Η ώρα είναι 8:45 το πρωί, ένα συνηθισμένο, σχεδόν αδιάφορο και ηλιόλουστο πρωινό του Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη. Ένα λεπτό αργότερα, στις 8:46, ο κόσμος μας, πρόκειται να βιώσει την μεγαλύτερη συνειδησιακή επίθεση που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα στην σύγχρονη ιστορία της. Εκείνο το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου, έκανε γνωστό σε όλους, με θορυβώδη τρόπο, πως κανείς δεν είναι ασφαλής. Η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είχαν δεχθεί τρομοκρατική επίθεση.
Τέσσερα εμπορικά αεροπλάνα χρησιμοποιήθηκαν ως φονικά όπλα απέναντι σε αθώους πολίτες από 19 τρομοκράτες, μέλη της al-Qaeda, της εξτρεμιστικής οργάνωσης η οποία δημιουργήθηκε από τους Οσάμα Μπιν Λάντεν και Αμπντουλάχ Αζάμ. Τα πρώτα δύο, χτύπησαν το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, τους γνωστούς Δίδυμους Πύργους, κάποτε σύμβολο του Καπιταλισμού στη Δύση. Το τρίτο, έπεσε στο Πεντάγωνο, στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην ανίκητη μέχρι τότε Ουάσινγκτον. Το τέταρτο, στην προσπάθεια των επιβατών να πάρουν πίσω τον έλεγχο του σκάφους από τους αεροπειρατές, προσέκρουσε σε έναν αγρό, στην Πανσυλβάνια. Περίπου 3,000 άτομα έχασαν εκείνη τη μέρα τη ζωή τους και παραμένει μέχρι και σήμερα, η μεγαλύτερη απώλεια από επίθεση ξένης δύναμης σε αμερικανικό έδαφος.
Λίγο μετά την επίθεση, ο δημοσιογράφος Hunter S. Thompson, ο οποίος σχολίαζε τακτικά στο ESPN, έγραψε τις εξής προφητικές γραμμές: «Μπαμ! Μπαμ! Έτσι απλά. Οι Πύργοι αποτελούν παρελθόν τώρα, μειώνοντας την κυκλοφορία του αίματος μαζί με τις ελπίδες μας για ειρήνη στον καιρό μας, στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε κάθε χώρα. Είμαστε σε πόλεμο τώρα. Είμαστε σε πόλεμο –με κάποιον- και θα παραμείνουμε σε πόλεμο με κάποιον μυστήριο εχθρό μέχρι το τέλος της ζωής μας. Θα είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος, τροφοδοτημένος με θρησκευτικό μίσος και θα ηγούνται αυτού ανελέητοι φανατικοί και από τις δύο πλευρές. Θα είναι ένας παγκόσμιος αντάρτικος πόλεμος χωρίς να υπάρχει πρώτη γραμμή και χωρίς ο εχθρός να είναι αναγνωρίσιμος. Μπορεί να είναι το Αφγανιστάν, μπορεί να είναι το Πακιστάν, μπορεί να είναι το Ιράκ, μπορεί και οι τρεις μαζί. Θα είναι ένας ακριβός πόλεμος και η νίκη δεν είναι εγγυημένη για κανέναν».
Ύστερα από 19 ολόκληρα χρόνια, οι μνήμες αυτές μοιάζουν ακόμα ζωντανές. Όσοι βρίσκονταν σε ηλικία πάνω των πέντε, θυμούνται, έστω και αμυδρά, τι έκαναν εκείνη την ημέρα, χωρίς να έχει σημασία σε ποια χώρα βρίσκονταν. Εμείς, θέλοντας να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη και πιο ζωντανή την εξιστόρηση των γεγονότων, μιλήσαμε με τρεις Αμερικανούς πολίτες και τους ζητήσαμε να μας πουν την δική τους εμπειρία και το πώς ένιωσαν που, για λίγες ώρες, έζησαν το αδιανόητο. Έζησαν μια Αμερική να καταρρέει, όπως ακριβώς οι δύο Πύργοι.
Renee Caruso
«Ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Το θυμάμαι λες και ήταν χθες. Έφυγα από το σπίτι ακριβώς στις 8:30 το πρωί για να πάω στη δουλειά. Ήμουν στην εθνική, πηγαίνοντας βόρεια του Μίντλταουν στο Κονέκτικατ. Είχα το ραδιόφωνο στους 95,7 ακούγοντας την πρωινή εκπομπή, όπως έκανα κάθε πρωί. Γελούσα μόνη μου στο αυτοκίνητο. Τότε, ξαφνικά, ο παρουσιαστής της εκπομπής ανακοίνωσε τα τρομερά νέα, πως ένα αεροπλάνο έχει καταληφθεί από αεροπειρατές και προσέκρουσε στη νότια πλευρά του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη, σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες και πολλούς μέσα στο κτίριο. Ανατρίχιασε όλο μου το σώμα. Ένιωσα την καρδιά μου να βυθίζεται στο στομάχι μου. Χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό μου. Έκανα στο πλάι, όπως είχαν κάνει και άλλα άτομα για να εμπεδώσουν αυτό που μόλις άκουσαν.
Μετά από 15 λεπτά είπαν πως ένα ακόμα αεροπλάνο, πάλι από αεροπειρατεία, έπεσε πάνω στη δυτική πλευρά του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Άκουγα να περιγράφουν τους ανθρώπους που πηδούσαν από τα παράθυρα του πύργου και να πεθαίνουν. Θυμάμαι πως είχα δυσκολία στην αναπνοή λόγω του φόβου και αυτού που είχε μόλις συμβεί. Προσπάθησα να συνέλθω. Σκούπισα τα δάκρυά μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Όσο το έκανα αυτό, συνειδητοποίησα πως είχα καθυστερήσει και πως έπρεπε να πάω στη δουλειά. Είμαι αποκλειστική νοσοκόμα. Κάλεσα τη γυναίκα για να την ενημερώσω πως σε λίγο θα βρίσκομαι εκεί. Ήταν φοβισμένη και έκλαιγε. Της είπα πως ήμουν κοντά.
