Είναι ο πρώτος στην παρέα που παντρεύεται. Τον «γλεντήσαμε» 3 μέρες. Το bachelor είχε μέσα όλες τις κλασικές δραστηριότητες και γραφικότητες αλλά ο κουμπάρος αποφάσισε να βάλει μία διαφορετική πινελιά. Ξαναντυθήκαμε ή όσοι ήμασταν στο Ναυτικό ντυθήκαμε για πρώτη φορά στα χακί.
Και η ημέρα εξελίχθηκε κάπως έτσι...
Σάββατο μεσημεράκι Ασπρόπυργος. Οι κολλητοί, οι «σειρές», τα αδερφοξαδέρφια και ο πραγματικά cool μπαμπάς του γαμπρού μαζεύουμε 11άδα και φτάνουμε στην πίστα του paintball. Ορισμένοι είμαστε λίγο «κομμάτια» από το προηγούμενο βράδυ όπου ακολουθήσαμε την κλασική ιεροτελεστία του bachelor ή μπα-ρ-τσελορ (με ρω) όπως επέμενε να το λέει ένας από την παρέα, πηγαίνοντας για πολλά-πολλά ποτά και όχι μόνο.
Ο Γιώργος, υπεύθυνος του χώρου μας ξαναντύνει γρήγορα-γρήγορα στα χακί και μοιράζει «υπηρεσίες». Όλοι γυρίσαμε πολλοί γρήγορα στο mood του στρατού που δένει τις αντροπαρέες και αποτελεί πηγή έμπνευσης για ατέλειωτα σχετικά αστεία. Ο Γιώργος μας εξήγησε τους κανόνες, τη λειτουργία των αεροβόλων “G3” μας με μπαλάκια που περιέχουν χρώμα ζαχαροπλαστικής και μας ζήτησε να χωριστούμε σε ομάδες.
Απλό: TEAM ΓΑΜΠΡΟΣ vs ΤΕΑΜ Κουμπάρος
Βρίσκομαι στην ομάδα του γαμπρού. Έχοντας να παίξω paintball από το Λύκειο και όντας άσος στο σημάδι αφού στη ΝΒ Κανελλόπουλος ακόμα γελάνε οι ΟΥΚάδες και φοβούνται τα περιστέρια με τις «μπαλωθιές» μου , δέχομαι την καθοδήγηση του ξαδέρφου του γαμπρού που αναλαμβάνει το ρόλο του team leader. Το παιχνίδι αρχίζει αναγνωριστικά σε μία μικρή πίστα. Αναλαμβάνω να φυλάω την αριστερή μας πτέρυγα. Ρίχνω μερικές δοκιμαστικές βολές για να καταλάβω την ισχύ και τη λειτουργία του αεροβόλου μου και δίνω πόνο στα βαρέλια. Μέσα στην πίστα υπάρχει μία βάρκα και εκεί που ο γαμπρός κάνει έφοδο σχεδόν φωνάζοντας «Αέρααααα» για να προωθηθεί και να χτυπήσει τον πατέρα του που βρισκόταν στην άλλη ομάδα, πετυχαίνω διάνα. Μόνο που ο κινούμενος στόχος ήταν ο γαμπρός και τον χτύπησα με friendly fire πισώπλατα ! Ο διαιτητής τη χαρίζει στο γαμπρό και με κατσαδιάζουν ελαφρώς οι συμπαίκτες. Η μάχη συνεχίζεται, χτυπάμε το μπαμπά και κάνουμε το 1-0. Ενθουσιασμός.
Μπαίνουμε στο safe area όπου συζητάμε το πως διαμορφώθηκε το ματς και κάνουμε σχέδια για μία ακόμα πιο εύκολη επικράτηση αφού είχαμε κερδίσει μια μάχη και όχι τον πόλεμο. Και έτσι ήταν αφού στο δεύτερο game χάσαμε κι εγώ δέχθηκα headshot αυτή τη φορά από τον αδερφό του γαμπρού που επίσης είχε πάει με την ομάδα του κουμπάρου ο οποίος είχε καταφέρει να χωρίσει μια ολόκληρη οικογένεια έστω στο paintball και απολάμβανε τις στιγμές τραβώντας με go-pro κάμερα όσο είχε μπαταρία. Ποιός ; αυτός 1-0 και μετά γρήγορα-γρήγορα 1-1. Αρχίζουν οι πρώτες γκρίνιες στην ομάδα μου.
Τρίτο game. Εδώ είμαι πιο κινητικός. Θυμάμαι τα χρόνια μου στο «Βιετνάμ», δηλαδή το δασάκι στη Νότια μεριά του Πενταγώνου όπου έκανα περίπολο κρατώντας το όπλο σα το Ράμπο γιατί είχα ένα θέμα με την πλάτη και πιανόμουν. Ένας σκοπός είχε πει το αμίμητο: «Αυτός ο ναύτης το ζει» που με ακολουθούσε τους υπόλοιπους 6 μήνες της θητείας. Τότε χασμουριόμουν αλλά στο paintball όντως το ζω και είμαι πιο κινητικός. Έχω στριμώξει το στόχο μου. Τον βλέπω. Μάλλον είναι ο κουμπάρος από το σωματότυπο γιατί φοράμε και προστατευτικές μάσκες. Κουμπάρε την έβαψες ! Τι ; όχι ; Ο πατέρας του γαμπρού έχει στηθεί σαν Βασίλι Ζάιτσεφ και με βρίσκει στο στήθος. Βάφτηκα. Σημαίνει ότι βγαίνω έξω. Σηκώνω το χέρι και σαν gentleman ο μπαμπάς ζητάει συγγνώμη. Μένει μέσα ένας δικός μας. Χάσαμε. 1-2.
