομαι και ελπίζω με τη μηχανή που φτιάχνει ποπ-κορν, με τα συγκρουόμενα, με το μηχάνημα που ρίχνεις μπουκέτα στο σάκο του μποξ. Νομίζεις ότι το έχεις ξαναδεί; Μήπως σου θυμίζει κάπου - κάπως - κάποτε το "Maximum Overdrive", βασισμένο σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ; Γατάκι ο Στίβεν Κινγκ μπροστά στον Νίκολας Κέιτζ κι αυτά που θυμάστε ή νομίζετε ότι θυμάστε, να τα ξεχάσετε!
Να καταλήξουμε όλοι οι φανς των ταινιών και του κινηματογράφου σε ένα συμπέρασμα; Ότι κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, ΠΡΕΠΕΙ ο Νίκολας Κέιτζ να παίρνει τουλάχιστον ένα Όσκαρ; Α' Αντρικού, Β' Αντρικού, Α' Ταντρικού, Σκηνοθεσίας, Ειδικών Εφέ, Συνολικής Προσφοράς, οτιδήποτε; Εγώ λέω να συμφωνήσουμε, αν θέλουμε να είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας και δίκαιοι απέναντι στους ανθρώπους που έφτασαν το σινεμά εδώ που βρίσκεται σήμερα. Κι αν υπάρχει ΕΝΑΣ που έκανε κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους, αυτός είναι ο Νίκολας Κέιτζ. Ή για να είμαστε ακριβείς, ο Νίκολας ο Κόπολα, όπως ήταν το κανονικό του ονοματεπώνυμο. Αλλά ακριβώς επειδή είναι πιο τίμιος κι από το Τίμιο Ξύλο, άλλαξε το επώνυμό του για να να μην νομίζει ο κόσμος ότι παίζει σε ταινίες λόγω του διάσημου σκηνοθέτη και θείου του. Σαν να είσαι ανιψιός του Τσοχατζόπουλου ξερωγώ και να παρουσιάζεσαι στο στρατό και να σε ρωτάνε "πώς σε λένε;" και να απαντάς "Παπαδόπουλος", για να μην υπηρετήσεις βυσματική θητεία λόγω του θείου σου. Θα το έκανε ποτέ κανείς; Ποτέ και κανένας! Μόνο ο σπουδαίος Νίκολας το έκανε!
Όπως έκανε και πολλά σπουδαία πράγματα, με κορυφαίο το "Leaving Las Vegas", που του χάρισε και το Όσκαρ. Το μοναδικό του Όσκαρ ως τώρα, για λόγους που ακόμα αναζητούμε. Σάμπως; δεν άξιζε η λασποχαίτη του ένα Όσκαρ στο "Con Air"; Μήπως το ότι έσωσε τον κόσμο στο "Βράχο" δεν άξιζε Όσκαρ; Σάματις το "National Treasure" 1 και 2, δεν άξιζαν από ένα Όσκαρ, μόνο και μόνο που έκανε τον Ιντιάνα Τζόουνς να μοιάζει με Ουρσουλίνα μπροστά του; Αμ το "Ghost Rider"; Το "Drive Angry"; Το δεύτερο "Ghost Rider"; Μιλάμε για αριστουργήματα που θα έπρεπε να κάνουν τη Μάρβελ να κοκκινίζει από ντροπή, σεβασμό και δέος. Και θα κλείσω αυτή τη μικρή αναφορά της τεράστιας καριέρας με μια από τις αγαπημένες μου ΟΛΩΝ των εποχών, το "USS Indianapolis", που τα βάζει με τους Γιαπωνέζους, την πείνα, τη δίψα και τους καρχαρίες - κι όπως είναι απόλυτα φυσικό, τους κερδάει όλους.
Γιατί μπορεί. Γιατί είναι ο G.O.Α.Τ. Όχι από το "γίδι", αλλά διότι είναι ο Καλύτερος Όλων των Εποχών.