Όταν έφτασα σπίτι της, το μόνο που κάναμε, ήταν να κρατούμε η μία τα χέρια της άλλης και να κλαίμε παρακολουθώντας τις ειδήσεις. Πτήσεις ακυρώνονταν, υπόγεια περάσματα και γέφυρες έκλειναν. Τότε μία ακόμη τραγωδία συνέβη στις 9:30. Ένα άλλο αεροπλάνο έπεσε στο Πεντάγωνο, στην Ουάσινγκτον. Όσο αυτό το καταστροφικό πρωινό συνεχιζόταν, όλο και περισσότερα κακά νέα γίνονταν γνωστά. O δυτικός πύργος κατέρρευσε, μετά ο βόρειος, άλλο ένα αεροπλάνο έπεσε σε έναν αγρό στην Πενσυλβάνια, σκοτώνοντας και άλλα άτομα. Όλος ο κόσμος ήταν κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας αυτό που δεν φανταζόταν κανείς πως θα συμβεί. Είναι ξεκάθαρα μια μέρα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω».
Heather Scott Smith
«Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 ήμουν 23 χρονών και εργαζόμουν σε μία τράπεζα. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να ανοίξουμε, το πρώτο αεροπλάνο έπεσε στον βόρειο πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Όταν ακούσαμε αυτή την είδηση στο ραδιόφωνο, πιστέψαμε πως ήταν ένα φρικτό ατύχημα. Στεναχωρηθήκαμε και σκεφτήκαμε πως ήταν απαίσιο, όμως κανείς μας δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε. Μεταφέραμε μία τηλεόραση από το δωμάτιο που κάναμε το διάλλειμά μας, σε σημείο που μπορούσαμε να παρακολουθούμε τι συμβαίνει. Οι συνάδελφοί μου και εγώ βλέπαμε σε ζωντανή σύνδεση την ώρα που το δεύτερο αεροπλάνο χτύπησε τον δυτικό πύργο. Σοκαριστήκαμε. Ήμασταν συντετριμμένοι, φοβισμένοι. Καταλάβαμε πως η Αμερική δεχόταν επίθεση, δεν υπήρχε περίπτωση το δεύτερο αεροπλάνο να ήταν σύμπτωση. Η διοίκηση μας είπε να κλείσουμε την τράπεζα και να πάμε στα σπίτια μας. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς συμβαίνει, όμως όλοι θέλαμε να είμαστε σπίτι, μαζί με τις οικογένειές μας. Είδα τους Πύργους να καταρρέουν από το σαλόνι μου.
Θυμάμαι να κάθομαι μπροστά από την τηλεόραση για ώρες κλαίγοντας. Δεν μπορούσες να σταματήσεις να βλέπεις. Ακόμα και τότε, ήμασταν σοκαρισμένοι αλλά και δύσπιστοι. Δεν ήμουν ποτέ μάρτυρας μιας τέτοιας τραγωδίας και θλίψης στη ζωή μου. Σκεφτόμουν πως ζούσα κάτι το οποίο θα γραφόταν στα βιβλία της Ιστορίας όταν τα παιδιά μου (δεν είχα αποκτήσει τότε) θα πήγαιναν στο σχολείο κάποια μέρα. Επίσης, θυμάμαι πόσο καλοί ήταν διάφοροι άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Φαίνεται πως αυτή η τραγωδία έφερε κοντά τους ανθρώπους για λίγο καιρό. Όλοι είχαν μια παρόμοια εμπειρία. Αν και οι άνθρωποι επηρεάζονται διαφορετικά, όλοι μας μοιραζόμασταν το ίδιο σοκ, τον ίδιο πόνο και την ίδια θλίψη για αυτό που περνούσε η χώρα μας. Μερικές λεπτομέρειες από εκείνη τη μέρα ξεθώριασαν, όμως μερικά συναισθήματα, όπως αυτό της λύπης, θα μείνουν για πάντα. Η Αμερική δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει».
Matthew Scott
«Είχα μόλις φτάσει σε ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά είδη, πριν πάω στη δουλειά μου, όταν η έγινε η πρώτη επίθεση. Σοκαρίστηκα όταν είδα σε μια γιγάντια οθόνη τις πρώτες φωτογραφίες από τον πρώτο πύργο που χτυπήθηκε. Αρχικά, υπέθεσα πως ήταν κάποιο ατύχημα και η πρώτη μου σκέψη ήταν για έναν φίλο μου που έκανε κάποια μαθήματα εκεί. Οι σκέψεις μου γρήγορα προχώρησαν από τον φίλο μου στο γενικότερο σοκ. Είχα εκνευριστεί και σκεφτόμουν πώς μπόρεσε κάποιος να κάνει ένα τρομερό λάθος σαν και αυτό. Όταν έγινε ξεκάθαρο πως η χώρα δεχόταν επίθεση και δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, οι σκέψεις μου μετατράπηκαν σε μια γενική οργή. Οργή για τις αθώες ζωές που χάθηκαν, οργή γιατί κατάλαβα πως θα καταλήξουμε σε πόλεμο και πως ακόμα περισσότερες αθώες ζωές θα χαθούν και πολλές οικογένειες θα είναι για πάντα χωρισμένες».