Έρχεται η ώρα για αλλαγή πίστας. Ο Γιώργος μας λέει ότι τώρα τα μάθαμε και παίζαμε πιο καλά οπότε καιρός να πάμε στη μεγάλη. Σωστό 1917. Υπάρχουν τρένα, χαρακώματα, φορτηγά, βαρέλια, λάστιχα, σανίδες, σίδερα και διάφοροι χώροι για να καλυφθείς. Μας ρωτάει μήπως θέλουμε να παίξουμε τη σημαία αλλά οι κουμπαρογαμπροί επιμένουν να συνεχιστεί το deathmatch. Αφού λαμβάνουμε νέες οδηγίες από το βετεράνο μας, μπαίνουμε αποφασισμένοι. Μετά από μερικές αναγνωριστικές βολές στο γάμο του...Καραγκιόζη, προχωράω στην πίστα. Βρίσκω ένα χαράκωμα. Εδώ έχω καλό οπτικό πεδίο και κάλυψη. Νιώθω άτρωτος σαν τη χελώνα στο καβούκι της. Δεν υπάρχουν γύπες ή drone για να με βγάλουν έξω. Θα βγω, θα χτυπήσω, ήρθε η ώρα να χυθεί χυθεί...πλαστική μπογιά. Ρίχνω 2 μπίλιες στον κινούμενο στόχο μου. Δεν «σκάνε». Ζητάω και VAR. Ο διαιτητής λέει ότι «παίζει». Ο στόχος βρίσκει κάλυψη. Ανταλάσσουμε πυροβολισμούς αλλά έχοντας καλύτερο περιθώριο κινήσεων τον πετυχαίνω ξανά και τον βγάζω έξω. Η ομάδα εξαπολύει γενική επίθεση. Ισοφαρίζουμε σε 2-2.
Θυμάσαι τι γράψαμε για τα αγαπημένα μας G3 του στρατού;
«Καλά η πίστα σούπερ !» και παρόμοια σχόλια ακολουθούν στο safe area, ενώ αρχίζουμε και τις πρώτες selfie. «Πάμε μέσα να το γυρίσουμε, να τους διαλύσουμε. Είστε turbo, turbo», ακούω από το γαμπρό που σφίγγει τις γροθιές του. «Το κουμπάρο ρε, το κουμπάρο !», φωνάζω εγώ. Μπαίνουμε μέσα όντας λίγο υπερφίαλοι, συμπεριφερόμενοι αλαζονικά. Η τακτική μας είναι σωστή όμως όλα πάνε στραβά. Βρίσκομαι στην οπισθοφυλακή και όταν πάω να μπω στο κρίσιμο βαγόνι μου στήνει ενέδρα ο αδερφός του γαμπρού. Και αυτός κύριος δεν μου ρίχνει και με γυρνάει στα 5,5 μέτρα που είναι το ελάχιστο επιτρεπτό όριο. Με στήνει κυριολεκτικά στα 11 βήματα έχοντας καλύτερη κάλυψη. Πίσω δεν μπορώ να κάνω, θα το παλέψω. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη και μετά από λίγο δέχομαι το μοιραίο χτύπημα φωσφοριζέ μπογιάς. Η ομάδα δεν τα καταφέρνει καλύτερα και βρισκόμαστε πάλι πίσω στο σκορ.
Από το επόμενο παιχνίδι δεν θυμάμαι πάρα πολλά. Είχε αρχίσει να βγαίνει η κούραση. Ιδρώτας με ουίσκι κυλάει, με χτυπάει και ο δυνατός ήλιος. Κουρυφάια στιγμή όταν μου τελειώνουν οι χρωματιστές μπίλιες και ο γαμπρός έρχεται να με ανεφοδιάσει κινούμενος με το βάδισμα της γάτας λες και βρισκόμαστε στην απόβαση στη Νορμανδία. Ο ξαδερφός του δίνει μοναχικό αγώνα, εμείς τον καλύπτουμε και τελικά ισοφαρίζουμε. Είχα μείνει με την τελευταία και τυχερή χρωματιστή μου μπίλια.
Επισήμως το ματς λήγει ισόπαλο αλλά κάποιοι που είχαν πυρομαχικά ξαναπαίζουν. Εγώ τους καμαρώνω και τραβάω μερικές φώτο. Κι εκεί γίνεται το μοιραίο: ο γαμπρός δέχεται μια μπίλια δυνατά στο λαιμό που θυμίζει έντονα πιπιλιά και θα βάλει τη νύφη να αναρωτιέται. Φυσικά από τους 11 έπρεπε κάποιος να πετύχει στο λαιμό (προστατευμένο και με προστατευτικό κολάρο) το γαμπρό ! Στο τέλος, ο γαμπρός αδειάζει τα πυρομαχικά του αλά Πρέκας και παίρνουμε τα σχετικά βίντεο, ενώ βγάζουμε την αναμνηστική που τον σημαδεύουμε όλοι για ευνόητους λόγους. Μετά το παιχνίδι είμαστε κουρασμένοι, κάποιοι και με hangover αλλά εκστασιασμένοι.
H αντροπαρέα έχει κάνει το χρέος της και οι βάσεις για πραγματικό μπάτσελορ έχουν μπει για τα καλά.
Υ.Γ.: Παιδιά να ζήσετε και να μην περιμένουμε να «κρεμαστεί» ο επόμενος για να ξαναπάμε
